Isla Mujeres 2

Er was een filmpje op YouTube: twee cruiseschepen die botsen. Dat was bij Cozumel, het eiland ten zuiden van hier, waar wij een cruiseschip in distress tegenkwamen.

We zijn in de laguna gebleven. De holding is toch prima en het water is veel kalmer dan in de baai. Door de modderige bodem lijkt het water minder schoon, maar de enige reden om er niet in te springen is de krokodil, die is gezien door een Amerikaan.



Nou zijn veel Amerikanen paranoide, die zien een drijvende kokosnoot aan voor een krokodil. Zoals ze ook in elk vissersschip een piraat zien en hun wapen tevoorschijn halen. Als je de Amerikaanse Noonsite leest durf je hier niet meer naar toe te komen. Nou is er  in de rest van Mexico wel kans op beroving en gaat er met de zeilboten ook wel eens wat mis. Hier in Yucatan is het redelijk veilig.

In Panama zijn 4 Noorse vrouwen beroofd en verkracht. Ze lagen geankerd in de baai van Fort Portobello. De onsmakelijk reactie van een Amerikaan: dat gebeurd niet als je een USA vlag hebt, dan weten ze dat er een wapen aan boord is. We ankerden daar een baai verder en zijn met de chickenbus naar Portobello gegaan om in te klaren.

Met de soms harde noordenwind is het hier erg koud. Vorige nacht daalde de temperatuur naar 17 graden. Het laken was niet afdoende, er moest een fleece dekentje bij. Het is schandelijk, maak je een woeste reis naar de tropen en dan moet je een deken over en een vest aan. Nu overdag is het 24 graden, toch ook geen weer voor een T-shirt en korte broek.

Met de Nederlandse , Belgische en Colombiaanse vrienden deden we een kerstmaaltijd. Indonesich. Lekker. En heel gezellig. We willen voor oudejaarsavond een tafel huren op het dorpsplein. Daar is muziek en eten. Clara, de Colombiaanse is al 2 keer naar het gemeentehuis geweest voor die tafel, maar ook hier is weer een ingewikkelde bureaucratie.

Met dezelfde mensen gingen we naar het Maya Museum, aan het eind van de hotelzone van Cancun. De smalle strook tussen een grote laguna en de zee is volgebouwd met grote hotels, 12 km hotels met een 4-baans weg erlangs. Het strand is nergens te bereiken, elk hotel heeft zijn eigen strand. Overontwikkeling. Een paar Maya ruines heeft men nog voor de oprukkende buldozers en plunderaars  kunnen redden. Het museum zag er goed uit en de artefacten waren prachtig. Ook mooie draken van hedendaagse kunstenaars. In de museumwinkel een Maya muismat gekocht, kun je nagaan hoe ver ze waren. Nog geen muis of computer, maar al wel een muismat.

In het nieuws vandaag: er is een groot Maya paleis ontdekt, hier bij Cancun. Het AD had zelfs een filmpje.

Dokter Salas: De uitslag op mijn onderbeen begint op te rukken, tijd om naar dokter Salas te gaan. Met behulp van de Mercks met vieze plaatjes had ik gevonden, dat het bacterieel of parasitair kon zijn. Dat dacht de dokter ook en hij schreef voor: Ivexterm tegen parasieten, Bixelor-c tegen bacterien en Celestamine tegen allergie, dit voor de medici. De eerste  twee kreeg ik meteen toegediend: in elke bil een prik. Dat is pas een dokter, hij prikt twee keer en je komt niet met lege handen thuis. We betaalden hem omgerekend $ 65. In het handje, de gezondheid van zijn portemonnee is ook belangrijk. Ik voel me stukken beter.

De tafel op het plein is gelukt, maar het gaat misschien regenen.

Het vigerende plan is om naar Key West te varen en dan naar Tampa met einddoel New Orleans of Corpus Christi, Texas. Dit maakt de oversteek korter, we hebben 3 dagen zuidoosten wind nodig, maar die staan nu nog niet in de voorspelling. Eerst veel Northerlies, koud en hard.

Isla Mujeres, Vrouweneiland

Mexico (spreek uit meggieko) zijn we nog niet geweest. Van achter het rif bij San Pedro is het 240 nMijl naar Isla Mujeres. We vertrekken ’s middags om 12 uur en gerekend met  een vaart van 5 knopen denken we 2 dagen later om 12 uur aan te komen. Wat  vroeger als het meezit. Maar het zit geweldig mee. De wind is 14 knopen van net achter de mast en de stroom doet er ook nog 1 á 2 knopen bij. Dus we scheuren met 7 tot 8 knopen  door de golven in een lekker zonnetje overdag en volle maan ’s nachts. De Worlddancer 2 van Heike en Herwich zit de hele tocht 3 nMijl achter ons.

Om 06 uur bij zonsopgang is de boot omgeven met kleine dolfijnen. Een stuk of dertig zwemt met ons mee. Samen op naar Mexico, olé.


We varen in het donker oostelijk langs het grote toerische eiland Cosumel en zien op het scherm 6 grote cruiseschepen vertrekken. De Explorer of the Sea lijkt met 20 knopen voor ons langs naar het oosten te varen, maar valt dan stil en draait wat rond. We gaan hén dus passeren en ik roep ze op om te vragen wat de intenties zijn. Er is een "distress" zegt de mevrouw en of we wat afstand willen houden. Ik vertel ze dat we hen op 3 nMijl afstand aan stuurboord zullen voorbijlopen. Daar zijn ze ons heel erkentelijk voor. Als we er langs varen, is de distress blijkbaar verholpen en komen ze volle vaart onze kant op. Keurig 4 nMijl achter ons langs. De Worlddancer krijgt het nu benauwd, maar het cruiseschip neemt ook goed afstand van hen. Mooi ding zo’n AIS. En dank aan Jori voor het meebrengen van een nieuwe antenne. Om 2 uur ’s nachts varen we de baai van Isla Mujeres binnen en ankeren.

We slapen 4 uur, lanceren de dinghy, verzamelen de papieren en gaan aan land. Het kantoor van de Capitania zit vol, dus gaan we eerst maar eens geld en een SIM-kaart halen. Daarna begint het inklaren. De Mexicanan zijn de kampioenen van de formulieren, 36 formulieren (inclusief kopieen) moet worden ingevuld, getekend en gestempeld. Dan naar Immigration 200m verderop aan de drukke straat langs het strand. Ondertussen een paar keer naar de pappeleria om kopieen te maken. En naar de bank om Immigration te betalen: 4 formulieren uit een soort stencilmachine. En weer terug naar de Capitania, waar ook 2 Customs ambtenaren een tafel hebben, maar die meestal weg zijn om een boot te inspecteren. En wij weer terug naar Immigration. Steeds hebben ze nieuwe formulieren, maar je moet steeds hetzelfde invullen, naam, nummers, data, bestemming, enz, enz. Dan een uur wachten op de dokter, een dikke man van 200 kilo. Hij heeft ook nog 6 formulieren over ziektes en voedsel. Eigenlijk hadden we de boot moeten laten ontsmetten, maar dat ziet hij deze keer door de vingers. Hij meet of de kapitein geen koorst heeft. Dan zijn we er bijna. Nog wat formulieren voor het betalen van de Capitania en een uur wachten op de verwerking daarvan. En dan Listo!! Klaar. Niet helemaal: de volgende dag nog naar Canzon, de grote stad aan de overkant voor de TIP, de tijdelijk invoervergunning voor je boot. Maar dan is het gedaan en hebben een agent van $100 uitgespaard.

In Belize is mijn achternaam veranderd in Anger......


Het klinkt erg, maar we waren met de Zanzibar, de Evy en de Pimentao (Nederlanders en een Belg met een Colombiaanse vriedin). Hele dag gezellig gekletst en na afloop lekker gelunched: Zopote con pollo, heerlijk. Ik neem een foto over van Tineke, links Leo, midden Angelique en die magere man rechts ben ik.

In een souvenierwinkel hebben ze een pharmacie toonbank. De Omeprazol is in de aanbieding: 2 keer 60 pillen van 20 mg voor 300 pesos oftewel $15.  Dit is een heel goedkoop land.


Dus de volgende dag om 8 uur naar de ferry voor de invoervergunning, Een boottocht met live muziek van 20 minuten en twintig minuten lopen. Het is een rond, modern en airconditioned gebouw. We leveren onze stapel formulieren in. Er ontbreken twee. Niet gekregen. Kunt u ze laten mailen of faxen? Nee u moet persoonlijk de orginelen brengen. Komt u maandag maar terug.

De oude stad van Canzon is stoffig, lawaaierig en heet. We sjouwen een uur naar de markt, kopen allerlei fruit en stappen in een gratis collectivo. Gratis omdat het bij de prijs van de veerpont is inbegrpen. Dat kaartje kostte $15, dus dat mag ook wel.

Aan de Caribische Zee ligt het moderne Canzon: grote hotels, casinos en dancings.

Op maandagmorgen weer met de veerboot, dit keer met een muzikant die Santana speelt, niet goed, maar toch. Naar de watersportwinkel voor een startaccu en naar de Capitania voor de invoervergunniing. Steinar, onze Noorse vriend en 3 Zweden zijn voor ons, ze hebben hun papieren niet helemaal in orde (te weinig kopien, 2-zijdig bedrukte kopien, bankbiljetten met een scheurtje), dus het duurt even. René, die twintig jaar in Afrika heeft gewoond verteld me ondertussen hoe het daar bij het inklaren gaat. Andere koek. Als we aan de beurt zijn, doen René in ik het in een kwartier. Nu zijn we helemaal ingeklaard.

De startproblemen, die aanleiding zijn om een aparte startaccu te installeren blijken veroorzaakt door een slecht contact en de bijbehorende spanningsval. Slechte contacten is een weerkerend probleem op het zoute water. Met Henk van de Zanzibar maak ik de kabels voor de startaccu. Ik heb een eigen schema om de startaccu te laten werken, maar die lijkt sterk op het schema in het grote boek van Calder, de vraagbaak voor alle elektrische en mechanische problemen. 


Ondertussen is er slecht weer op komst: 30 knopen (dikke 7 Bft) uit het Noorden. Een aantal boten gaat naar de lagoon, maar daar is het water niet zo helder, is er weinig ruimte en is de “holding poor”. Ons anker ligt er diep in, deze baai is rondom beschut, dus we wagen het erop. We hebben wel eens erger meegemaakt. Volgende week zou het trouwens erger kunnen worden, als de voorspelling blijft staan.

Morgen binnen zitten en de Amerikaanse Golfkust bestuderen: waar en hoe in te klaren, ankerplaatsen, plaatsen om te bezoeken, welke stukken is er een Intra Coastal Waterway. We willen van Corpus Christi, Texas naar Key West, Florida. Dan kom je langs Houston en New Orleans en vele andere interessante plaatsen.


Maar nee dus. Als het de volgende ochtend gaat waaien, gaat eerst de grote Amerikaan krabben, neemt de Pimentáo van René mee, zet koers naar de lagoon, de Pimentao met zich meeslepend. Rijke vent, slechte zeeman. Dan liggen wij dwars, we krabben dus. We halen het anker binnen en zetten ook koers naar de lagoon. Vlak voor de Zanzibar ligt de Cornelia, Henk en Tineke worden zenuwachtig, roepen de Cornelia op en die antwoorden vanuit de supermarkt een kilometer verderop. Twee keer slecht zeemanschap, vlak voor een ander schip gaan liggen en niet aan boord zijn als er gusts overkomen. Als ze terug zijn begint de Cornelia meteen te krabben. Nu liggen we met de Pimentáo, René en Angelique en de Zanzibar, Henk en Tineke aan de steiger van een chique resort. De wind giert en tiert, maar we liggen zeker en vast. En je kunt in het zwembad aan de bar zittend naar voetbal kijken.

Tyfustering: Jules Deelder is overleden. We doen de vlag halfstok en ik geef hieronder Voor Ari weer. Zijn dochter Ari zat bij Lynn op het Montesori Lyceum. We stonden wel eens samen te wachten op de stoep voor de school.



Lieve Ari                                                                                                                                    
Wees niet bang


De wereld is rond
En dat istie al lang


De mensen zijn goed                                                                                                              De mensen zijn slecht


Maar ze gaan allen                                                                                                                   dezelfde weg


Hoe langer je leeft                                                                                                                      Hoe korter het duurt


Je komt door het water                                                                                                               En gaat door het vuur


Daarom lieve Ari                                                                                                                         Wees niet bang


De wereld draait rond                                                                                                                 En dat doettie al lang

J Deelder

Belize 2

Leuk om weer in de Kukumber Marina te zijn. We kennen iedereen, de havenmeester en de havenmeesteres (die tai chi van me wil leren), de havenmannen en de mannen uit Istanbul aan de kassa van de bar bij het zwembad. De tweede dag slaan we eten in voor de week met Jori en Steef, de derde dag halen we ze van het vliegveld. Alles gaat vlot. Ik haal nog 4 maaltijden bij de liliput dame in de kiosk onder het havenkantoor en we steken van wal. Terug naar Robinson eiland. De volgende dag wordt Jori dertig, hetgeen we vieren met slingers, taart en kadootjes. Kleine kadootjes, die in een koffer passen.

We nemen ze mee naar onze favouriete eilandjes: Tobacco Cay, Colson Cay en Hide Away Cay. Hide Away Cay is niet veel groter dan het restaurant en het huis van Dustin met vrouw en kind. We eten verse lobster en kletsen gezellig met Dustin en zijn dochter Ana. Hij raadt ons aan de volgende dag de Sittee River op te varen en in Hopkins boodschappen te doen.

De Sittee River heeft weer een zandbank voor de monding, maar er is een betond geultje dat diep genoeg blijkt. De Sittee River Marina is laidback en heeft een eigen krokodil. Puck brengt ons met zijn oude taxi naar Hopkins. Er wordt een oude dame begraven en uit de kerk klinkt swingende muziek met veel drums.

Alles gaat goed met zijn vieren, al is het voor mij niet gemakkelijk, ik kan eigenlijk alleen Rommy verdragen en die ook vaak niet. Het varen is uit kunst, veel wind, lekker zeilen. Maar de laatste nacht draait de wind anders de voorspeld, gaat het anker krabben en eindigen we vlak voor het koraal. De accu krijgt de motor niet aan de praat, we hebben weinig gemoterd en het was vaak bewolkt. Steef gooit het tweede anker erin en we wachten, totdat de zon de accu genoeg heeft bijgeladen. En dat gaat goed met de nieuwe panelen. Toch nog wat pech onderweg.

Weer met z’n tweeen gaan we noordwaarts richting Mexico. Eerste stop is bij Caulcer Cay, een soort hippie eiland met straten van zand en veel kroegen, restaurants en duikscholen. Herwig en Heike komen naast ons ankeren en ‘s avonds gaan we de bars bijlangs waar live muziek wordt gespeeld. Ik raak aan de praat met Ian in een Hendrikx T-shirt. Hij haalt zijn gitaar uit de kroeg waar hij die avond speelt. Op verzoek doet hij elk Hendrikx nummer. Het mooiste is natuurlijk And the wind cries Mary. Hij laat horen hoe goed Jimmi Page is, ik ben snel overtuigd.

18 mijlen pal Noord  naar San Pedro, een grotere toeristenstad, om daar uit te klaren. Er komen 2 dagen oostenwind en daarna is het steeds noord. Een beetje noordenwind is met de zuidelijk stroming al niet te doen. Rommy gaat nog een dag duiken en ik wandel door het stadje, kijk naar een softbal wedstrijd. Een klein mager mannetje gooit ongelooflijk hard. Op het strand komen we Heike en Herwig weer tegen. Ze hadden willen wachten op latere oostenwind, maar daar is geen enkel teken van. We gaan samen maandagmiddag weg door de cut hier in het rif en profiteren van de wind op dinsdag en woensdag. Woensdagavond draait hij weer naar Noord. We kunnen altijd onderweg een baai opzoeken of achter Cosumel gaan liggen. Doel is Isla Mujeres. Daar vieren we Kerst met een tiental bevriende boten.

En dan besluiten we of we via de zuidkust van Cuba naar Jamaica gaan of oversteken naar New Orleans en langs de Amerikaanse kust terug hobbelen. New Orleans schijnt leuk te zijn. 

Belize

Nergens een boot te zien. We zijn de laatsten die met dit hoogwater de zandbank in de riviermonding over zijn gegaan. Over 2 weken met springtij zullen er meer zijn. De Zanzibar, de Pimentao en de Evy, allemaal  Nederlandstaligen waarmee we dagelijks in het zwembad lagen. De Evy van Leo steekt 2 meter en moet door een sleepboot zijwaarts over de bank worden getrokken. Springtij geeft trouwens maar   15  cm meer water.

Nu hebben we de zee voor ons alleen. Matige wind uit het zuidwesten. Prachtig en een beetje angstig, het is allemaalo weer nieuw. In een rechte lijn stevenen we op Punta Gorda af (koers 355) om daar in te klaren. Inklaren in Big Creek met de tocht in de Hokey Pokey watertaxi is een belevenis, maar kost een dag en veel geld. In Punta Gorda is alles in één gebouw en zijn er geen opslagen zonder bonnetje.

Dichterbij zien we twee docks, afgaande op de beschrijving in de gids moeten we de rechter hebben. We ankeren en ik ga met de papieren aan land. We hadden toch het andere dock moeten hebben. In de hitte loop ik het stadje door en meld me bij Immigration. Where is your wife? Every crewmember has to present himself. Terug. Twee uur later hebben we samen 12 formulieren ingevuld (met vragen over firearms, stowaways en alles eetbare) en een sim-kaart gehaald. Op de telefoon zien we, dat de wind zwak blijft, dus we blijven voor de nacht liggen.

Het is hier anders dan in Guatemala. Het lijkt meer op een Oost-Caribisch eiland. Heel gemengde bevolking, Engelde kolonie, betere huizen, grotere auto’s en erg laidback. En veel duurder. Maar met het op één na grootste barrier-reef van de wereld. Honderden rif eilandjes met mangroven, stranden en palmen. Prachtig duiken en snorkelen. Hoger in de bergen nog mooie Maya sites. Aan de kust en op eilandjes zijn ook Maya overblijfselen, maar die zijn afgesloten. Ze zijn niet bootvriendelijk, overal vragen ze geld voor. De meeste boten zijn Amerikaanse charters en die mensen betalen alles wat men vraagt. 

Het stadje aan de Rio was altijd druk en vol met vrachtauto’s, tuc-tucs en motoren. De mensen wurmden zich tussen de vrachtauto’s en de stalletjes door. De telefoonwinkels hebben grote boxen met keiharde muziek. Zowel TIGO als CLARO hebben meerder winkels. Elke vijf meter loop je tegen een straatventer aan: telefoonhoesjes, hangmatten, T-shirts, nootjes, vruchten. Kleine kinderen verkopen cocosnoten. De helft van de gezinnen leeft in armoede, ze doen alles om aan een paar Quetsales te komen.

Hier in Belize is het rustig op straat, af en toe een 4-wheel drive. Veel Amerikanen hebben hier een huis. De Chinese supermarkt heeft meer dan de Dispenza in de Rio, maar de hardware store kan niet op tegen Lorene. Om de paar dagen is er een cruiseschip, dus er zijn eindeloos veel houitsnijwerk en tassen stalletjes. Allemaal hier gemaakt. Veel mooie dingen. 

Leuk om weer in Placencia te zijn. Vorige keer was het heet en uitgestorven, nu is er een verkoelende wind en lopen er meer toeristen. Men spreekt hier Engels en Spaans. Ze zijn verrast als we Spaans praten. Nou ja, een soort Spaans. 

Van Placencia gaan we in drie ettapes naar Cucumber Beach Marina bij Belize City om daar Jori en Steef op te pikken.

De laatste ankerplaats is bij Robinson Island. Zeven mijl van Cucumber Marina. Heel mooi en van alle kanten beschut. We ruimen op en maken schoon schip. De achtercabine dient normaal als opslagplek, het is een hele kunst alles weg te stouwen. Na het werk nemen we een verfrissende duik in de Caribische Zee. Nou ja, we dalen voorzichtig het zwemtrapje af.

’s Morgens om 6 uur is een groep dolfijnen naast de boot aan het vissen. Het lijkt wel of ze af en toe met elkaar stoeien. De kleintjes maken sprongen uit het water. Een mooie manier om de dag te beginnen. En het wordt nog mooier als de kleine zwart-witte vogeltjes op het voordek gaan zitten te tjilpen.

Het leven is mooi.

We varen weer

De klep met de schalelaars en instrumenten staat open. Ik ben bezig met een kapotte GSM-antenne.  En dan heftige kortsluiting: twee draden worden roodgloeiend en de isolatie staat in brand. Binnen 10 seconden is de kajuit gevuld met stinkende witte rook. Ik probeer de draad weg te trekken en verbrand mijn vingers. Paniek. We zien de boot in vlammen opgaan. Dan ren ik naar de batterijschakelaars en gooi de stroom eraf. We hoesten van de giftige rook. We weten het even niet meer. Later komen Allen en Greg helpen. Greg is elektro-man en hij verwijdert de verbrande draden en fatsoeneert de rest. Daarna gaan we erbij zitten met een Gallo biertje. De Canadezen hebben ons weer eens gered.

De volgende dag, na de tai chi, vervang ik beschadigde draden. Alles werkt nu weer normaal en we kunnen door met de klussen van de lijst. Het gaat lukken. Volgende week de verbeterde keuken en de 100 pW zonnepanelen. De airco naar de opslag brengen, losmaken, tanken en wegwezen.


Veel werk gehad aan de diesel leiding. Onder de vuldop was de leiding losgeschoten. Ik heb een inspectieluik in de wc-wand gezaagd en een stuk tussen de slang gezet. De slang vastgezet aan een dwarsbalkje, zodat hij nooit meer los kan komen. Omdat we toch bezig waren, hebben we alle wc-slangen en Y-valves losgemaakt en ontkalkt. Smerig karwei.

We nemen afscheid van de Rio Dulce. 


Van de Shack, Bruno’s, SunDog Café, Ram, Mar, Loranes Hardware Store, de Dispensa en ons eigen Nanajuana.

De Shack waar altijd goede muzikanten spelen, de hamburger legendarisch is en iedereen later op de avond dronken en stoned is, meestal allebei tegelijk.

Bruno’s waar de fishfingers en de liquadas perfect zijn, druk bezocht door gezinnen uit de streek en met de dinghy steiger voor de boaters met vooraan de militaire patrouilleboot.

RAM de naast ons gelegen marina, waar veel kenissen op het land staan, de winkel de lekkerste frapucino verkoopt en waar we vele avonden op het terras hebben zitten kletsen.


RAM en onze marina Nanajuana leven op voet van oorlog, gescheiden door een Berlijnse muur met prikkeldraad. De oorlog is waarschijnlijk begonnen door onze eigenaar, die tot 20 jaar gevangenis is veroordeeld, dat uitzit als huisarrest vanwege psychische klachten en het afgelopen lange feest-weekend zowaar verlof had en op de marina rondliep.


MAR, aan de overkant waar we een paar leuke films zagen en elke maand een markt heeft van 2^e hands bootspullen. Nou ja, spullen, ik scoorde de complete Blackadder serie op dvd.Daar zit Julia van Pass it on, die met geld en spullen van de zeilers scholen en bejaardenhuizen helpt. En Anna die de shoppingtrips en onze reis naar Tikal organiseerde.

Loranes, die geweldige hardware store, die alles heeft of weet te krijgen. Met een onbegrijpelijk indeling van de spullen en soms nemen ze je mee naar achteren waar duizend laatjes alle mogelijke verbindingsstukken, kranen en klemmen bevatten.

De Dispensa waar we ons dagelijks voedsel halen, met de enige slagerij waar het vlees wordt gekoeld. Altijd vol, altijd warm, altijd rijen, maar het personeel is vriendelijk en zelfs de gewapende bewaker zet je mandje voor je terug.

In Sundog hadden we van 10 tot 11 Spaanse les van Melvin. Met ongelofelijke pizza’s en salades en lekkere muziek. Pizza, Beer and Rock and Roll.


Op Nanajuana de marina waar wij verbleven lopen ontzettend behulpzame mensen rond en het grote zwembad was elke dag verfrissend. Het rijtje boten met Canadezen, Zuid-Afrikanen, Nederlanders, Engelsen en één Belg.is een dorpje, je helpt elkaar, je vertelt eindeloos verhalen en je viert de verjaardagen. 

Bij MAR vieren we e verjaardag van Ken, de Canadese vriend die zijn boot moet verkopen omdat zi9jn vrouw Alzheimer heeft. Er zijn zo’n 30 mensen en we kennen ze allemaal. Het is tijd om te vertrekken.


Omar Castenada komt op het allerlaatste moment 2 nieuwe zonnepanelen monteren. We gaan van 110 W naar 200 W. En Carlos komt op het allerallerlaatste moment een stuk fineer brengen, zodat ik de keuken helemaal perfect kan maken. Om 17 uur maken ze ons los en gaan we midden op de Rio voor anker.

De volgende morgen de oude zonnepanelen naar Pass it on brengen. Bij de pharmacia helen we nieuwe voorraad Omeprazol en 3 antibiotica kuren.  Tanken, fruit en drinkwater kopen en daar gaan we. Heerlijk.


We hebben het uitklaren dit keer aan Raul uitbesteed. Hij komt ons de gestempelde paspoorten het uitreisdocument brengen als voor Livingston zijn. Ruim op tijd om de zandbanken voor de Rio monding over te steken. Op de dieptemeter is het laagste punt 1,6 meter. Geen probleem. Op naar Belize.

Maya monumenten en hunebedden

Een Maya grafmonument is eigenlijk een soort hunebed. Een graf van zand en stenen. Alleen heeft de Maya-beschaving geen Cuby and the Blizzards voortgebracht. Niet iedereen was het hier mee eens. Zelfs Henk niet en die komt uit Dalen. We waren drie dagen in het Noorden en verkenden twee Maya sites, een grot, het eilandje Flores en een shopping mall. 

Zo’n Maya-site is heel uitgestrekt, je rijdt eerst kilometers door de dichte jungle, bij de ingang koop je een kaartje en is het nog een paar kilometer tot aan de site. Tientallen monumenten, huizen en paleizen of er nog van over is. Vooral de grootte maakt indruk.

Het mooiste van zo’n reis vind ik de bustocht. Het landschap, groene heuvels en bergen of vlaktes met koeien. Af en toe een arm dorpje met tiendas en veel mensen op straat. En dan een stuk met banden-reparateurs, pompstations en wegrestaurants. Op het laatst rijd je langs de grens met Belize.

Het had veel geregend en ons busje haalde de laatste klim van het zandpad niet. We gingen met z'n allen achterin boven de wielen zitten, ook dat lukte net niet. Toen gingen drie sterke mannen duwen en we haalden het (mijn sterkte was mijn gewicht op de wielen).

Terug op de boot hebben weer wat klussen geklaard: Arnie maakte een nieuw ingangsluik van fiberglas en het 3-kleuren toplicht doet het weer. Louis, een Canadese klusjesman is drie keer de mast in geweest. Uiteindelijk vonden we het probleem in de stekker bij de mastvoet. Iemand had twee draden omgewisseld...

Er keren steeds meer vrienden terug in de Rio. Janna en Steiner uit Noorwegen, Heike en Herwig uit Hamburg, Sabrina en Tom uit Kansas en Sjeff en Dianna uit Engeland, Michiel en Katie uit de USA en Sharon uit Schotland. Donderdag komt Ken uit Canada, hij heeft zijn vrouw Grace thuis moeten laten. Ze heeft Alzheimer en vindt het avontuurlijke leven verschrikkelijk.

In het hotel in Santa Elena keken we drie uur naar het debat tussen de Democratische kandidaten. Onze keuze was Buttigieg, maar hij is nog zo jong. Warren is een zeurkous en Sanders wel erg oud. Niemand met het statuur van Obama, maar Rutte leek ook eerst een snotneus en is nu een groot leider. 

Rommy naait het zeil van Leo uit Antwerpen, Ana geeft ons gratis Spaanse les in de palappa. Melvin doet het in SunDogCafe elke morgen met ons samen van 10 to 11 voor 15 Qetzales per les (€1,60). Ik worstel met het verschil tussen de Preterito en de Imperfecto. Rommy oefent de vier vormen van de Subjuntivo en Futuro. Werkwoordtijden, die we in het Nederlands zelden of niet gebruiken. Maar alleen in de tegenwoordige tijd praten met enkel de onvoltooid verleden tijd, dan praat je als een gastarbeider, als sommige gastarbeiders. In Latijns Amerika gebruiken ze de (on)voltooid verleden tijd toch al bijna niet. Ze zeggen altijd: ik zag je (te vi) of ik zag je altijd: (te veia siempre). Eigenlijk: ik placht je te zien.

's Morgens om 7 uur doe ik Tai Chi op het terras bij het zwembad. Dat wil zeggen: ik geef les aan 4 leerlingen. Dat is ontzettend leuk om te doen. We zijn al bij de 29^ste beweging. Er zijn er 108, maar er zijn veel herhalingen.

We vertrekken over drie weken en we zien er naar uit. Bestemming is Belize City. Daar een weekje varen, snorkelen en relaxen met Jori en Steef. Daarna Mexico, Cuba, Cayman’s en Jamaica. Je moet toch wat.

Er heerst nog steeds Staat van Beleg en gisteren is er 556 kilo cocaine onderschept. Stelt hier niks voor. Voor mijn spaans lees ik de regionale krant. Met bloedige fotos van frontale botsingen en schietpartijen. Een pitbull die werd afgemaakt omdat hij een baby had doodgebeten staat nog even levend op de foto, met de bloedige baby op de achtergrond.

We zagen nog Ajax-Feyenoord op een live stream. Wat een leuk ploegje, jong en onbevangen. We hebben genoten, jammer dat ze het de tweede helft voor gezien hielden.

Een Amerikaanse zeiler probeert iedereen Belize Dollars aan te smeren. Hij was in Belize op een rif gelopen, er door de kustwacht afgetrokken en in de cel gezet voor het vernielen van het koraalrif. Na het betalen van $20.000 kwam hij vrij. Later wist hij het geld terug te krijgen, maar het werd hem in Belize Dollars uitgekeerd. Dat is bij de bank te wisselen voor 30% kosten. Dus loopt hij er mee te leuren.

Terug op de Rio Dulce

Al een week zijn we weer terug en nu pas komen we weer in ons ritme. Niet het tijdsverschil maar de hitte doet ons de das om. Zelfs de locals klagen over de verzengende hitte en de afwezigheid van regen. Het behoort hier regenseizoen te zijn, elke dag dikke bakken regen, maar het regent maar af en toe. Stevig, maar niet van die tropische regenbuien, die horizontaal massief naar beneden storten.

Tegen het middaguur valt er niet meer te klussen en als we dan nog boodschappen moeten doen, stellen we onszelf een ijskoude liquada in het vooruitzicht. Als het een beetje waait zijn de overtochtjes in de dinghy wel verfrissend.

Na een week staat de romp in de antifouling, is het heklicht gemonteerd, staat de propellor in de zinkverf en is men de nieuw beklede kussens, de gerepareerde ankerlier en de gegalvaniseerde ketting komen brengen.


De nieuwe keuken kastjes zijn tijdens onze afwezigheid 2 cm gekrompen. Verkeerd hout gebruikt. Is te verhelpen, maar pas als we weer in het water liggen. Carlos de timmerman mag de boatyard niet meer betreden, nadat de verf van een boot viel, die hij had geschilderd. Wisten wij niet. We zijn benieuwd hoe dat afloopt, mischien gaan we voor $ 500  het schip in, misschien lost hij het op. Op zijn website heeft Carlos het steeds over God en zijn lieve kinderen. Misschien kunnen we op zijn schuldgevoel werken.

De klusmannen zijn best betrouwbaar. Als ze zeggen dat het morgen klaar is, wordt het overmorgen of de dag daarna of de dag daarna of daarna.

Onze dagplanning ziet er als olgt uit: van 6 tot 9 klussen, van 10 tot 12 Spaanse les in SunDog Café, even boodschappen doen bij Dispensa, lichte lunch soms lastig. Maar zonder plan kom je nergens.

Er is nog steeds noodtoestand met avondklok, wegcontroles en samenscholingsverbod. Een aantal weken geleden zijn bij een controle 3 militairen door een drugsbende doodgeschoten, sindsdien is hier een soort militaire bezetting. Wij, de buitenlanders merken er niet veel van. Ons busje wordt nooit aangehouden, maar we zien wel andere voertuigen gestopt en doorzocht. Veel geweren overal. In de lijnbus wordt je wel gefoulleerd, na elke stop opnieuw. Maar dat was altijd al zo. En activiteiten, zoals filmvertoningen, pubquizen, jamsessies beginnen nu om half vijf, zodat men nog voor de avondklok naar huis kan varen.

Vandaag zou Carlos om 8 uur komen en Arni met het toegangsluik om 10 uur, beiden zijn niet geweest. Dat is normaal hier, je maakt een week lang nieuwe afspraken en uiteindelijk komen ze een keer.

Van de werkplaats (taller) waar onze lier is gerepareerd loop ik langs een soort pharmacia. De winkelier groet me en we maken een praatje. Hij verkoopt natuurlijke geneesmiddelen. Nou ik heb niets nodig zeg ik... behalve voor mijn schouder, die doet zo’n pijn, dat ik niet kan slapen. Hij heeft daar iets voor. Ik koop een pot met pillen. Het ziet er uit als gemalen koeiestront. Terug op de boot neem ik er één en de pijn is weg. Rommy wil het niet geloven, maar drie dagen later neemt ze ook een pil voor haar schouderpijn. En de pijn is ook meteen weg. We weten niet wat we er van moeten denken. Placebo? Pijnstiller door de koeiestront? Toeval?

We gaan 3 dagen naar Tikal en omstreken. Nog wat Maya ruïnes bekijken, beklimmen en ons verwonderen hoe dat allemaal kan en zo ineens is verdwenen. We gaan met 12 zeilers en hebben een eigen bus  met airco, die ons overal haalt en brengt. Verslag volgt.