zaterdag 17 augustus 2019

Guatemala City



We zijn weer landrotten. De boot was te ondiep voor de launch wagen: 2 mannen leggen duikend houtblokken op de canvas riemen. Het duurt een uur tot we uit het water zijn. Dan is het lunchtijd. Het op de grond zetten duurt anderhalf uur, maar dan staat de boot kaarsrecht en ondersteund door 9 stutten en 2 stapels blokken onder de kiel. De elektro man is al naar huis, maar we flansen 2 draden aan een schakelkastje en de airco draait. Een Nederlandse veiligheidsinpecteur zou hier nachtmerries krijgen. Het zijn makkelijke mensen hier, schreef ik al eerder. En we houden van ze.



We logeren 2 nachten in Café de Paris, een hotel en café aan de hoofdstraat met espresso en croissants. De enige gelegenheid met airco. En spotgoedkoop.. Ik zit nu op het dakterras te typen en kijk ondertussen uit over het dorp. Beneden denderen de grote camions met koeien, de volle chicken-bussen en de tankwagens door de winkelstraat. De trucks gaan 10 centimeter langs je arm. Ik neem zo even een foto.



Een chicken-bus is spotgoedkoop, ze gaan overal heen en zijn warm en vol. Van buiten vaak schitterend beschilderd en binnen zit inderdaad  soms de boer met een mand kippen. Morgen gaan we met een luxe bus naar Guatemala City en logeren daar in het Clarion Hotel. Superlux voor $ 55 per nacht.



Carlos heeft ons RVS gepoetst. Hij heeft een maagzweer en gaat vrijdag naar het ziekenhuis in Barrios voor een X-ray. Dat kost hem Q 700, dat is 85 Euros. We betalen het voor hem samen met de bootbuurman Dag. Een operatie zou 1000 Quetzales kosten, ook dat zullen we betalen. Zo spotgoedkoop alles…


De Mayas zijn lieve mensen. Ervaren Zuid Amerika reizigers zeggen, dat ze je in andere landen  gringos vaak een poot uitdraaien, maar hier niet. Beste is goed Spaans te spreken en daarin zijn we hard op weg. Poco a poco, estudiamos todos las dias y me gusta estudiar. Wat moet je anders doen? Een uur in het zwembad is lang genoeg en in het dorp is het veel te heet. Studeren houdt je jong, dat is een feit.

Maar je blijft altijd een gringo. Moet je ook niet anders willen. Wat je wel kunt worden is een oude langharige alcoholistische expat. Moet je ook niet willen, maar het zou wel kunnen. Ik zag er vanmorgen op een terras al 2 aan het goedkope ICE bier: mijn leeftijd, mijn kop, mijn buik, mijn versleten T-shirt.


Guatemala City wordt door ons niet sterk aanbevolen. We waren in het Museo de Arte Moderna. Dat was mooi, 2 schilders sprongen er uit: Diaz en Merida. De oude stad is een vervallen rommel. We luisteren op het plein nog even naar een marimba orkest van oude heren. Een twintigtal ook oudere dansparen danst voor het podium met ernstige concentratie. Een groepje jongens loopt met mee, ze denken dat we Amerikanen zijn. Misschien omdat 60% van de jongeren naar Amerika wil? Rommy denkt, dat ze het op mijn portemonnee hebben voorzien.

We eten voor de 2e keer in de Carejo Brewery. Goede stevige IPA en heel lekker eten en de eerste wedstrijd van Frenkie bij Barca op grootbeeld. Twee blokken bij het Clarion vandaan. We trekken ons vroeg terug in onze suite, want morgen vroeg op. Om drie uur, om het vliegtuig van 6 uur te halen,  de douane werkt hier met een slakkengang. En dan zijn we maandag in Amsterdam. Tot zo.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten