zaterdag 26 oktober 2019

Maya monumenten en hunebedden



Een Maya grafmonument is eigenlijk een soort hunebed. Een graf van zand en stenen. Alleen heeft de Maya-beschaving geen Cuby and the Blizzards voortgebracht. Niet iedereen was het hier mee eens. Zelfs Henk niet en die komt uit Dalen. We waren drie dagen in het Noorden en verkenden twee Maya sites, een grot, het eilandje Flores en een shopping mall. 



Zo’n Maya-site is heel uitgestrekt, je rijdt eerst kilometers door de dichte jungle, bij de ingang koop je een kaartje en is het nog een paar kilometer tot aan de site. Tientallen monumenten, huizen en paleizen of er nog van over is. Vooral de grootte maakt indruk.



Het mooiste van zo’n reis vind ik de bustocht. Het landschap, groene heuvels en bergen of vlaktes met koeien. Af en toe een arm dorpje met tiendas en veel mensen op straat. En dan een stuk met banden-reparateurs, pompstations en wegrestaurants. Op het laatst rijd je langs de grens met Belize.



Het had veel geregend en ons busje haalde de laatste klim van het zandpad niet. We gingen met z'n allen achterin boven de wielen zitten, ook dat lukte net niet. Toen gingen drie sterke mannen duwen en we haalden het (mijn sterkte was mijn gewicht op de wielen).




Terug op de boot hebben weer wat klussen geklaard: Arnie maakte een nieuw ingangsluik van fiberglas en het 3-kleuren toplicht doet het weer. Louis, een Canadese klusjesman is drie keer de mast in geweest. Uiteindelijk vonden we het probleem in de stekker bij de mastvoet. Iemand had twee draden omgewisseld...






Er keren steeds meer vrienden terug in de Rio. Janna en Steiner uit Noorwegen, Heike en Herwig uit Hamburg, Sabrina en Tom uit Kansas en Sjeff en Dianna uit Engeland, Michiel en Katie uit de USA en Sharon uit Schotland. Donderdag komt Ken uit Canada, hij heeft zijn vrouw Grace thuis moeten laten. Ze heeft Alzheimer en vindt het avontuurlijke leven verschrikkelijk.


In het hotel in Santa Elena keken we drie uur naar het debat tussen de Democratische kandidaten. Onze keuze was Buttigieg, maar hij is nog zo jong. Warren is een zeurkous en Sanders wel erg oud. Niemand met het statuur van Obama, maar Rutte leek ook eerst een snotneus en is nu een groot leider. 




Rommy naait het zeil van Leo uit Antwerpen, Ana geeft ons gratis Spaanse les in de palappa. Melvin doet het in SunDogCafe elke morgen met ons samen van 10 to 11 voor 15 Qetzales per les (€1,60). Ik worstel met het verschil tussen de Preterito en de Imperfecto. Rommy oefent de vier vormen van de Subjuntivo en Futuro. Werkwoordtijden, die we in het Nederlands zelden of niet gebruiken. Maar alleen in de tegenwoordige tijd praten met enkel de onvoltooid verleden tijd, dan praat je als een gastarbeider, als sommige gastarbeiders. In Latijns Amerika gebruiken ze de (on)voltooid verleden tijd toch al bijna niet. Ze zeggen altijd: ik zag je (te vi) of ik zag je altijd: (te veia siempre). Eigenlijk: ik placht je te zien.



's Morgens om 7 uur doe ik Tai Chi op het terras bij het zwembad. Dat wil zeggen: ik geef les aan 4 leerlingen. Dat is ontzettend leuk om te doen. We zijn al bij de 29ste beweging. Er zijn er 108, maar er zijn veel herhalingen.




We vertrekken over drie weken en we zien er naar uit. Bestemming is Belize City. Daar een weekje varen, snorkelen en relaxen met Jori en Steef. Daarna Mexico, Cuba, Cayman’s en Jamaica. Je moet toch wat.

Er heerst nog steeds Staat van Beleg en gisteren is er 556 kilo cocaine onderschept. Stelt hier niks voor. Voor mijn spaans lees ik de regionale krant. Met bloedige fotos van frontale botsingen en schietpartijen. Een pitbull die werd afgemaakt omdat hij een baby had doodgebeten staat nog even levend op de foto, met de bloedige baby op de achtergrond.

We zagen nog Ajax-Feyenoord op een live stream. Wat een leuk ploegje, jong en onbevangen. We hebben genoten, jammer dat ze het de tweede helft voor gezien hielden.

Een Amerikaanse zeiler probeert iedereen Belize Dollars aan te smeren. Hij was in Belize op een rif gelopen, er door de kustwacht afgetrokken en in de cel gezet voor het vernielen van het koraalrif. Na het betalen van $20.000 kwam hij vrij. Later wist hij het geld terug te krijgen, maar het werd hem in Belize Dollars uitgekeerd. Dat is bij de bank te wisselen voor 30% kosten. Dus loopt hij er mee te leuren.

zondag 13 oktober 2019

Terug op de Rio Dulce


Al een week zijn we weer terug en nu pas komen we weer in ons ritme. Niet het tijdsverschil maar de hitte doet ons de das om. Zelfs de locals klagen over de verzengende hitte en de afwezigheid van regen. Het behoort hier regenseizoen te zijn, elke dag dikke bakken regen, maar het regent maar af en toe. Stevig, maar niet van die tropische regenbuien, die horizontaal massief naar beneden storten.





Tegen het middaguur valt er niet meer te klussen en als we dan nog boodschappen moeten doen, stellen we onszelf een ijskoude liquada in het vooruitzicht. Als het een beetje waait zijn de overtochtjes in de dinghy wel verfrissend.

Na een week staat de romp in de antifouling, is het heklicht gemonteerd, staat de propellor in de zinkverf en is men de nieuw beklede kussens, de gerepareerde ankerlier en de gegalvaniseerde ketting komen brengen.


De nieuwe keuken kastjes zijn tijdens onze afwezigheid 2 cm gekrompen. Verkeerd hout gebruikt. Is te verhelpen, maar pas als we weer in het water liggen. Carlos de timmerman mag de boatyard niet meer betreden, nadat de verf van een boot viel, die hij had geschilderd. Wisten wij niet. We zijn benieuwd hoe dat afloopt, mischien gaan we voor $ 500  het schip in, misschien lost hij het op. Op zijn website heeft Carlos het steeds over God en zijn lieve kinderen. Misschien kunnen we op zijn schuldgevoel werken.




De klusmannen zijn best betrouwbaar. Als ze zeggen dat het morgen klaar is, wordt het overmorgen of de dag daarna of de dag daarna of daarna.

Onze dagplanning ziet er als olgt uit: van 6 tot 9 klussen, van 10 tot 12 Spaanse les in SunDog Café, even boodschappen doen bij Dispensa, lichte lunch soms lastig. Maar zonder plan kom je nergens.




Er is nog steeds noodtoestand met avondklok, wegcontroles en samenscholingsverbod. Een aantal weken geleden zijn bij een controle 3 militairen door een drugsbende doodgeschoten, sindsdien is hier een soort militaire bezetting. Wij, de buitenlanders merken er niet veel van. Ons busje wordt nooit aangehouden, maar we zien wel andere voertuigen gestopt en doorzocht. Veel geweren overal. In de lijnbus wordt je wel gefoulleerd, na elke stop opnieuw. Maar dat was altijd al zo. En activiteiten, zoals filmvertoningen, pubquizen, jamsessies beginnen nu om half vijf, zodat men nog voor de avondklok naar huis kan varen.

Vandaag zou Carlos om 8 uur komen en Arni met het toegangsluik om 10 uur, beiden zijn niet geweest. Dat is normaal hier, je maakt een week lang nieuwe afspraken en uiteindelijk komen ze een keer.




Van de werkplaats (taller) waar onze lier is gerepareerd loop ik langs een soort pharmacia. De winkelier groet me en we maken een praatje. Hij verkoopt natuurlijke geneesmiddelen. Nou ik heb niets nodig zeg ik... behalve voor mijn schouder, die doet zo’n pijn, dat ik niet kan slapen. Hij heeft daar iets voor. Ik koop een pot met pillen. Het ziet er uit als gemalen koeiestront. Terug op de boot neem ik er één en de pijn is weg. Rommy wil het niet geloven, maar drie dagen later neemt ze ook een pil voor haar schouderpijn. En de pijn is ook meteen weg. We weten niet wat we er van moeten denken. Placebo? Pijnstiller door de koeiestront? Toeval?



We gaan 3 dagen naar Tikal en omstreken. Nog wat Maya ruïnes bekijken, beklimmen en ons verwonderen hoe dat allemaal kan en zo ineens is verdwenen. We gaan met 12 zeilers en hebben een eigen bus  met airco, die ons overal haalt en brengt. Verslag volgt.