Geluukig 2017, van 26 4 71 N 17 47 11W, 6 Kts ri 198. alle4s ok RenG
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
zaterdag 31 december 2016
vrijdag 30 december 2016
Geen Tweede Kerstdag
Ze hebben hier
geen Tweede Kerstdag, dus kan ik vandaag lekker naar Miriam la dentista. Meer
dan een uur spuiten, boren en hakken. Ze neuriet onder het boren, wat toch een
soort niks-aan-de-hand gevoel geeft. En heel vakbekwaam. Voor zover je dat, als
onderliggende partij kan beoordelen. De X-Ray toont ze op een groot flatscreen
met veel uitleg. Maar ik begreep het niet helemaal, mijn tandheel-Engels is
niet al te best, haar uitspraak evenmin. In ieder geval: één kies is helemaal
gerenoveerd, een andere heeft een tijdelijke vulling met “medicine” op de
zenuw. Als dat donderdag pijnloos is, komt er een defenitieve vulling en is het
klaar. Als het niet pijnloos is: rootcanal treatment van 6 dagen.
Huren we toch
twee dagen een auto. Vergeet het maar, het is Kerst, de hotels zijn vol, de
auto’s zijn verhuurd. Voor € 230 kun je nog een Panda huren. We gaan iets
anders verzinnen. En ik wil geen Panda meer.
We kijken op
Uitzending Gemist naar Pettycoat: Groningen en den Haag in de zestiger jaren.
Er is wel wat aan te merken op deze serie, maar het roert mij. Mijn vader deed
voor de oorlog in Oude Pekela mee aan de stakingen in de strokarton. De
directeur (de baron) ontsloeg geregeld alle arbeiders. Dan moest mijn vader met
de pet in de hand naar het kantoor om te vragen of hij terug kon komen. Op een
dag had hij er genoeg van en ging voor de Centra boodschappen bezorgen bij de
boeren. Strokartonstakingen (van na de oorlog)
en de Centra komen voor in Pettycoat. Een
broer van mijn vader, ome Jan, had later een kruidenierswinkel in Oude Pekela. In
de vakantie mocht ik daar helpen, pakken Sunlight naar boven brengen. De winkel
in Pettycoat is bijna een kopie van de winkel van mijn oom. In een schuurtje
achter de winkel zat mijn opa (Johan Gerard Hoendervanger) sigaren te maken
voor de Champ Clark fabriek in Nieuwe Pekela. Ik ben nog steeds op zoek naar
een sigarenplank van die fabriek. Je vindt alleen maar die uit Brabant. De
sigarenfabrieken deden veel met thuiswerkers: geen stakingen, geen inspectie en
geen gebouw. Lees maar eens op internet over de leef en werkomstandigheden toen
in de veenkoloniën. Dan zeur je niet meer om glutenvrij openbaar vervoer.
Weer naar La
Galeta gelopen. Een havenstadje op 2 uur lopen ten zuiden van hier. De vorige
keer eindigde de wandeling in een spectaculaire route onder de rotsen door. Nu
stonden er zoveel golven, dat we bovenlangs over de berg moesten. Ook mooi. Met
de bus terug. We drinken een kopje thee op de catamaran van Willem en Hetty. De
warme thee geeft weer kiespijn. Morgen maar kijken. Manana.
Manana (woensdag)
gaat het beter met de kies. We wandelen 2 uur de andere kant op. Voorbij Los Abrigos, langs een zwembad in de
rotsen, langs een homo-strand, om een bananenplantage heen, naar de baai bij
Montana Roja. Weer met de bus terug.
En donderdag zijn ze in de kliniek blij met het verdwijnen van de pijn en gaat de definitieve vulling
erin. Dit keer zonder verdoving, alleen met neuriën. Was te doen.
We lopen samen
omhoog naar het commerciële centrum. Elastiek bij de mega China Market,
printerinkt bij een soort mediamarkt en proviand bij de Hyperdino. Vier boxen
met eten en drinken, die later bezorgd worden bij de boot. De wind is
vrijdagmiddag wat minder, dus dan vertrekken we naar Kaap Verdie. Duurt zeven
dagen. Soms staat daar tussen de eilanden een bak wind. Als dat te erg is, gaan
we 100 mijl ten Noorden rechtsaf naar Barbados. Van dat punt zijn we in twee en
halve week de sloot over.
Het blijft
vrijdag hard doorwaaien, pas in de nacht zal het afnemen. Dus zatermorgen is
het vertrek. We hebben hier 27 dagen gelegen. Dat was niet de bedoeling, maar
zo is het gelopen. We zullen tijdens de oversteek een paar keer met de kortegolfzender
een paar regels op het blog plaatsen.
Afbuigen ten Noorden van Cabo Verde gaan we niet doen. Dan varen we rechtstreeks een depressie in. De Oostelijke winden zitten een stuk zuidelijker. Mogelijk dat de situatie over een week is veranderd, dat er dan wel een passaatwind staat. Dat gaan we vanuit Cabo Verde bekijken.
Wij wensen
iedereen een prettige jaarwisseling. Wij kunnen onderweg geen vuurwerk afsteken. Voor je
het weet ontketen je een grote Search and Rescue operatie. Aangenomen, dat die werken op oudejaarsavond.
woensdag 28 december 2016
vrijdag 23 december 2016
Tenslotte Tenerife
Als er een boot
met onze nationale driekleur aanlegt loop ik er later even heen om een praatje
te maken. Mogelijk hebben ze dezelfde route als wij. Dat kan op twee manieren
teleurstellend aflopen. Soms zijn het Nederlanders, die hier een boot hebben gehuurd
en een beetje tussen de eilanden varen. Geen overstekers. Soms verstaan ze geen
Nederlands, maar zijn het Portugesen, Italianen of Spanjaarden die onder
Nederlandse vlag varen. Zoals de Kroatiers, Russen, Montenegrijnen en Tjsechen
op onze steiger BVI vlaggen varen. British Virgin Islands. Dat kennen ze omdat
ze daar hun geld hebben staan. Portugal, Spanje, Italie en Griekenland zijn
vanwege de crisis hoge belasting op boten gaan heffen. Nederland kent geen
verplichte registratie. Dat hebben de watersporters weten tegen te houden, voor
je het weet moet je belasting betalen. Een Nederlandse registratie en marifooncertificaat kunnen ze op internet voor een paar honderd euro’s regelen. Alles goed en wel, maar onder
een Nederlandse vlag horen Nederlanders te varen. Op dit gebied krijg ik Wilders neigingen.
Niet iedereen,
die dit blog volgt weet wie Christine is. Hoeft ook niet, maar we wilden haar
ook in het blog een eigen plaats geven. Ze was een lief mens. Er was een
prachtige uitvaart met een koets getrokken door vier zwarte Friese paarden.
Daar hadden we bij willen zijn. Net zoals bij het familie kerstdiner of de
verjaardagen. Een nadeel van deze zeiltocht.
De terminal past
niet op de voorstag. Dat wil zeggen: de spanner moet worden omgedraaid (een
terminal met schroefdraad in de andere richting is niet op voorraad). Dan moet
de terminal, die in het rolfokmechanisme zit, los. Dat kan alleen als de kap
boven in de mast van het rolprofiel word gehaald. Dan kan je de boel omhoog
schuiven. Rommy dus op naar de top om de kap er af te halen. Aan het eind van de
dag zit alles weer goed. Met een nieuwe toggle die twee kanten op kan draaien.
De meeste mensen hebben geen idee waar
dit allemaal over gaat. Ze zijn afgehaakt. Alleen Bas, Maicek en Raoul snappen
het nog. En bij Maicek twijfel ik een beetje.
Thomas de
Zwitserse zeilmaker is erg gestressd van een vloer vol zeilen, die hij nog moet
repareren. Daar kom ik dan tussen door met domme vragen over toggles en
terminals. De winkel waar we de toggle kochten, belde hem hoe het nou precies zat.
Kost hem tijd en levert hem niks op. Gespannen verhoudingen dus. We hebben het
uitgepraat en hij is weer naar de stag komen kijken. We hebbben hem een fles
wijn gebracht. Nu wil hij beslist de
foto’s zien die Rommy van de stagbevestiging in de top heeft gemaakt. Gaan we
morgen doen. Mijn eigen oordeel over de foto is, dat de stag boven wel twee
kanten op kan.
Het was koud
vandaag. Tegen de avond onder de twintig graden. Tijd om wat naar het zuiden te
gaan. Hetgeen morgen zou kunnen als de klus met de as en schroef geen extra
problemen oplevert. Monteurs zijn net dokters, ze vinden altijd andere problemen. Alleen het weer
werkt even niet mee. Windkracht 6 over een groot gebied tussen hier en Kaap
Verdië. Dat is dan vaak windkracht 7. Is te doen, maar normaal zoeken we dat
niet op.
Manana. We zien
morgen wel. Dat is het stereotype dat we van de Spanjaarden hebben. Ik ga nog
even kijken bij de kraan, waar we aanstonds mee op de wal worden getakeld. Ze
zijn bezig een motorboot op bokken te zetten, waardoor er niet meer getakeld
kan worden. En wij dan? We zouden toch aan het eind van de dag eruit en ’s
morgens weer erin? De mannen van de kraan weten van niks. Rafa de havenmeester
zegt dat de kraan stuk is. Morgen om 10 uur zien we wat er gedaan kan worden.
Manana. Vandaag ging er een Nederlandse catamaran op de kant, die twee weken
manana te horen heeft gekregen. Ik ga er nog maar even van uit, dat het morgen
lukt. Dat moet dan gecombineerd worden met een bezoek aan de tandarts. Ik heb
een gemene kiespijn. Het stikt hier van de tandartsen. Dental tourism: je kan
hier goedkoop de boel laten verbouwen door Engelse tandartsen in sjieke
klinieken.
De volgende dag
staan we drie uur op de kant. Willem en Han varen
met ons mee, want er staat een harde wind in de haven en ik moet achteruit
onder de kraan. Willem is kapitein geweest en geeft me aanwijzingen. Een
kwartier later kan Mark aan de slag. En jawel: Weer is van alles waardeloos
(Lucebert), de motor staat niet goed uitgelijnd, de asanode is te lang en de
keerkoppeling lekt. Het is heel mooi, dat dat laatste is ontdekt. Zonder olie
gaat dat ding stuk. De koppeling ligt nu bij Mark in de werkplaats voor een
nieuwe afdichtingsring. De Volvo mof is vervangen, er zit een pin door de as en de speling is uit schroef.
Uitgelijnd, smalle anodes. Alles is weer veel beter dan het was.
En dan de Clinica
Dental Tenerife Sur. Zenuw was mogelijk geirriteerd, doordat de vulling te dik
was. Heeft ze wat afgeslepen. Wanneer vliegt u? vroeg ze. Want een rootcanal behandeling
duurt een week. Kuurtje meegekregen. Maar dat is in Spanje normaal. Niemand
gaat zonder kuurtje de deur uit. Nou maar een paar dagen afwachten. De kliniek
was modern en glimmend, maar niet mooier dan Beyers in Rotterdam. En Jan heeft
een mooie kapstok en een mooi schilderij
in de wachtruimte. Hier hingen posters met implantatieschroeven. Met plakband
aan de wand.
Als ik nou over
een paar dagen nog steeds een schreeuwende kiespijn heb, moet dat toch maar behandeld
worden. Een week lang hier blijven liggen. Weer een oefening in onthechten. Je
wilt weg, het weer is goed, de maan is
vol. Je kan van alles willen. Maar je hebt het niet in de hand. Gewoon je hier
een week zo goed mogelijk vermaken en de plannen bijstellen. Toch: in december in de
korte broek. Waar kan je over klagen?
Rommy zegt, dat
het psychisch kan zijn, die kiespijn. Dat ik bang ben voor de oversteek.
Mogelijk. Maar het deed wel heel erg pijn. Misschien heb ik gewoon wat aandacht
nodig.
Bennie monteert
de keerkoppeling en verbetert de bevestiging van de morsekabel. Nu zijn we er
klaar voor. En vanaf zondag ziet de wind er goed uit. Ik zal nog een
vertrekbericht laten volgen.
Er ligt een meter sneeuw op de Teide.
Krijg weer gemene pijn aan mijn kies. Hele nacht niets gevoeld, nu is het er weer. Wat te doen?
Krijg weer gemene pijn aan mijn kies. Hele nacht niets gevoeld, nu is het er weer. Wat te doen?
maandag 19 december 2016
vrijdag 16 december 2016
Bootbeelden
Het monument voor de ontdekkingsreizigers in Lissabon. Je ziet het niet, maar het is een boot. Nu in Christo omhulling.
Tweehonderd meter verder dit beeld. Een vouwbootje. Staan ook aan de Maaskade in Schiemond. Als iemand daar een foto van kan sturen?
Het zeil is gearriveerd
Het zeil is
gearriveerd. Als je rekent, dat er vast wel een paar Spaanse feestdagen tussen zaten is
twee weken verzendtijd nog redelijk. Het lag gisteravond bij de
havenmeester, die zou ons waarschuwen als het er was. Had nog moeten gebeuren.
Dus maken we weer
plannen. De wind is de komende dagen tussen Tenerife en Cabo Verde nogal
stevig. Zondag lijkt een goede dag om aan de oversteek te beginnen. We gaan
morgen met de bus naar Santa Cruz voor nog wat technische onderdelen (toggles
en reparatiedoek). Donderdag de boot klaar maken. Vrijdag zien we Giuletta nog
één keer, gaan we nog ergens heen en doen de laatste inkopen.
Weer uren aan de
zender gezeten en de manual gelezen. Het begint te dagen. Ik ben hoopvol.
Toch maar nog een
keer naar Los Abrigos gelopen in de hete zon.
De busreis naar
Santa Cruz is schokkend, dwz de bus schokt. Lijn 111 gaat over de snelweg en
bij elke afrit is een bushalte. Pas als de chaufeur daar iemand ziet staan,
gooit hij de bus de afrit op en gaat dan in de remmen. Ongeveer 10 meter
voorbij de halte komt de bus tot stilstand, de passagiers rennen naar voren om
in te stappen en dan gaat de bus weer de snelweg op. Het zijn korte opritten,
maar dat mag niet deren, de auto’s gaan opzij of ze moeten hard remmen. En zo naar
de volgende afrit.
We halen de
bootonderdelen en Rommy gaat naar de kapper. Ditmaal een echt Pittig Kort
Kapsel (PKK). Deze kapster kon alleen maar dit model. Dwars door de stad naar
het TEA, Tenerife Espacio de las Artes. Het gebouw van de Meuron en Herzog. Oscar
Rodriges: mooie schilderijen in de stijl van Picasso. We zien hier veel Spaanse
schilders, die op Picasso lijken. Of lijkt Picasso op veel Spaanse schilders?
De lunch nuttigen we op de trappen van het Auditorium. Ik heb eerder verteld
over de valk (falcone), die twee keer per dag de vogels bij het gebouw wegjaagt.
Vandaag komen we de valkenier tegen. Trots poseren de valk en de valkenier voor
mijn onderwatercamera.
Daarna terug met
de bus. Van afrit naar afrit.
Aan boord worden
we geinterviewd door Frieda voor het online zeilblad Zilt. Wat het verschil is
met de vorige reis? Antwoord: We zijn veel minder zenuwachtig, minder bang (herstel,
ik minder bang, Rommy minder bezorgd). De boot is verbeterd (verstaging, motor,
zeilen, zender, interieur). We hoeven niet alles te zien, nemen meer de tijd. En
er is het tweede jaar met in ieder geval Cuba en de Golf van Mexico. Frieda was
zelf met de Puff in Cuba geweest en was erg enthousiast. Oh ja, nog een
antwoord: we hoeven niet meer zo heel zuinig te doen, het ABP betaald meer dan
we nodig hebben. Of de leeftijd niet gaat tellen? Antwoord: Vorige keer
begonnen we bekaf aan de reis, nu ging het wat rustiger. Verder maken we nu
steeds blauwe bergwandelingen, dus de conditie is veel beter.
We zijn nog niet
helemaal gelukkig met onze as. Er druppelt water en of die nou echt vast zit? Marc
de bootmonteur kijkt ernaar. Ja en die ontdekt ook nog een beetje speling, die
misschien van de schroef komt. Toch beter dit in orde brengen, we moeten nog
twee jaar verder. Is het advies van Marc en die is betrouwbaar. Hij is een Nederlander. Het werk aan de as kost een paar uur, maar wanneer is de
kraan beschikbaar om de boot op de kant te zetten? Rafael, de havenmeester is niet
gemakkelijk over te halen, gelukkig staat Marc me in het Spaans bij. Vale, vale (ok),
woensdag om vijf uur eruit en de volgende morgen er weer in. Dus we vertrekken
4 dagen later.
De toggle die we
bij de rigger in Santa Cruz haalden past precies, maar ik heb een andere
terminal nodig. Weer ga ik met de bus, dit keer minder schokkend. De terminal is goed
maar moet 1 mm dunner worden geslepen. Zo blijf je bezig. In de bus over de
staatsleer van Spinoza gelezen en onderweg bij het commerciele centrum
uitgestapt. Eerder zag ik daar een barbershop. Nu heb ik opgeschoren haar, model
Pelle. De barber toont me trots de blikjes pommade van Sjeurom. Hij vertelt op youtube
filmpjes over Sjeurom te bekijken. Ik vertel over mijn vriend John, die
baardmodel is bij Sjeurom. We hebben een leuk Spaans/Italiaans gesprek. Het
gaat dus over Schorum aan de Binnenweg, wereldberoemd.
Ik onderbreek het typen nu even
om een foto van mezelf te maken. We houden jullie graag op de hoogte van onze kapsels.
Ik kom thuis met
de pommade van Schorum in en hoor dat Lynn is gepromoveerd tot consultant. Trotse
ouders. Een goede dag na de asdonderdag. Vorige week werd een onderzoek van Jori vermeld in het FD. Het gaat goed.
We hadden de
Giuletta gecanceld, het wordt nu de dag voor vertrek. Ik zag vandaag een rode
de heuvel opgrommen. Oh.
zondag 11 december 2016
test (technisch verhaal)
dit is een test ssb geen internet
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
toelichting: de vorige testmail op het blog werd per internet verzonden. Ook de gribfile die ik dacht per kortegolf te hebben ontvangen, was internet. Vandaag 6 uur achter de computer gezeten, Airmail-instellingen gewijzigd, de manual gelezen (het laatste redmiddel) en de zender anders ingesteld. Resultaat: een gribfile aangevraagd/gekregen en bovenstaand bericht. Vanuit de kortegolfzender naar een station in Belgie, dan naar SailMail en die handelt het af.
Hieronder mijn eerste gribfile via de radiozender.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
toelichting: de vorige testmail op het blog werd per internet verzonden. Ook de gribfile die ik dacht per kortegolf te hebben ontvangen, was internet. Vandaag 6 uur achter de computer gezeten, Airmail-instellingen gewijzigd, de manual gelezen (het laatste redmiddel) en de zender anders ingesteld. Resultaat: een gribfile aangevraagd/gekregen en bovenstaand bericht. Vanuit de kortegolfzender naar een station in Belgie, dan naar SailMail en die handelt het af.
Hieronder mijn eerste gribfile via de radiozender.
Weten jullie meteen het weer morgen hier: slap NE windje. Temperatuur 25 C.
San Miguel de Abona
God straft vaak
direkt. Heb ik gemene dingen geschreven over grote boten, dus krijgen we een
plek aan de steiger van grote boten. Tussen grote Lagoon catamarans en 50 voet
Bavaria’s en Hanses. Lelijke plastic boten. De buurmannen zijn dikke mannen uit
Tsechie, tegenover dikke mannen uit Montenegro en ernaast een boot met dikke
mannen uit Polen. Ze zijn kort van stof. Ik begon een praatje met Montenegro,
ze verstonden me niet. We only speak English, zeiden ze. Ik had niet die
indruk. Heel af en toe komt er een vrouw naar buiten. Dunne, zwaar opgemaakte vrouwen.
San Miguel is dus
Engels. We eten in de Pinehurst Bar, omdat die aanbevolen wordt door
TripAdvisor. We eten kip en zalm op Engelse wijze gekookt: taai, slap en
smakeloos. Aan de tafel naast ons zitten zes mensen met papieren feesthoedjes.
Ze hebben een Christmas Dinner. Twee vrouwen met getatoueerde armen hebben
brillen met opklapbare zonneglazen. Die zijn dus opgeklapt, wat in combinatie
met de feesthoedjes niet zo mooi staat. Ze zetten nog een kerstlied in, maar ze
trekken het niet na teveel bier en wijn. We weten nu ook wie de commentaren
naar TripAdvisor sturen. Ze vermaken zich prima, ze genieten van de zon en de
rest van Spanje willen ze niet.
Ook tijdens onze
wandeling voorbij de golfbaan zien we alleen Engelsen. We verdwalen op de lava
heuvels, dat wil zeggen: we vinden het pad naar beneden niet en moeten
voorzichtig over de losse stenen afdalen. Stoffig terug aan boord weer wat
Nederland via Internet: samenvatting Feyenoord, het praatje van Terlouw en
Teeuwen bij de meiden van Halal. Vooral het laatste spreekt ons erg aan. Het
eerste ook: zes prachtige doelpunten. El Classico was trouwens ook een
belevenis. We belandden op het terras aan een tafeltje met Madrid aanhangers. Madrid
was beter, maar wij konden het eerst juichen. Het werd tenslotte terecht 1-1.
Pulletje bier, tapaatje, het was een heerlijke middag.
Nog even over
Terlouw: het was prachtig om te zien, aardige man, maar het klopte niet wat hij
zei. Vanaf hier gezien, met de tijd om er lang over na te praten. Nederlanders
vertrouwen de politici niet meer. Ja, 30 % van de Nederlanders vertrouwt de
politiek niet, vertrouwt niemand met meer opleiding en inkomen. Moet je je
richten op die mensen? Dat is populistisch. Zijn oplossing is, dat de
politici weer integer worden. Nou de meesten zijn integer, ook degene die uit
de fractie treden. Want ze denken zelf het gedachtengoed van de partij beter te
vertegenwoordigen. Politici zijn meestal vervelende types, die het beter weten.
Maar ze ze zorgen er in ieder geval voor, dat de boel op één of andere manier
wordt geregeld. En dat doen ze door met elkaar te onderhandelen, iets waar
Nederlanders niet van houden. Die beginnen over principes als ze het niet meer
weten. Zo dit was mijn Terlouw speech.
Onze directe
omgeving is niet boeiend, maar er is op Tenerife zoveel prachtigs. We huren
weer een Panda en rijden naar het uiterste noorden. Onderweg bij de gasfabriek een
gasfles laten vullen en in de haven van Santa Cruz technische dingen (lamparas
LED, aditiva de aqua, pasador inox) voor de boot gekocht. De winkel was met een
toonbank met mannen in stofjassen erachter. Daar hou ik erg van, maar je moet
wel kunnen duidelijk maken wat je wilt hebben. Vandaar het bovenstaande rijtje Spaanse woorden. Als
je er niet uit komt mag je trouwens altijd mee naar achteren. Twee gangetjes
door, een trapje op, nog een gangetje en dan doet de man een laatje open.
Alleen daarvoor zou ik verzonken messing bouten met platte imbuskop kopen.
Onze Engelse
eetervaring wordt ruimschoots gecompenseerd op een bergweggetje vanaf Roques
Las Animas, waar een jongen half op de weg staat om ons naar zijn restaurant te
loodsen. Naar zijn aanwijzingen parkeren we de Panda, die dit keer een Alfa
Romeo Giulietta is. Op het terras met uitzicht op de zee eten we geitenvlees
van een eigen geit. Heerlijk gekruid. Zelfgemaakte geitenkaas, hmm. Patatas
arrugadas, dat is in heel zout water (vroeger: zeewater) gekookte nieuwe
aardappelen, afgegoten en drooggestoomd, zodat er een zout korstje ontstaat. Een
witvis ala plancha. En die was het lekkerste. Tenslotte een huisgemaakte flan
met palmstroop. Een glaasje wijn van eigen productie en een honingrum als
digestive. Nu hoor ik op Nederlandse wijze te vertellen voor hoe weinig euro’s.
Nou, 34 euro’s, met ook nog koffie.
Patatas arrugadas
is dus een opdracht voor de kookclub. Ik wacht het verslag af.
's Avonds geluisterd naar het wedstrijdverslag, maar daar wil ik het verder niet over hebben.
De bergen zijn
steil in het noorden, de uitzichten adembenemend. De wandelingen lijken ons
allemaal te steil, dus gingen we maar lunchen. De Giulietta neemt de bochten
pittig en inhalen gaat in een flits. Lekkere stoeltjes die je lenden
ondersteunen in de bochten. Dit wordt nog een autotest blog. We troffen nog één van de laatste guanches, de oorspronkelijke bewoners van Tenerife. Ze hebben altijd de kost verdiend, door zich voor 1 euro te laten fotograferen door toeristen. Vandaar dat ze bijna zijn uitgestorven.
Ondertussen nog
niks over het zeil. We hebben de auto nog drie dagen, dus eerst gaan we
Tenerife verder verkennen. Daarna de boot nog eens goed nakijken. En als het
zeil er dan nog niet is, ga ik lelijke dingen over de Correos schrijven. Dat
zien we dan wel weer.
Met Italiaanse
elegantie schieten we de berg weer op. Af en toe stoppen we bij een
uitzichtspunt. We zien de kust en onze haven in de diepte liggen. Boven hebben
we ook uitzicht op de zee aan de andere kant van het eiland. We willen met de
kabelbaan naar de Teide, de vulkanische berg van 3700 m hoog. Maar er zijn zo
veel toeristen. We maken een wandeling aan de voet van de berg. Overal woeste
steenpartijen in verschillende kleuren en steeds de Teide erboven uit.
We gaan nog een
keer naar de gasfabriek. Voor € 6,45 kun je de andere fles ook wel laten vullen,
daarmee zitten we goed tot ver in de Carieb. Het gaat zo: je drukt op een bel
bij het toegangshek, je zegt dan botella butan, na tien minuten komt er een
heftruck, die verdwijnt met je fles, na vijf minuten komt de heftruck terug met
een volle fles, dan mag je naar binnen naar het kantoor, daar sta je vijf
minuten zwijgend voor een bureau, dan komt er een rekening uit de printer
achter je, betalen, gracias en je loopt het hek weer uit. Op drie eilanden is
er een fabriek, waar ze de adapters hebben om deze service te leveren aan wereldzeilers.
We hebben
inmiddels een gids met wandelroutes van Klaus en Annette Wolfenspergers. We
hebben een gemakkelijke (blauwe) route uitgezocht. En daar lopen we dan de
helft van, is het plan. Vervloekt zij de Wolfenspergers. Het gaat de hele tijd stijl
omhoog en naar beneden. Een paar keer klauteren we op handen en voeten over de rotsen.
Onderweg komen we andere bejaarden en gehandicapten tegen, die ook een
gemakkelijke route zochten. Bleek en uitgeput. We hadden zo een actiecommitee
op kunnen richten. Weg met de blauwe routes, we willen grijze routes! Ik wil
een taxi terug, maar het dorp heeft maar één taxi en die heeft vandaag een
vrije dag. We wachten een uur op de bus.
Wat was ik blij
de prachtige Giuletta terug te zien. We namen een weg recht naar beneden. Als
een adelaar doken we op de zee af.
Beneden zochten
we een bijzonder bootbeeld in Puerto de Santiago. Dat voerde ons langs een kust
met resorts en grote hotels. Een onafzienbare zee van gebouwen. Do not go
there. Hoewel, als je in december in de korte broek in de zon wilt lopen en
zuivere lucht wilt ademen... Maar wij gingen voor een beeld en we vonden het
aan de gevel van het Museo de Pescador.
Als we over het
bedrijventerrein rijden om voorraad te kopen bij de Hyperdino, begint Rommy me
zwaar te beledigen. Dat ik niet meer zo goed autorijd na zo’n lange dag. Dat
slaat helemaal nergens op en treft me diep. Ik zie er daarna maar vanaf het bochtige stuk
naar de marina sportief te nemen, maar het had me geen moeite gekost. Ik rijd
nou eenmaal altijd erg goed.
De laatste
autodag gaan we naar Puerto de la Cruz, een grote stad aan de oceaankant. Viel
ons tegen. Veel te veel toeristenwinkels en wel honderd restaurant-terrassen.
Naast haven dreunen grote golven op de rotsen, de haven zelf wordt gebruikt als
zwembad door homo’s en van boven blote vrouwen. Er was een Museo de la Arte
Contemporana. Drie zaaltjes met Canarische kunstenaars.
Terug over de
berg naar Puertito de Guimar. Een heel relaxed badplaatsje. De haven was weer
zwembad voor dezelfde types. Op het plein aan de haven zaten de
terrassen vol met Spanjaarden. Een gezellige zaterdagmiddag. We namen grote
mosselen met patat.
En keerden
voldaan bootwaarts.
Het kan niet
altijd literatuur zijn.
Ik bracht de Giuletta alleen terug naar het vliegveld. Op zondagochtend over de bochtige weg. Wow.
Ik bracht de Giuletta alleen terug naar het vliegveld. Op zondagochtend over de bochtige weg. Wow.
woensdag 7 december 2016
Bootbeelden
Twee vermagerde mannen duwen hun boot het strand op. De boot is leeg, ze hebben niets gevangen. Nog meer honger. Of ze gáán naar zee, zou Wim kunnen zeggen. Nee, we waren daar. De zee is de andere kant op.
zaterdag 3 december 2016
Kortegolf bericht
Dit is een test. Verzonden met de kortegolfzender. Als dit slaagt, kan ik overal ter wereld iets op het blog zetten. Trouwens ook gewoon e-mailen met degenen die mijn sailmail adres weten.
Gerard
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Gerard
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
La Gomera herbezocht
We slijten onze
dagen op La Gomera. Het nieuwe voorzeil is onderweg. Duurt normaal een week, maar
het hangt van de douane af. Leggen die het apart om er nog eens naar te kijken,
dan moet je een paar weken langer wachten. We zullen het zien.
In het midden van het eiland ligt een natuurpark op 1400 m hoogte. We maken er een wandeling van 2 uur door een vallei met laurierbomen. In 2012 is een deel van het park afgebrand, op veel plekken steken de zwarte stammen nog naar boven en bij de grond is nieuwe begroeiing. In het bezoekerscentrum zien we een film met folkloristische gebruiken, zoals El Silbo. Dat is een fluittaal waarmee men in de bergen communiceerde. Je ziet twee oude verweerde mannen. De één fluit: Ben jij misschien een schaap kwijt? De ander antwoord: Nee, maar Pedro is er één kwijt, een zwarte. Antwoord: Zeg hem dan, dat hij die bij mij is komen aanlopen. Hij moet hem maar komen halen. En dat alles met gefluit, dat mij steeds hetzelfde lijkt. Misschien worden we enorm belazerd en lachen ze zich bij de toeristendienst een hoedje. Het gefluit dreigde uit te sterven en is nu een verplicht vak op de lagere school. Zoals het Fries.
Je ziet ook hoe ze koekjes bakken in steenovens. En hoe ze met een polsstok de berg af springen. Een soort fierljeppen, maar dan naar beneden.
In het midden van het eiland ligt een natuurpark op 1400 m hoogte. We maken er een wandeling van 2 uur door een vallei met laurierbomen. In 2012 is een deel van het park afgebrand, op veel plekken steken de zwarte stammen nog naar boven en bij de grond is nieuwe begroeiing. In het bezoekerscentrum zien we een film met folkloristische gebruiken, zoals El Silbo. Dat is een fluittaal waarmee men in de bergen communiceerde. Je ziet twee oude verweerde mannen. De één fluit: Ben jij misschien een schaap kwijt? De ander antwoord: Nee, maar Pedro is er één kwijt, een zwarte. Antwoord: Zeg hem dan, dat hij die bij mij is komen aanlopen. Hij moet hem maar komen halen. En dat alles met gefluit, dat mij steeds hetzelfde lijkt. Misschien worden we enorm belazerd en lachen ze zich bij de toeristendienst een hoedje. Het gefluit dreigde uit te sterven en is nu een verplicht vak op de lagere school. Zoals het Fries.
Je ziet ook hoe ze koekjes bakken in steenovens. En hoe ze met een polsstok de berg af springen. Een soort fierljeppen, maar dan naar beneden.
Het is heel
helder weer en we genieten van de uitzichten. Tenerife aan de overkant met El
Teide boven de wolken uit is goed te zien. De Panda van vandaag is een Opel
Zafira, hij reed wel lekker, misschien kopen we die later wel. Saai, grijs,
onopvallend. Past wel bij mij.
Het stoomlicht
deed het niet. Reden voor mij om de mast in te gaan. Nu krijg ik op 2 meter
panische hoogtevrees, maar Rommy kan geen lamp repareren. Dus ik ging. Het
lukte de lamp los te krijgen en het lampje te vervangen. Maar hij deed het nog
steeds niet. Eindelijk weer beneden met trillende knieen, controleer ik de
stekkers aan de mastvoet. Zit een draad verkeerd om. Ik zie een klein
glimlachje bij Rommy verschijnen.
De bekenden in de
haven zijn vertrokken. Jan Willem, die we van de vorige reis kennen, kwam langs.
Er was Patrick, gisteren met zijn Trismus naar Cabo Verde vertrokken. En de
Amsterdammers zijn met hun tunnelworm aan de slag in Santiago. We hebben nu
meer contact met Luv en Lia, twee Zweden die naar Zuid Amerika willen.
Het zijn
succesvolle klusdagen. Niet alleen is het bolle bankje klaar, maar we krijgen
nu GRIB-files (windsterkte kaarten) met de kortegolfzender binnen. Alle inhoud
van de bakskisten staan weer up to date in een boekje. Het zeeanker is gebruiksklaar gemaakt. Verder vonden we ons
Ipod luidsprekertje terug en had de chinese bazaar een 3 inch verlengsnoertje,
zodat we nu niet steeds van alles moeten aansluiten als we iets met geluid
willen. Vanavond beginnen we met het laatste seizoen van House of Cards. We
maakten een bed op de zitbanken voor de oversteek. Het lampje in de mast is dus
ook vervangen. Nog een potje voor de toiletborstel gemaakt en het was tijd voor
een verdiend biertje.
Vanavond is er
kinderfeest in het stadje. Noches Blancas. Jammer, dat het zo koud is. Overdag 25
graden en ’s nachts 15 graden. Je hebt soms de neiging om je dekbed over je
heen te trekken. Morgenmiddag is El
Classico. We zullen gaan kijken op een terras met een cerveza.
Je hebt twee
soorten boten, die de oversteek gaan maken. Grote dure Contesten, Rassy’s of
Breehorns met alles professioneel in stevig roestvrij staal. En je hebt de oude
boten van 11 tot 12 meter, waar jaren eigen werk in zit. Vaak met merkwaardige constructies op het achterdek. De laatste groep praat
veel met elkaar over de klussen, die ze aan het doen zijn. De eerste groep
klust niet, ze laten een monteur komen. En ze praten niet, ze scheppen op. Het
zijn twee aparte werelden. Soms raak je toch met een dure jongen in gesprek. Ik
denk dan: jij hebt mij nodig om tegen op te scheppen, om je goed te voelen, van
mij mag je. Maar soms krijg ik de neiging om terug op te scheppen: dit is ons
tweede rondje. Of als zo’n man zegt: schiet jij ook het cunninghamhole door bij
een bakstagswind? Dan zeg ik: natuurlijk. Maar ik heb geen idee waar hij het
over heeft. En dan baal ik zo van mezelf. Dat zo’n kakker met een Contest mij
dat laat zeggen (dat ik dat zeg, uit vrije wil). Maar ja de affecties zijn soms te sterk. Het vlees is sterk,
de geest is zwak. Ja, er moesten wat minder flauwe grappen (zondagsscholen, klimgeiten) in het blog. Vandaar deze persoonlijke ontboezeming. Ik had het eerst willen hebben over materie en geest. Dat dat twee attributen zijn van hetzelfde, als het ware twee verschillende wijzerbladen van dezelfde klok. En dat God ook de materie moet zijn. En geest. En nog oneindig veel meer. Maar dat is oude koek.
We zijn het
lijstje met klussen nog eens nagelopen. Voetrail rechtbuigen, keukenlades
afmaken, rand van het plafond schilderen... Allemaal dingen waarzonder we de overkant ook wel halen. Met
andere woorden: als de nieuwe genua er op zit en het kotterzeil ligt
gebruiksklaar, dan kunnen we naar Kaap Verdie oversteken. Vermits de wind vijf
dagen goed staat. Het wordt tijd. We zijn bij de laatsten.
We gaan de Casa
Colon nog bezoeken. Colon (Columbus) deed als eerste onze route. En ik wil nog
een haak om kleinere vissen binnenboord te halen. En een stok met een lasso om
hele grote tonijnen binnen te halen. Gaan we morgen (zaterdag) kopen. Er is een
prachtige visserswinkel in San Sebastian. Wandelen, museum, lunchen en El
Classico. Kon slechter.
En dan zondag
oversteken naar Tenerife. 35 mijl, een makkie.maandag 28 november 2016
Bootbeelden
In Tazacorte op La Palma. Weer een echte boot. Het anker heeft zich niet ingegraven en de boot zit er niet aan vast. Vandaar dat de boot daar is terecht gekomen.
Dan een stukje verderop, je ziet de gestrande boot nog net rechts. Een mooie compositie van rompen, masten en zeilen. Ook in het gras een anker. Dat is gemeentebeleid.
In La Coruna een soortgelijke compositie in roestvrij staal. Zonder romp, dus eigenlijk geen bootbeeld? Er komt nog één met alleen een roer.
La Palma en La Gomera
Om onduidelijke
reden blijven we nog twee dagen op La Palma. Ik begin ‘s morgens met het bolle
bankje, Rommy brengt splitpennen aan en maakt een lijn om als bulletalie en als
schoot voor het kotterzeil te dienen. Als de lijm moet drogen lopen we de stad
in. We lopen bovenlangs en belanden per ongeluk bij het Museo Insulare. Beneden
een grote schelpen verzameling, opgezette dieren en oude telefoons. Maar dan
boven: een schitterende schilderijen verzameling en de winnaars van de
jaarlijkse grafiekprijs van 1973 tot heden. De winnaars van 1978 tot 1998
spraken ons het meest aan. Daar zijn we dus blijven steken.
Het lukt niet het
bankje de volgende dag af te krijgen. Eerst is er geen walstroom. Blijkt een
verrotte stekker te zijn. Ik monteer een nieuwe en Rommy gaat naar de
ferreteria om er één bij te kopen. Hebben ze niet. Wel bij de groothandel op
het industrieterrein voorbij de haven. Dat is dus de bestemming van onze
dagelijkse wandeling. Uurtje heen en een uurtje terug. Met drie nieuwe
stekkers, twee hombres en één senorita. Ze begrepen wat ik bedoelde. Een
senorita noemen ze hier een contra. Zit wat in.
Ondertussen
drapeer ik de letters, die we in verschillende bazaars kochten op het terras
van de marina en maak de foto voor Jori’s verjaardag. Nergens een grote twee
gevonden.
Het bankje moet
in La Gomera verder afgemaakt worden. We vertrekken zaterdag bij zonsopgang en
zijn dan 10 uur later daar. Het wordt een mooi bankje. Er komt geen spijker of
schroef aan te pas. De Japanse zaag, die we van Door en Bert kregen is hierbij
onmisbaar.
Van La Palma naar
La Gomera. Hetzelfde stuk terug, het begint saai te worden. Twee pilot whales
kruisen achter ons langs. Imposante beesten. Tenerife is er om bekend. Weer
harde wind, in de versnellingszone tot windkracht 8 met tegenstroom. We varen
er schuin voor weg met 7 tot 8 knopen. Dus we zijn er in 9 uur. In de marina
liggen we nu naast de box, waar we vorige week lagen. Saai of niet?
De Amsterdammers van
Santa Cruz liggen er ook. We drinken een pilsje en maken nader kennis. Ze gaan
maandag op de kant omdat een worm gangetjes maakt op het onderwaterschip. Een
koperbestendig wormpje. Tijd voor wat zwaarder gif van Hempel. Wij hebben er
gif op, dat je als particulier eigenlijk niet eens kunt kopen. Eigenlijk.
Op zondag voeren we het oude brood aan de vissen. Het zijn verschillende scholen. Van hele kleine visjes, wat grotere met een witte buik en later komen er dikke donkere. Zondagsscholen.
Vandaag, maandag
is het bankje af. We maken er een foto van en gaan met de bus de bergen in.
Over een rotsachtig pad lopen we terug naar San Sebastian. Drie en half uur van
steen naar steen stappen. We komen alleen drie geiten tegen. Op weg naar boven. Klimgeiten.
Deze oudjes geven geen krimp. Rommy met haar
kunstknie en ik met van alles. Om vier uur nemen we een cerveza met diverse
tapas op het terras onder de grote bomen. Als we daarna naar de boot lopen
voelen we de benen. Morgen doen we rustig aan.
woensdag 23 november 2016
Bootbeelden
De Barco de Virgen in Santa Cruz de La Palma, dat het Museo Naval huisvest. Een Mariabeeld?
Nou, dit zijn zeker Mariabeelden, maar ook bootbeelden. Beeldjes voor op het dressoir. Ik ga er één kopen. Dan bezit ik zelf een bootbeeld. De achterste twee zijn ook mooi. Jezus is daar al wat ouder en Maria minder heilig. En dan met een sneeuwbal!
Abonneren op:
Posts (Atom)