Norfolk

 Ik zit voor het raam van Gerry s appartement aan het IJ. Het is 2 maanden geleden, dat ik naar het hospitaal van Hampton ben gebracht. Alles gaat uitstekend, alleen de lichamelijke en geestelijk conditie is nog niet helemaal wat het is geweest.

Ik zal  hieronder verslag doen van het ziekenhusi- avontuur en daarmee het blog (voorlopig) afronden.

Na een week bij Norfolk te heb gelegen, gingen we naar Hampton, het stadje waar de NASA is begonnen. Ik bezocht het museum en wandelde in de buurt. Rommy ondernam steeds de voettocht naar de FoodLion, dat was voor mij te ver. Elke dag werd ik kortademiger. Op het eind zette ik Rommy af op de gemeente-steiger en liep daar nog een klein stukje. Ik had leuke gesprekken met Robbert van de toeristenboot. Ik was in de war, toen Robbert zei: ik ga een ambulance voor je bellen.  Hij was zelf medic op een ambulance geweest en wist wat hij zag.  Ik sputterde nog wat, belde Rommy. Dat kost hier wel $600 dollar, maar als ik moest het maar doen. Even later lag ik de ambulance.

In het algemene ziekenhuis van Hampton werd ik 3 dagen aan alle mogelijke testen onderworpen. Een stetoscopie bracht tenslotte de dichtgeslibte kransslagaders aan het licht. Ik werd overgebracht naar het Hart Hospital in Norfolk. Dat is het beste hart ziekenhuis van de USA en daarmee misschien wel van de wereld. En het was een perfect ziekenhuis, voor zover ik het heb meegemaakt.

Rommy was ondertussen heel druk met het regelen van de vergoedingen bij de SOS-dienst en de OHRA. Ze deden overal moeilijk over en stelden hun besluiten uit. Ook wist Rommy een gratis ligplaats in Norfolk van de OCC te krijgen en werd ze geweldig geholpen door een aantal mensen daar. De chirurg, dokter Unger heeft de operatie gedaan zonder formele toestemming uit Nederland, het kon niet meer wachten.

Na de operatie begon de ellende. Ik lag voor dood aan de machines en leek niet te herstellen.  Na 5 dagen coma kwam er weer leven in me en na 10 dagen werd ik uit de coma gehaald en verbleef nog een paar weken op de IC. Daar herinner ik me helemaal niets van . Ik had vreselijke nachtmerries met moord en doodslag, die ik me nog steeds tot in detail kaan herinneren. De eerst tijd dat ik wat meer bij kennis was, kon ik ook nachtmerrie en werkelijkheid niet onderscheiden.

De machteloosheid: ik kon het knopje om de zuster te bellen niet indrukken, ik kon een hoofdkussen niet optillen en ik had nooit geweten, dat mijn mobiel zo loodzwaar was.

Maar het langzaam beter, eerst langzaam en later heel snel. Een week fysiotherapie deed wonderen. De mooiste momenten waren; Voor het eerst naast mijn bed staan, de fit-to-fly verklaring van Unger, weer mogen eten, weer dunne vloeistoffen mogen drinken, de eerste 5 stappen buiten mijn kamer en tenslotte de discharge en de tocht naar het Marriott- hotel. Ik moest steeds janken, ik ben nog steeds erg jankerig.  Bereid je maar voor. Het was weer heel veel mailen en bellen om een vlucht geboekt te krijgen, maar na 10 dagen hotel vlogen we business-class van Washington naar Amsterdam in een bijna lege Airbus 330.

In Amsterdam werd ik meteen met een ambulance naar het AMC gebracht. Na twee dagen testen en met dezelfde 12 medicijnen als in de US bracht Bert ons naar de Westerdoksdijk aan het IJ. Bert heeft een huisarts geregeld en ons overal naar toe gebracht. Het AMC heeft controles, fysiotherapie en dieet advies geregeld. Ik loop elke dag een paar blokjes om en doe alles weer.

Ik ben dankbaar  voor de hulp van zoveel mensen aan Rommy en aan mij. Allereerst Robbert, die me in de ambulance zette en daarmee mijn leven redde. Natuurlijk dokter Unger en IC-zusters. De staf van het ziekenhuis, die dingen uitzocht en regelde. Carl en Bernie van de ankerplaats in Hampton, die met de boot hebben geholpen en me met de auto hebben rondgereden. Bij een afscheidsborrel op de steiger in Norfolk waren 14 mensen, die ons hadden geholpen. Nou jank ik dus. En Door en Bert in Nederland. Jank, jank. En Heike en Herwig. Danke fur alles und wir sehen uns bestimmt wieder. En Gerry, die ons een maand hier laat wonen. Op het eerste bericht van Rommy op de App, kwamen 30 meelevende reacties van internationale zeilvrienden.

 

Met Door en Bert gingen we donderdag een penthouse in Rotterdam-Zuid bezichtigen. Inmiddels heben we geboden en is er redelijke kans, dat Scherpenhoek 86 onze nieuwe woning wordt.

Alleen maar gunstige berichten. Maar Rommy mist het Caribische leven heel erg en het is extra erg omdat je hier door her virus bijna niks leuks kan ondernemen.

De boot staat in ergens heel veilig op het land en volgend voorjaar gaan we misschien nog even varen en dan maakt Rommy de oversteek terug. Er hebben zich een aantal enthousiaste en kundige zeilvrienden gemeld om die overtocht mee te maken. Het ligt nog niet vast, dus je kan je ook nog melden. Het is een onvergetelijke ervaring.

De afgelopen 4 jaar zijn so-wie-so onvergetelijk, ook daar ben ik dankbaar voor.. Dat nemen ze ons niet meer af.

Isaias

De orkaan Isaias nadert, dinsdag komt hij hier pal over Beaufort. We gaan 30 mijl landinwaarts, voorbij Oriental, daar zijn diepe kreken die als veilig bekend staan. Eerst ontmoeten we vanavond Hamish en Dorothy in de Black Sheep, een restaurant tegenover onze ankerplaats. Vandaag voor 4 dagen eten inslaan en morgen varen.

Het testen op Covid wordt stopgezet. Het gebeurt in tenten, die naast de eerste hulpposten zijn opgezet. Niet orkaan-bestendig. Isaias verplaatst zich snel, hij gaat aan land hier in North Carolina en gaat dan recht naar het noorden, over Phlidelphia, New York en Boston.

De politie komt langs in een boot om ons voor de orkaan te  waarschuwen. Als we niet vertrekken hoeven we niet op noodhulp te rekenen. Er liggen nog 6 boten en de meeste gaan naar een baai achter het stadje, daar zal de wind al een stuk minder zijn. 

We hebben een leuke avond met Dorothy en Hamish. Dorothy is aardig opgeknapt en Hamish had vorig jaar zijn arm gebroken, toen hij met indianen een tocht op een paard door de bergen maakte. Moet je ook niet doen op zijn leeftijd. Ze bezweren ons om bij hun te komen als de boot verongelukt. We zijn erg blij met die uitnodiging. Op de terugweg zien we ze nog een keer. Dorothy geeft ons een grote roze tas met lekkere dingen.

Zaterdag middag zijn we in Mitchel Creek, to ride out the storm. Het is er ondiep, beschut van alle kanten en er liggen al 10 boten, uit de naastgelegen marina.. We hebben AT&T verbinding om morgen de nieuwste berichten over de orkaan op te pikken. Soms zwakt hij af, soms buigt hij af, soms buigt hij de verkeerde kant op. We zitten nog steeds maar 25 mijl van het pad van de oprkaan af. Maar we kunnen morgen 50 mijl varen als het moet.

Doen we inderdaad. We gaan naar New Bern aan het eind van de rivier. Voor New Bern zijn bochtige kreken, kijken of we nog een plekje vinden. Het gaat daar minder hard en minder lang waaien en we zitten niet zo dicht bij het hele zware weer. De voorspelling voor de Mitchel Creek is wel goed, maar het hoeft niet veel te veranderen en we krijgen de volle laag (80 kts). Weg wezen dus, 34 kts is genoeg. Vandaag is het heel rustig weer. Daar  was geloof ik een uitdrukking voor.

Tussen alle Americana door twee Nederlandse boeken gelezen,. Beide gingen over herinneren en niet meer herinneren. Een onderwerp, dat je als 73 jarige aanspreekt. Aanelkaar van Campert en van Kooten is leuk, maar zonder energie. De herinnerde soldaat van Daanje, een indrukwekkend werk. Nu weer terug in Amerika met The Street, de klassieker uit 1946, van Ann Petry. Briljant, geeft inzicht in de situatie in Harlem en zo goed geschreven. BLM gaat nog steeds over hetzelfde.

Bij Beaufort lagen we geankerd voor de boardwalk met aan de andere kant een eiland met wilde paarden. Nou zo wild zijn ze ook weer niet, je kan ze best vangen. Alleen ’s nachts moet je uitkijken. Voor je het weet heb je een nachtmerrie. Deze mop horen we 4 keer per dag, als de piratenboot met touristen passeert.

De dag voor de orkaan halen we de genua eraf, binden het grootzeil in een strakke slurf, halen alle visspullen weg, binden een paar touwen over de zonnepanelern, zetten de dinghy extra vast op dek en gooien een tweede anker uit. Om 10 uur zijn we daarmee klaar en dan is het wachten op de nachts. Volgens één weerapp gaat het om 3 uur 33 kts waaien met stoten van 66, volgens een andere blijft het bij 23 kts met stoten van 45. Wij zijn in ieder geval op het ergste voorbereid. Maar weten totaal niet wat er gaat komen.

Onze eerste orkaan ging door tot een uur of vijf. Windstoten 45 kts en een gemiddelde wind rond de 35. Beangstigend. Alleen in de eerste bocht van Upper Broad Creek, omringd door ondieptes. De laatste uren draaide de wind naar het westen en werden we niet meer beschut door een wal met bomen, wind en golven kwamen aanrollen uit de brede opening van de Creek. Alles is heel gebleven. Het leek soms dat het hele antennerek eraf zou worden geblazen, maar er gebeurde niets.

We waren heel zenuwachtig. Op de cellphone 3 keer een waarschuwing voor tornados: Seek shelter within 20 minutes.....

De brede ingang van de Creek lag vol met boten uit de aanliggende jachthaven. We zagen meer van die ontruimde jachthavens. Als je de boten in de haven laat worden boten en steigers vernield, ankeren is veiliger. De Pimentao is wel in een haven gaan liggen en heeft schade. Hier ligt één losgeslagen bootje in het riet aan de overkant.

Te verwachten was dat de twee ankerkettingen in de war zouden raken. Maar na een half uur hebben we ons ontward. We gooien het hoofdanker terug en proberen wat te slapen. De zon is weer heel heet.

De plek is nu schilderachtig.

Van Beaufort SC naar Beaufort NC

We gaan nog één keer langs de draaibrug van Beaufort SC. Het is de brug waar Forest Gump zogenaamd de Missisippi oversteekt, als hij Amerika heen en weer aan het rennen is. Later passeren we Bubba's huis.

Dan 3 weken in de swamps. Ook af en toe  langs vakantiehuizen met steiger. Duizenden huizen en er waren een stuk of vijf mooie bij, de rest had vooral veel zuilen. Soms zijn ze er één aan het maken: een houten geraamte, spaanplaat er tegen aan, isolatie platen en planken aan de buitenkant, die dan mooi zonnig worden geschilderd. Het lijkt heel wat.

De swamp is wisselend, soms dagenlang eindeloze rietvelden en nergens een huis te zien. Af en toe een klein visbootje, maar verder ben je er alleen. Overnachten in een kreek, doodstil is het dan. Het mooiste stuk is door de bossen, als je dan  ’s nachts in een zijkreek ankert hoor je oerwoud geluiden. Bij het zwemmen opletten voor alligators. De laatste dagen hadden we voornamelijk rechte kanalen. En dan ben je ineens 2 dagen in de Mekong Delta, weggezakte pantserwagens, uitgebrande helicopters en mariniers met zwarte gezichten, die door het riet sluipen. Nee, de soldaten waren er niet, er werd niet geoefend. Wel was er een haven van de mariniers waar je kon ankeren.

Als we een inlet passeren bruist het water en komen de golven van alle kanten. Wind? Stroom? Nee visbootjes die van alle kanten langs je heen knallen. In het turbulente water is het moeilijk sturen. Maar als er geen bordje No Wake staat, geldt het Amerikaanse basisprincipe: Ieder voor zich. Dat noemen ze vrijheid.

Het virus verspreidt zich in Florida, Georgia, Caroliina razendsnel, 70000 gevallen per dag erbij. De president zegt, dat er teveel wordt getest en hij belemmert de wetenschappers hun werk te doen. Sommige gouverneurs willen wel, maar ze krijgen geen spullen. Suddenly one day it is over, zegt Trump. Maar het neerhalen van standbeelden en het verbieden van de confederatie vlag, dat maakt het land kapot. Gelukkig staat het 55% tegen 40%, Biden tegen Trump.. Alleen dreigt de Geniaie Leider de verkiezingsuitslag niet te erkennen. Tresspasers zullen uit het Witte Huis worden verwijderd.

Maar het is ook onbegrijpelijk op de stranden van de genoemde staten grote groepen te zien dansen en feesten. Volle tafels in restaurants, niets wijst erop dat er een virus aan het exploderen is. Alleen 2 Nederlanders met mondkapjes. De duurdere winkelketens hebben een afstands en masker beleid. Wat dan weer geregeld conflicten geeft met It s a free country figuren.

Waar we een paar dagen geleden ankerde lag een zeilboot op zijn kant op het strand, aangespoeld, gestrand. Op de romp was geschreven Trump, 4 more years. Was het nou de bedoeling om aan te geven, dat die wens waarschijnlijk zou stranden? Ik hou het er na lang denken toch maar op, dat de schilders niet al te slim waren. Dat komt voor bij Trump aanhangers. Eerder zagen we een half gezonken motorbootje met het opschrift: SS- Biden. Het was weliswaar geen stoomschip, maar de symboliek was begrijpelijker.

Eind van de swamp tocht is Cape Lookout, 10 nMijl voorbij Beaufort NC. Een groot rond atol; met overal strand. Vlak bij de oceaan en toch rustig water.

Dan varen we terug naar Beaufort NC en ankeren in de Taylor Creek, waar we al 2 keer een aantal weken verbleven. Ik heb 6 keer met de taoistische tai chi klas meegedaan en ken daar wat mensen van. 

Er liggen 2 Nederlandse boten, ook de Pimentao van Angelique en Rene. Gezellig. Onze Schotse vriend Hamish meldt dat zijn vrouw Dorothy een hartoperatie heeft gehad en ook nog  bestraald is voor borstkanker. Niet raadzaam om op bezoek te gaan. Minder gezellig.

Met het been omhoog

4th of july, we liggen in een kreek ten oosten van Savanna. Een stoet van kleine bootjes vaart langs om ergens verderop de dag door te brengen. Volle bootjes, familie, vrienden en buren zijn voor deze dag uitgenodigd. Alle bootjes voeren grote Amerikaanse vlaggen. Hoe kleiner het bootje, hoe groter de vlag. Vaak ook een blauwe vlag: Trump: make America great again! Eén keer een Barby roze vlag: Women support Trump. Onbegrijpelijk, dat is zoiets als:  Joden voor Hitler.

’s Avonds komen ze allemaal weer terug. Ze varen heel langzaam, hier in het riet is een No Wake zone en daar houdt iedereen zich aan. Er vaart een sherif met kogelwerend vest, die zonder mondkapje de mensen op de bon slingert..

Naar het zuid oosten hebbn we vrij uitzicht. Een aantal woongebieden, gemeentes, resorts hebben vuurwerk. We kijken naar 4 vuurwerken tegelijk.

De volgende dag om 7 uur loop ik een stukje op het land, testen hoe de conditie is. Het valt mee, ik kan een uurtje rustig lopen met af en toe een onderbreking om een foto te maken. Het hoesten is misschien toch mijn pollen allergie, vannacht stikte ik bijna in een hoestbui. Allergiemidelen zijn bij de Walgreen hele afdelingen.  ik heb inmiddels 6 soorten gekocht. Claritine (loratadine) werkt nog het best. Ademhalingsoefeningen helpen ook. Geen wind helpt, motregen ook.

Elke dag 12000 gevallen erbij, maar we zien weinig mondkapjes en afstand houden. Dat laatste is vervelend, voor je het weet staat iemand vlak bij je. Als je een kapje op hebt ben je waarschijnlijk een linkse Democraat (83%), die dit land kapot wil maken. Het beste land van de wereld. 

Toch een dag naar Savanna geweest. Het is inderdaad het mooiste stadje van de USA. Dit keer weinig toeristen en allemaal met mondkapjes. We bezochten 3 musea: moderne kunst (leuke Duitse impressionisten), klassieke kunst (prachtige grote oorlogstaferelen ën een Jan Toorop: De Gauwdief) en als derde een oud huis met slavenverblijven (met audio uitleg over het dagelijks leven van de slaven). De lunch in het moderne museum is heel goed, eten in kunstmusea is altijd heel goed. Ook nog het bankje van life is a box of chocolats.

De vreselijke plekken op mijn linkervoet zijn weer terug. Onze lieve vriendin Door laat de fotos zien aan een dermatoloog. Diagnose: schimmel, te bestrijden net Terbinafine zalf en tabletten. Tabletten werken het best.

Maar de tabletten zijn hier op recept. Geen probleem, de pharmacy heeft een videokamertje, waar je voor $59 een arts kunt raadplegen. In het kamertje is een groot scherm met een camera lens erboven en aan de zijkanten 8 kastjes met meters (temp, zuurstof, hartslag, etc). Een mevrouw van de pharmacy helpt me met inloggen (postcode is altijd een probleem). Dokter Isaac verschijnt na 5 minuten in beeld en ik vertel dat ik een recept voor die pillen wil. Of hij de voet ook even mag zien. Ik krijg de voet niet voor de camara, te hoog, te stijf. Er staat een kruk, daar ga ik op staan, grijp met een hand de bovenkant van het videomeubel en duw met de andere hand mijn voet omhoog. Ja hij heeft het gezien, het is een staph infectie en kom nu maar snel naar beneden. Ik heb het idee, dat de razendsnelle diagnose verband houdt met zijn zorg dat ik van het krukje donder en mijn been breek. Zal ik het nog een keer laten zien? Nee, nee, het is duidelijk, infectie en antibiotica. Geen fungus? Geen Terbinafine pillen? Nee, nog vragen? Ja, maar wat kan het opleveren. De pillen kosten $12. Een nummer, geen merknaam, bevat sulfamethoxzole en trimethoprim. Dat is toch niet niks. De diagnose fungus houden we nog even aan.

En we varen weer verder. Langs Charleston. Het virus tiert hier welig, maar is harmless zegt de Geniale Leider. In de tweede nacht liggen we in een brede kreek en een woest onweer komt over. De regen doet pijn in je gezicht, het anker krabt. We geraken tot 1 meter van de kant. Op de motor houden we de boot een half uur in het midden van de kreek. Dan is het voorbij, wordt het windstil en komen de onweersvliegjes.

Dan komt een stuk met lange rechte kanalen. Huizen met steigers langs de kant. Het is moeilijk wakker te blijven als de zon hoog staat en het 40 graden wordt. Dat is ook zo’n punt: heb je koorts? ben je moe? Benauwd? Wat wil je: het is 40 graden en windstil.

Een mooie stop in het kleine haventje van Southport. In Southport zijn meer dan 10 speelfilms en series opgenomen, kun je na gaan hoe fraai het is.

Over een week hopen we in Beaufort, NC te zijn. Hopenlijk zijn onze oude bekenden, Hamish, Dorothy en Terri nog in goede gezondheid.

BLM in ST Augustine

Al vroeg, als het nog niet zo heet is, zijn we met een Uber naar de supermarkt. Als we de groente-afdeling oplopen horen we Mariska Veres uit de luidsprekers.  Ik hoor: you have got it, yeah baby you have got it.

En zo is het, Rommy heeft al dagen 38 graden en ik ben constant buiten adem. We eten nauwelijks  en zijn nu na het boodschappen doen heel erg moe. Ik slaap heel weinig door de ademnood, alleen rechtop en buiten in de kuip kom ik de nacht door. Vandaag beginnen we allebei droog te hoesten.

Maar in de wind en in de schaduw zitten we lekker te lezen en Amerikaans nieuws te kijken. We hebben proviand voor 5 dagen en liggen aan een mooring met uitzicht op St Augustine.

Laten testen?  De drive-through testposten zijn door Trump opgeheven en voor een non-resident is het een lange en dure weg een test te krijgen. We kijken het aan. De counties hebben nu zelf drive-through posten: wachttijd 6 uur en we hebben niet eens een auto. Tussen de auto’s meelopen? 6 uur? Ik ben eens een keer bij een pharmacy met de autorij meegelopen, dat was gevaarlijk en heet.

De volgende dag heeft ze 38,8. We beginnen ons zorgen te maken. En een dag later gewoon 36, 4. We blijven er op letten, koortsvrij is belangrijk.

En ook de volgende dag 37. Het gaat de goede kant op.

De Uberchauffeur terug had een grootmoeder, die 30 jaar op een  zeilboot leefde. Een 62 voeter. Ze was fotomodel en was één keer centerfold in Playboy, daar kon ze het jacht van kopen. Ze is overleden, de chauffeur heeft de boot geerfd, maar hij is geen bootmens. De 62-voeter staat nu te koop in Fort Lauderdale.

We berichten toch maar onze onze gezondheid op de familie app. Nu worden we dagelijks gevolgd. Ook via FB hebben vrienden er weet van. Een vriend van Ken uit Canada woont hier en die vriend wil alles voor ons doen. Net zo als een vriend van Sabrina uit Kansas. Woont ook hier en zit aan de telefoon. Dat alles maakt een heel verschil. We kennen Ken en Sabrina van de Colombia- Panama-Honduras rally.

Gisteren zijn er in Florida 45000 gevallen bijgekomen. Alleen Trump en Pence zien dat anders, er wordt teveel getest zeggen die. Gelukkig staan ze in alle Swing States met meer dan 10% achter.

Het 's nachts buiten slapen heeft een aantal genoegens. Natuurlijk de frisse lucht, daar gaat het om. Maar de geweldigde sterren hemel en het geluid van de dolfjnen zijn ook genoegens. En hier hoor je ineens zwaar getoeter van goederenlocomotieven dichterbij komen. Na 10 minuten is het erg hard en met het gedreun van goederen wagons. Het getoeter verdwijnt en het gedreun van de trein neemt toe. Wel 20 minuten. Ondertiussen zijn de locomotieven in het volgende stadje aan het toeteren. Dan neemt ineens het gedreun af.  Dat gebeurd 4  ä 5 keer per nacht, soms van 2 kanten tegelijk. Het gaat door tot aan Miami. En er is vuurwerk. Tenminste als je vuurfonteinen in de lucht ziet, anders zijn het schietpartijen. Een Amerikaan hoort zo het verschil.


Morgen rustig een stukje naar het Noorden. 

Nog even foto’s genomen bij het oude monument voor de soldaten van de Confderatie, het is met een hek afgezet en iedereen is verontwaardihgd dat een zwarte kerk gevraagd heeft het monument weg te halen. Traditie, geschiedenis, geen woord over de slavernij. Een beetje de Zwarte Piet discussie, alleend is dit natuurlijk ernstiger. Heritage, my ass.

De tekst van Venus ging een beetje anders: Godness on a mountaintop, she has got it, yaey she has got it. Maar evenzogoed vervulde het mij met trots.

Langs Trump naar St Augustine

De covid19 maatregelen In Apalachicola waren ons soms niet duidelijk. We vroegen die dingen aan mensen en als die het ook niet wisten, zeiden we: we gaan wel even naar het politiebureau... en dat werd ons keer op keer sterk afgeraden. Dont go there, you will get in trouble. Stay away from them. Als we al eens een praatje proberen met politieagenten en ik mijn standaard I worked for the policeforce in Rotterdam te berde breng, ontmoeten we alleen maar ijzige blikken, terwijl datzelfde in de Cariben altijd een succes was (hai brother). Nu we dagelijks de beelden zien van het politieoptreden, begrijpen we het beter. Het is geen politie in onze zin, het zijn soldaten in bezet gebied. Serve and protect, my ass.

Of President Biden gaat er structureel iets aan doen, of we krijgen hier een fascistisch land onder Trump. Op 3 nov zullen we het meemaken. We volgen het op de voet. Elke keer overtreft de BunkerBoy zichzelf in domheid, gewetenloosheid of smakeloosheid. En elke keer blijft zijn aanhang op 46%, hoewel het nu lichteliijk daalt.


We vragen ons af hoe het in Nederland leeft. Femke kreeg een paar demonstranten teveel  en wist niet wat te doen, behalve anderen de schuld te geven. Abu kreeg er ook teveel en brak de demonstratie af.  Zoek het verschil.


We ankeren bij Billy Point met uitzicht op de skyline van Miami. Harde wind en regenbuien. De volgende dag motorboten met muziek en jetskis. Er vaart een politiebootje om het scheuren tussen de boten tegen te gaan. Tegen de avond tel ik 64 boten. De duurste van 4 verdiepingen heeft de goedkoopste vlag (BVI). 

Misschien zien ze onze vlag ook wel voor een goedkope aan. Niemand kent hier de Nederlandse vlag. Wel was er eens een drijvende professor, die ons opriep met: Je vous passe a droit. Ik heb in soortgelijk Frans geantwoord. Hij zat er immers dichtbij en we zijn hier niet om de algemene ontwikkeling van de Amerikanen te vergroten.

In kroegen altijd goede zangers, zoals in de bier/wijn bar van Stuart. Een paar Belgische biern en de wijnflessen staan omgekeerd langs de muur. Je steekt een kaartje in een gleuf en tapt jezelf een glas wijn. Vouvray of Macon Villages.

Een tocht over een onstuimige zee, stroom tegen wind. Aan het eind van de dag liggen we in Lake Sylvia, de plek waar we in 2013 voor het eerst in Amerika landden. Er is weinig veranderd,. Hoewel ze overal de villa’s aan het verbouwen zijn. Later hoor ik bij de kapper over een huis, dat voor 1,6 miljoen werd verkocht en toen meteen werd afgebroken. Denk dus niet, dat iedereen hier de hele dag op politiebureaus wordt mishandeld, voordat ze naar de voedselbank gaan. De Southport Raw Bar heeft nog steeds de aanlegplaats voor dinghys waar ook twee manatees huizen. Zelfde WinDixi, zelfde barbershop, alles voor de derde keer. Eerste keer was met Bas en Marieke. We gingen naar die mega secondhand winkel voor bootonderdelen.

Op de radio aanhoudende discussies over discriminatie bij de politie, morgen de begravenis van George Floyd. De bunkerboy roept Law and Order, maar steeds meer mensen verliezen hun vertrouwen in hem.


En in Nederland rijdt iemand met een brandende auto een tankstation binnen. Gelukkig hebben ze daar hier niks over gehoord. Je geneert je dood. Je kan uitleggen, dat het een tukker was, een soort hillbilly.

Een dag door het kanaal met 19 bruggen, die open moeten. Aan het eind van de dag zijn we doodmoe. Toch is het aanvragen van een opening en uitrekenen hoe hard we moeten varen om de volgende opening te halen nou niet zo vermoeiend. Het is wel 37 gtaden en dat is afmattend, je lichaam moet hard werken om te koelen. Ja, dat zal het zijn.

We zijn nu dichtbij Palm Beach, de woonplaats van Trump. Maar hij zal er wel niet zijn.


Over foute beelden gesproken. Relus ter Beek, een vriend uit Coevorden ging politicologie studeren in Amsterdam. Het zal in het tweede jaar zijn, dat de professor (Daudt?) stelt, dat je beelden mag oprichten, maar dat je ze ook kan afbreken. Een paar weken later staat Relus met een aantal medestudenten voor de rechter vanwege het vernielen van het van Heutz monument. Van Heutz kwam ook uit Coevorden. Nog jaren later gaat Relus in Coevorden trouwen. Alle PvdA prominenten aanwezig. Diep in de nacht besluiten ze, zwaar aangeschoten, Relus het van Heutzbeeld , dat voor het gemeentehuis staat cadeau te doen. Maar met een trekkabel en een auto komt het borstbeeld niet van zijn sokkel. Hans begint dan met een autokrik op het ding te slaan. De slagen op het holle bronzen beeld maakt half Coevorden wakker. Ook de politie. De politie geleidt de bruiloftsgasten terug naar de feestzaal en niemand praat er meer over.


Mient Jan Faber was de derde bekende Coevordenaar. Zijn broer Menno was mijn vriend.


Gearriveerd in Vero Beach, de verblijfplaats van onze vriendin Michelle. Morgen gaan we bij haar eten.

Ik was jarig en kreeg alle afleveringebn van Dexter.

Nog even over het virus: het is afgevlakt over het geheel, maar dat komt omdat New York, New Jersey steil naar beneden gaan. De dichtbevolkte staten met internationale vliegvelden werden het eerst getroffen, terwijl de plattelands staten (Republikeins) de dans ontsprongen. Nu is het omgedraaid en gaat het bv hier in Florida sky-high omhoog, door het openen van alles en door de nonchalante houding. Zaterdag de eerste rally van Trump in Tulsa. Maar Trump heeft de oplossing gevonden: niet testen, dan heb je ook geen gevallen.

En dan hoopt hij dat, als we de 200.000 doden hebben bereikt er wat banen zijn bij zin gekomen. Daarmee zou hij dan de verkiezingen winnen. En door Law and Order te roepen tegen de BLM-terroristen. En door alles en iedereen aan te vallen: de WHO, China, de homo’s, het fake-news, anarchisten, Obama en ga maar door.


Politiek in Coevorden en in Florida, het is overal.


Lees eens wat er in 1921 in Tulsa is gebeurd. Je kan het niet geloven.

Key Largo, Bogart

De Everglades, das pas moeras. Twee dagen varen, 100 km moeras. De nacht ankeren we op Little Shark River. Het was een bloedhete dag, maar we laten onze aankomst-duik achterwege: alligators! Als je in het donker met een lantaarn naar de oever schijnt zie je overal de rode ogen. En terwijl je met je lantaarn in de weer bent wordt je aangevallen door heel veel muggen. Vijandig gebied. Je zou prachtig de rivier op kunnen varen, maar dan moet je wel zo’n pak van de mijnenopruimingsdienst aan tegen de muggen. En nog iets: het heet natuurlijk niet voor niets Little Shark River. Little sharks? 

Het vaste patroon is: overdag heel heet en tegen de avond een onweersbui met wat verfrissende regen. maar dan wordt het soms windstil en weer heet. Geen zuchtje wind. Ik ben toch al wat kortademig en warm de laatste tijd. Ik doe geen oog dicht, een uurtje lezen (Netherland) en even een dutje. Verder gaat het goed met me, wat hoesten en een beetje diaree, maar wat wil je met die hitte. En niks smaakt me nog.

Tussen de Everglades en de Keys een zee, die overal tussen de 1,5 en 2,5 meter diep is. We bereiken de Keys ten zuiden van Key Largo. Herinnering aan die mooie Bogart/Bacall film, dat hotel in de storm. Was het niet een bewerking van een  toneelstuk? Tenessee Williams? Zoeken we op. Kunnen we doen, want we hebben weer verbinding. In het moeras was er no connection.

De protesten tegen de moord op Floyd zijn toegenomen. Terecht,  het is al 60 jaar hetzelfde. De president gooit olie op het vuur en de goede politiemannen knielen voor het publiek. Hartverscheurend. Het is zo’n geweldig klotenland.

Het is niet Tenessee Williams. Het hotel is allang verbouwd. Wel is er  het bootje uit African Queen van Bogart en Hepburn.

In Guatemala hebben ze de eerste tropische storm, Amanda. Dat is de eerste op de Pacific, hier wachten al op Christobal. Zaterdag steekt die noordwaarts de Mexicaanse Golf over. Hier aan de Atlantische kant wordt het dan 20 knopen oostenwind. Niets aan de hand.

Als je Netherlands nog niet gelezen hebt: wel doen. De hoofdfiguur is Hans van den Broek, die wisselend in Londen en New York woont, maar veel Nederlandse herinneringen heeft.

We blijven een dag bij Key Largo om de 50 uur werkzaanheden te doen. Volgende dag naar een plek ten zuiden van Miami. Daar de 20 knopen voorbij laten komen. Dat is het plan.