woensdag 13 november 2019

We varen weer


De klep met de schalelaars en instrumenten staat open. Ik ben bezig met een kapotte GSM-antenne.  En dan heftige kortsluiting: twee draden worden roodgloeiend en de isolatie staat in brand. Binnen 10 seconden is de kajuit gevuld met stinkende witte rook. Ik probeer de draad weg te trekken en verbrand mijn vingers. Paniek. We zien de boot in vlammen opgaan. Dan ren ik naar de batterijschakelaars en gooi de stroom eraf. We hoesten van de giftige rook. We weten het even niet meer. Later komen Allen en Greg helpen. Greg is elektro-man en hij verwijdert de verbrande draden en fatsoeneert de rest. Daarna gaan we erbij zitten met een Gallo biertje. De Canadezen hebben ons weer eens gered.




De volgende dag, na de tai chi, vervang ik beschadigde draden. Alles werkt nu weer normaal en we kunnen door met de klussen van de lijst. Het gaat lukken. Volgende week de verbeterde keuken en de 100 pW zonnepanelen. De airco naar de opslag brengen, losmaken, tanken en wegwezen.


Veel werk gehad aan de diesel leiding. Onder de vuldop was de leiding losgeschoten. Ik heb een inspectieluik in de wc-wand gezaagd en een stuk tussen de slang gezet. De slang vastgezet aan een dwarsbalkje, zodat hij nooit meer los kan komen. Omdat we toch bezig waren, hebben we alle wc-slangen en Y-valves losgemaakt en ontkalkt. Smerig karwei.

We nemen afscheid van de Rio Dulce. 


Van de Shack, Bruno’s, SunDog Café, Ram, Mar, Loranes Hardware Store, de Dispensa en ons eigen Nanajuana.


De Shack waar altijd goede muzikanten spelen, de hamburger legendarisch is en iedereen later op de avond dronken en stoned is, meestal allebei tegelijk.




Bruno’s waar de fishfingers en de liquadas perfect zijn, druk bezocht door gezinnen uit de streek en met de dinghy steiger voor de boaters met vooraan de militaire patrouilleboot.




RAM de naast ons gelegen marina, waar veel kenissen op het land staan, de winkel de lekkerste frapucino verkoopt en waar we vele avonden op het terras hebben zitten kletsen.


RAM en onze marina Nanajuana leven op voet van oorlog, gescheiden door een Berlijnse muur met prikkeldraad. De oorlog is waarschijnlijk begonnen door onze eigenaar, die tot 20 jaar gevangenis is veroordeeld, dat uitzit als huisarrest vanwege psychische klachten en het afgelopen lange feest-weekend zowaar verlof had en op de marina rondliep.


MAR, aan de overkant waar we een paar leuke films zagen en elke maand een markt heeft van 2e hands bootspullen. Nou ja, spullen, ik scoorde de complete Blackadder serie op dvd.Daar zit Julia van Pass it on, die met geld en spullen van de zeilers scholen en bejaardenhuizen helpt. En Anna die de shoppingtrips en onze reis naar Tikal organiseerde.




Loranes, die geweldige hardware store, die alles heeft of weet te krijgen. Met een onbegrijpelijk indeling van de spullen en soms nemen ze je mee naar achteren waar duizend laatjes alle mogelijke verbindingsstukken, kranen en klemmen bevatten.




De Dispensa waar we ons dagelijks voedsel halen, met de enige slagerij waar het vlees wordt gekoeld. Altijd vol, altijd warm, altijd rijen, maar het personeel is vriendelijk en zelfs de gewapende bewaker zet je mandje voor je terug.




In Sundog hadden we van 10 tot 11 Spaanse les van Melvin. Met ongelofelijke pizza’s en salades en lekkere muziek. Pizza, Beer and Rock and Roll.


Op Nanajuana de marina waar wij verbleven lopen ontzettend behulpzame mensen rond en het grote zwembad was elke dag verfrissend. Het rijtje boten met Canadezen, Zuid-Afrikanen, Nederlanders, Engelsen en één Belg.is een dorpje, je helpt elkaar, je vertelt eindeloos verhalen en je viert de verjaardagen. 


Bij MAR vieren we e verjaardag van Ken, de Canadese vriend die zijn boot moet verkopen omdat zi9jn vrouw Alzheimer heeft. Er zijn zo’n 30 mensen en we kennen ze allemaal. Het is tijd om te vertrekken.


Omar Castenada komt op het allerlaatste moment 2 nieuwe zonnepanelen monteren. We gaan van 110 W naar 200 W. En Carlos komt op het allerallerlaatste moment een stuk fineer brengen, zodat ik de keuken helemaal perfect kan maken. Om 17 uur maken ze ons los en gaan we midden op de Rio voor anker.




De volgende morgen de oude zonnepanelen naar Pass it on brengen. Bij de pharmacia helen we nieuwe voorraad Omeprazol en 3 antibiotica kuren.  Tanken, fruit en drinkwater kopen en daar gaan we. Heerlijk.


We hebben het uitklaren dit keer aan Raul uitbesteed. Hij komt ons de gestempelde paspoorten het uitreisdocument brengen als voor Livingston zijn. Ruim op tijd om de zandbanken voor de Rio monding over te steken. Op de dieptemeter is het laagste punt 1,6 meter. Geen probleem. Op naar Belize.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten