Dina

Na het ontbijt doet Rommy de was en ik schrijf het vorige blog. Rommy ontmoet Vanessa in de laundry en die komt langs om ons goede ankerplaatsen in de buurt aan te wijzen op de kaart. Ankeren is goedkoper dan deze marina, zelfs als we dagelijks een ubertaxi naar St Pete of Tampa nemen.

 We sluiten de boel af en gaan naar het Museum of Fine Arts. Op loopafstand. Een mooie en gevarieerde collectie, met als hoogtepunt een Monet: London in de mist, maar ook mooie Hollandse en Vlaamse stillevens en wintertaferelen, Amerikaanse kunst en 3 prachtige van Dongens. We zuigen al het moois op als een spons. Midden Amerika is mooi, maar er is geen cultuur en schoonheid. Alleen maar armoede, Maya sites en tacco’s.

Met de gratis trolleybus maken we een rondje door de stad en stappen uit bij de Publix supermarket. Weer een cultuur shock. De overvloed is onvoorstelbaar. Als een vakkenvuller vraagt ons hoe het gaat en begin ik over de armoede in Guatemala, de kinderen die op vuilnisbelten leven, de moorden, de armoede. Het is weer zo’n openhartig gesprek, die je hier met iedereen kunt hebben.

Na de Publix nemen we de rest van de trolley route. Op verzoek stopt hij nabij onze steiger. We drinken de aangeschafte IPA’s en Rommy vindt een bericht op Messenger: mijn zuster Dina is overleden. Ze zorgde voor mijn moeder en mij toen ik klein was. Mijn moeder was 50 toen ik geboren werd, oud en arm. Het ontging me destijds, maar ze was een tweede moeder. 

Dit is één van de kloten dingen van het zeilen hier: mensen gaan dood als je zelf 72 bent. Je wilt afscheid nemen, maar je bent te ver weg. Het is te laat en te duur om naar Nederland te vliegen. Dina is de laatste van mijn half broers en zusters. Ik ben de enige nu van die generatie. It sucks, maar het stond te gebeuren. Al dacht ik er nooit aan.

We hebben een lijstje voor wie we terugvliegen voor de begrafenis. Benieuwd of je er op staat? Je zult er niks van merken.

Op het moment van de begrafenis daar in Coevorden zullen we een klein ritueel uitvoeren en zal ik wat zeggen. Dat deden we eerder bij het overlijden van Christine. Bij Henk, onze leraar zeevaartkunde hebben we de scheepshoorn geblazen, samen met alle schippers  overzee. Ze hebben er niets van gemarkt, maar het hielp ons.

Morgenvroeg ga ik naar een tai chi klas en daarna komt een vriendin van Sabrina en Tom ons halen om ons naar het vliegveld te brengen voor de afhandeling van Custom and Immigration zaken. Live goes on (Sabrina en Tom zijn cruisingvrienden uit Kansas).

Dina schreef stukjes in de krant over Coevorden en had een radiorubriek in het Drents: Het kuierpattie (het kuierpaadje). Ironische, nostalgische stukjes. Ze had veel gevoel voor humor. Ze deed ook iets met Klazien, maar ik weet niet meer wat.