dinsdag 30 juli 2019

Van Antigua terug naar Rio Dulce


De trucks met koeien, die op de motor remmend de brug afkomen blijven het eerste stuk van de winkelstraat nog even door knetteren. Als we via een trapje de weg betreden valt de herrie over ons heen. En dan de hitte en de kletsnatte lucht, maar daar hoor je ons niet over. Uit Nederland horen we alleen maar geklaag over de hitte, nou dat stelt helemaal niks voor vergeleken met hier. Maar ons hoor je er niet over.

Weer terug dus in Rio Dulce (het stadje heet eigenlijk Fronteras). Ik neem een kijkje in de werkplaats waar onze ankerlier wordt gemaakt. Ze zijn blij, dat ik er ben. Aan de kant waar je een touw kunt lieren zit een lager vast en ze krijgen het niet los, de haakse slijper moet erop. Nou hebben we in 7 jaar dat ding nog nooit voor touw gebruikt, dus ga je gang. En dat alles in gebrekkig Spaans. Van mijn kant dan.

We hebben de flashkaart App ontdekt. Je zet kaartjes in de computer, de vraag aan de ene kant en het antwoord aan de andere kant. De app herhaalt het kaartje op het meest geschikte moment, niet te vroeg en niet te laat. Afhankelijk van hoe gemakkelijk en snel je het goede antwoord geeft. De app heet Anki. Te gebruiken voor uit het hoofd leren. 

De bus terug uit Antigua slaat plotseling een zandweg in. Even denkt ik dat we ontvoerd worden of dat de chauffeur zijn lunch thuis moet oppikken. Maar het is een omleiding vanwege werkzaamheden. Na een half uur bereiken we de oude weg die parallel aan de snelweg loopt. Trucks kunnen deze zandweg niet nemen, maar één is er toch beland. De chauffeur probeert met hulp van een politieagent en zijn bijrijder in een dorp te keren. De bijrijder waarschuwt steeds voor een soort kiosk achter de truck, maar de truck knalt er elke keer tegen aan. Als het keren na 10 minuten is gelukt werpt de bijrijder nog een blik op de kiosk en stapt in. Het zijn gemakkelijke mensen hier.

De snelweg is trouwens een bochtige 4-baans weg zonder opritten of viaducten en met stalletjes en winkeltjes. Er rijden tuc-tucs en de arme mensen sjouwen met groenten en waterflessen langs de kant. Men houdt niet rechts en af en toe kun je omkeren door de middenberm. Lange auto’s blokkeren dan de linkerbaan. 

Antigua is een mooie oude stad, de oude hoofdstad uit de tijd van de Spanjaarden. Veel Amerikaanse toeristen, maar we horen ook Nederlands, Frans en Duits. Na 14 dagen Maja voedsel, lekker maar bescheiden porties, verlangen we naar vlees. Papa’s BBQ maakt de beste Texas steaks en pulled pork. Met een goede IPA van de Antigua Brewing Company. De tweede dag bezoeken we de brewery zelf en op het dakterras nemen fish in IPA-beslag met chips. Uitzicht op de 3 vulkanen die de stad omringen.

Na Panajachel dachten we, dat alle huizen hier een beetje vies en versleten zouden zijn, maar onze airb&b is schoon en heel. Er zijn 2 grote kamers en een eigen binnenplaats. Negentig dollar voor 3 dagen. De binnenplaats hebben we niet betreden.

Verdwaald op de markt zoeken we een uitgang. Naar 4 kanten is er 200 meter verder zonlicht, dit is de grootste markt die we ooit hebben gezien. De artisan arkt is ook groot en meer van het  zelfde. We kopen een masker voor aan de wand en 2 geborduurde flessenkoelhouders. 

De Shack is een hut op palen boven het water, gedreven door een 65-jarige hippie met paardestaart. We komen voor de muziek. Drie oude Amerikanen spelen blues en het prachtige nummer van de Band: Take the load off Fanny, met die omhooggaande stem. Mike (onze electraman) speelt Johnny Rivers nummers. Tenslotte verschijnen 2 hippies   in broekjurken metveel dreadlocks en vlechtjes in de baarden. Ze spelen caribische songs en ook Tequilla Sunrise. Met aanstekelijk plezier en heel muzikaal. We genieten en dan barst de regen los. Oorverdovend op het dak van golfplaten. De dinghys aan de steiger lopen tot de rand toe vol. Het dak lekt. We trekken de stoppen uit de loosgaten van de dinghys. Het licht valt overal uit, gaat een paar keer weer aan en blijft dan uit. Als de regen mindert hozen we de dinghy halfleeg en pruttelen doorweekt naar de donkere overkant. Vlak voordat we er zijn is er weer electriciteit, hetgeen het aanlanden vergemakkelijkt.


Zo brengen we onze dagen door en het aantal lezers van het blog daalt zienderogen. Vanavond draait in een marina de eerste Tarzan film (die hier in de Rio Dulce is opgenomen). Dan is er een rivierafdaling in autobanden, dan kun je naar een shoppingmall in Barrios, dan is er een pub-quiz. En in de palappa naast onze 14 boten doen we Mexican Trained Domino of Cards Against Humanity. Of we ouwehoeren slap met een biertje. En dan is er natuurlijk het zwembad. Een ober komt altijd vragen of hij je wat kan brengen, maar we nemen ons eigen bier mee. We zijn maar arme zeilers.

Ondertussen wordt het roestvrij staal gepoetst voor 25 Euro per dag en een nieuwe keuken in teak ingetimmerd voor 450 Euro. En het anker en de ankerketting worden in Guatemala City gegalvaniseerd voor weer zo’n belachelijk bedrag. De waterpomp, de wc afsluiter, de batterij van het moederbord en het heklicht doe ik zelf. Anders ga je je decadent voelen.


Over twee weken laten we de boot op het droge zetten en vertrekken we naar Nederland. We verheugen ons er op om iedereen weer te zien.

Er is in augustus een tweede ronde van de verkiezingen. De meeste kans maakt mevr Torres, de vrouw van een vorige president. Ze wordt vervolgd voor 50 misdaden, maar is straks als gekozen weer 4 jaar niet vervolgbaar. De andere kandidaat is van de Vamos. Ze zeggen niet corrupt te zijn vandaar de blanco overhemden.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten