Al een week zijn we weer terug en nu pas komen we weer in ons ritme. Niet het tijdsverschil maar de hitte doet ons de das om. Zelfs de locals klagen over de verzengende hitte en de afwezigheid van regen. Het behoort hier regenseizoen te zijn, elke dag dikke bakken regen, maar het regent maar af en toe. Stevig, maar niet van die tropische regenbuien, die horizontaal massief naar beneden storten.
Tegen het middaguur valt er niet meer te klussen en als we dan nog boodschappen moeten doen, stellen we onszelf een ijskoude liquada in het vooruitzicht. Als het een beetje waait zijn de overtochtjes in de dinghy wel verfrissend.
Na een week staat de romp in de antifouling, is het heklicht gemonteerd, staat de propellor in de zinkverf en is men de nieuw beklede kussens, de gerepareerde ankerlier en de gegalvaniseerde ketting komen brengen.
De nieuwe keuken kastjes zijn tijdens onze afwezigheid 2 cm gekrompen. Verkeerd hout gebruikt. Is te verhelpen, maar pas als we weer in het water liggen. Carlos de timmerman mag de boatyard niet meer betreden, nadat de verf van een boot viel, die hij had geschilderd. Wisten wij niet. We zijn benieuwd hoe dat afloopt, mischien gaan we voor $ 500 het schip in, misschien lost hij het op. Op zijn website heeft Carlos het steeds over God en zijn lieve kinderen. Misschien kunnen we op zijn schuldgevoel werken.
De klusmannen zijn best betrouwbaar. Als ze zeggen dat het morgen klaar is, wordt het overmorgen of de dag daarna of de dag daarna of daarna.
Onze dagplanning ziet er als olgt uit: van 6 tot 9 klussen, van 10 tot 12 Spaanse les in SunDog Café, even boodschappen doen bij Dispensa, lichte lunch soms lastig. Maar zonder plan kom je nergens.
Er is nog steeds noodtoestand met avondklok, wegcontroles en samenscholingsverbod. Een aantal weken geleden zijn bij een controle 3 militairen door een drugsbende doodgeschoten, sindsdien is hier een soort militaire bezetting. Wij, de buitenlanders merken er niet veel van. Ons busje wordt nooit aangehouden, maar we zien wel andere voertuigen gestopt en doorzocht. Veel geweren overal. In de lijnbus wordt je wel gefoulleerd, na elke stop opnieuw. Maar dat was altijd al zo. En activiteiten, zoals filmvertoningen, pubquizen, jamsessies beginnen nu om half vijf, zodat men nog voor de avondklok naar huis kan varen.
Vandaag zou Carlos om 8 uur komen en Arni met het toegangsluik om 10 uur, beiden zijn niet geweest. Dat is normaal hier, je maakt een week lang nieuwe afspraken en uiteindelijk komen ze een keer.
Van de werkplaats (taller) waar onze lier is gerepareerd loop ik langs een soort pharmacia. De winkelier groet me en we maken een praatje. Hij verkoopt natuurlijke geneesmiddelen. Nou ik heb niets nodig zeg ik... behalve voor mijn schouder, die doet zo’n pijn, dat ik niet kan slapen. Hij heeft daar iets voor. Ik koop een pot met pillen. Het ziet er uit als gemalen koeiestront. Terug op de boot neem ik er één en de pijn is weg. Rommy wil het niet geloven, maar drie dagen later neemt ze ook een pil voor haar schouderpijn. En de pijn is ook meteen weg. We weten niet wat we er van moeten denken. Placebo? Pijnstiller door de koeiestront? Toeval?
We gaan 3 dagen naar Tikal en omstreken. Nog wat Maya ruïnes bekijken, beklimmen en ons verwonderen hoe dat allemaal kan en zo ineens is verdwenen. We gaan met 12 zeilers en hebben een eigen bus met airco, die ons overal haalt en brengt. Verslag volgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten