18 juli 2016
We zijn al vier
dagen onderweg. Er is sprake geweest van een writersblock. Mensen zeiden: ga je
weer zo’n leuk blog maken? Moet je wel doen hoor! We gaan je elke dag volgen. Bij zoveel
verwachtingen sla je dicht. En het was te druk.
Hier op her
Veerse Meer op een lullig eilandje tussen lullige motorbootjes begin het een
beetje rustig te worden. Wij worden rustiger. Rommy was gestresst van al het
papierwerk. Ik van al het technische werk, dat nog gedaan moest worden. En dat
het niet wilde opschieten. Dat er steeds nieuwe problemen kwamen. Zowel met het
papierwerk als met het technische werk.
En er kwamen
veertig mensen afscheid nemen. Eerst een week lang elke dag een stel en dan op
14 juli dertig tegelijk. Menigeen was aangedaan, het leek wel of we op
zelfmoordmissie gingen. Misschien zagen sommige mensen dat ook wel zo. Ach. We
varen wat, we ziten in de zon rum-punch te drinken, we bekijken het zoveelste
slavernij-museum, we zitten tot in de nacht met andere zeilers te kletsen en
dan zijn we weer in Bermuda en drie maanden later weer in Nederland. Ik wou schrijven: weer thuis, maar we hebben geen huis meer, de boot is ons huis. We hebben het naambordje van de Kbelhof boven de kajuitingang geschroefd.
Maarwat een indrukwekkende afvaart. Bedankt voor jullie komst.
En doe je dan ook
weer een serie NO BLOG TODAY? Nee dus. We gaan iets anders doen, we gaan de lat
hoger leggen.
Voor mij waren
het drie mooie jaren. Vanaf de vorige reis tot deze. Voor Rommy waren ze
leerzaam. De Spinoza-colleges van Henri Krop en het werken met John in
Islemunda waren voor mij hoogtepunten. Van beiden ben ik een stuk wijzer
geworden. Voor zover, dat nog kon, zou Wim nu zeggen... Dat mis ik nu al.
Morgen varen we
naar Middelburg, alwaar we nog wat klussen en inkopen doen.
Dit moet er nog
worden gedaan: bekabeling SSB-installatie, nieuwe olie en filters in de diesel,
nieuwe accus plaatsen, sataliet-telefoon aansluiten, stuurwiel autmaat
aansluiten, spoiler voor de bijboot maken, bekabeling instrumentenpaneel
opknappen, AIS-alarm aanleggen, AIS op navigator zetten, keukenblok aftimmeren,
achterdeksel voor meterpaneel maken, niewe waterlock plaatsen, teak kuip
opknappen, bollend stuurbankje maken, raam achtercabine aftimmeren, gat naast
de SeaTiger dichtmaken....
Dit is er al
gedaan: nieuwe koelbox, nieuwe verstaging, romp en dek geschilderd, nieuwe
keuken lades, nieuw tafelblad, nieuwe wandkastjes, aardplaat gemonteerd, nieuwe
lenspomp, nieuwe computer, nieuw gasfornuis, nieuwe AM/FM radio, nieuw
doorgelat grootzeil, draden bij de accu opgeknapt, nieuwe gashendel, nieuw raam
achtercabine, de SeaTiger plaatsen. Veel is gedaan met de hulp van John. Eeuwige dank.
Maar wat is een
SeaTiger?? De SeaTiger 555 is de Rolls Royce onder de manuele ankerlieren.
Worden niet meer gemaakt, maar ik vond er één in Belgie bij een
HUMO-journalist. Was net gereviseerd, zei die man. Maar in hoeverre kan je zo'n
Belg vertrouwen? Met veel moeite kreeg ik de onderkant van de lier geopend en
ik schoof drie assen naar buiten. Waarna tandwielen en kettingen uit het ding
kwamen rollen. Met geen mogelijkheid kreeg ik ze er weer in. Bas was weer de
redder in de nood. Hij nam de doos met losse delen mee naar zijn werk en kwam
een week later terug met een volledig gereviseerde lier. Nieuwe sterkere
kettingen, nieuwe palletjes, afdichtingen, gezandstraald, nieuwe bouten en
bodemplaat. Wij zijn nu de trotse bezitters van een SeaTiger 555, verbeterde
versie.
Het ging er dus
om, dat we geen elektrische lier meer wilden. Dat we geen storingen en zwaar
stroomgebruik meer wilden. De handlieren van tegenwoordig zijn niks, veel te
zwaar bij het ophalen. Als je ooit een SeaTiger tegen komt: meteen kopen!
Kortom: we varen wel, maar we zijn nog aan het klussen. Straks zijn we echt op reis. Na Midelburg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten