Livingston, port of entry

Livingston ligt aan de monding van de Rio Dulce, het is onze Port of Entry voor Guatemala.Zondags om 7 uur ’s morgens gaan we bij HW over de zandbank voor de monding. Het wordt niet minder dan 1,4 meter, voor ons geen probleem. Het is druk met bootjes die mensen naar de stad brengen, het is verkiezingsdag. De agent Raoul Feliz beantwoordt onze oproep niet, de Capitania evenmin. Om 10 uur gaan Lynn en ik aan wal. Het is druk en lawaaierig in de straten. Geen toeristen, alleen maar mensen uit de dorpen, de vrouwen met lange plooirokken en gehaakte bovenstukken. Immigration, Customs en Capitania zijn gewoon open, maar Customs moet je betalen in de Banjural bank en die is dicht. We handelen alles af en morgen doen we de rest. Na 2 uur in de hitte hebben we een biertje verdiend, maar op verkiezingsdag mag er geen alcohol worden verkocht. We nemen genoegen met een papaya-smoothy.

Als de wind tegen de uitstroom van de rivier in staat is het hobbelig op de ankerplaats, maar goed te doen. In de middag brengen de bootjes (lanchas) de mensen terug naar hun dorpen. Livingston is niet over de weg bereikbaar. Er rijden geen auto's, alleen prutteltaxi's en 1 cilinder motoren.

De volgende morgen arriveren een Franse en een Amerikaanse zeilboot. Wij hoeven alleen nog te betalen, een stempel in het paspoort te krijgen en een kopie van het gestempelde paspoort bij Customs in te leveren. We liggen dus ruimschoots voor op die andere boten. Voor de verlenging van de vergunging moet er een document naar een andere stad, dus we moeten volgende week terug. Weer op de Annalena, zien we de Fransen en Amerikanen de rivier op varen. Zij hebben met de agent gewerkt en dat scheelt dus 4 uur en ze hoeven niet terug te komen voor de verlenging, horen we later. Maar wij hebben veel van Livingston gezien en leuke gesprekken gehad met aardige officials.

We spreken met een rastafari, die goedendag, hoe gaat het met je zegt. Hij is een tijdje in Nederland geweest om kennis op te doen over hurricane bestendige huizen. Hij vertelt over de wijk van de zwarte Caribs, waar de huizen van hout met een hurricane omwaaien. Alle winkels zijn van Mayas, alle ambtenaren zijn Mayas en alle regeerders zijn Mayas. Op een gegeven moment hebben we genoeg van zijn politieke voorlichting. Wij kunnen het ook niet helpen.

De tocht over de Rio is prachtig, je slingert door het oerwoud, overal vogels, soms steile rotsen en aan het eind een groot meer. Na het meer nog 3 bochten in de rivier en dan is er een baai met rondom marinas met zeilboten. We krijgen in de Nanajuana Marina een ligplaats. Bij een eerste rondgang over het terrein (bootstalling, cabins, zwembad, palappa, winkel, restaurant) horen we al wat namen van timmerlieden en electriciens, maar we laten het nog even rusten, eerst nog een paar dagen met Lynn leuke dingen doen.

Zoals een bezoek aan het fort San Felipe. De taxi heeft een ronkende uitlaat, zakt door zijn veren, de voorruit heeft 7 barsten en de portieren gaan met touwtjes open. Het fort is mooi, in de dungeon zijn nissen waar de gevangenen zaten vastgeketend terwijl het water bij vloed tot hun nek omhoogkwam. Een Nederlandse piraat heeft het fort ook nog een tijdje bezet. De gids vertelt dat Phillips II nog twee andere San Felipe forten heeft laten bouwen één in Colombia: zijn we geweest en één in Puerto Rico: zijn we geweest. De gids heeft zelden zulke blasé bezoekers gehad. We bellen dezelfde taxi voor de terugreis.

Ter ere van het vertrek van Lynn (morgen) en mijn verjaardag (morgen) eten we luxe in Mar Marina. Rond de lampen  ziet het wit van witte vliegen en tussen de tafels  hoppen dikke kikkers die hun buik rond eten met die vliegen.
Op donderdag zetten we Lynn op de bus en beginnen langzaam aan onze things to do. Aan een creek in het oerwoud vinden we Mike, een magere getattoeerde Vietnamveteraan, die electrisch werk doet en airco’s verkoopt. We willen een airco en hebben een probleem met het 3-kleurenlicht en de kabel van de Icom command-mic is kapot. Zijn airco’s zijn inbouw, wij willen een raamairco, hij vertelt ons dat we naar Jolane moeten gaan. De mast en de kabel gaat hij doen. Zijn huis in het oerwoud heeft hoge koele kamers en staat vol met electrische gitaren en versterkers. Zijn voorkeur: Young, Stills, Eagles, Riatt. Hij is mijn man.

De hard ware store van Jolane is fantastisch. Ze hebben alles, maar alles staat op een onbegrijpelijke manier door elkaar en achter de winkel zijn eindeloze stellingen met voorrrad. Ze zijn hulpvaardig en goedkoop.  Ze heeft een 8000 btu airco voor 2300 Qetzales (260€). We laden hem achter de winkel in de dinghy en nemen als lunch een licuanada fresas bij Brunos, het restaurant met de steiger waar alle dinks aanleggen. Brunos is ook de plaats waar we het vrouwenvoetbal volgen. We gaan dan zitten, ze geven ons de menukaart en de afstandsbediening. De Amerikaansen zijn goed tegen Zweden, maar ook wel hard. Helaas is er op dit moment ook de Copa America en hebben ze hier niks met damesvoetbal. 

Die kale is weer de Elfstedentocht aan het zwemmen. Wat een sentimenteel gedoe. Wat een aandachttrekkerij. Wat een nutteloze onzin. En hij wint altijd, want er doet niemand anders mee. En daarna wordt het wel 34 °C in Nederland, de rampenplannen worden uit de kast gehaald. Wat een aanstellerij, ik zit nu te typen bij 33,3 °C en je hoort me er niet over. Een tuinier mocht zijn flesje water niet vullen bij een klant, dat nieuws stond op de 2^e plaats bij Nu.nl. Op de 1^e plaats stond dat het met de kale alweer wat beter ging.

Het plan om met een cruiseschip terug te varen, is van de baan. Het is toch te duur en niet  onze smaak. Misschien vliegen we nog heen en weer voor de tandarts, de verzekering en dat soort dingen. En ga ik met John vissen.