2e week in Panajachel

Futbol! Nana Sport tegen Monos Verdes. Om 3 uur in het gemeentelijke stadion. Op de betonnen tribune in de schaduw zitten al zo’n 150 mensen. Voor de tribune staan verkopers met fruit en ijsjes. Op het veld staan merkwaardigerwijs vier teams. Ze pingelen wat tegen een bal, staan in groepjes te praten of zitten op het gras in de schaduw vlak voor de tribune. Ook de 2 grensrechters staan rustig te praten. Alleen de hoofdscheidsrechter is in overleg met 2 mannen met rugzakken. Een half uur gebeurt er niets. Dan is er een besluit genomen: de wedstrijd van Pana is verplaatst naar volgende week. De 2 lokale ploegen van dikke mannen stellen zich op. Het publiek staat op en loopt gelaten naar de uitgang. We blijven even zitten bij een paar familieleden van de spelers om te zien hoe het niveau is. Als dat erbarmelijk blijkt, stappen we ook op. Aan de achterkant van de kassa krijgen we onze 40 Quetzales terug en van alle kanten horen we: Sorry. Ze waren heel blij, dat er 2 Nederlanders zijn komen kijken en dan dit.

In het Spaans kopen we een mooie leren reistas. We vertellen de man, dat we nu 5 dagen les hebben bij de Jabel Tinamit school en hoe verbazend het is, dat we nu al zo goed met hem kunnen praten. Dat komt omdat jullie erg intelligent zijn, zegt hij. Kijk dat is een verkoper.

Terwijl de onregelmatige werkwoorden nog in mijn hoofd dreunen en de 6 verleden tijden in Rommy´s hoofd gaan we met 6 mensen van de school achter in een pickup de bergen in. Prachtige uitzichten over het Atitlan Meer. Helemaal aan de overkant van het meer lopen/klauteren we in de felle zon 600 meter naar beneden naar het dorpje San Antonio Palopo. Beneden denken we alleen maar aan een koud biertje, maar er is nog een bezoek aan een pottenbakkerij, een schooltje en een weverij. Dan meteen terug naar Pana in een pickup over de bochtige weg vol gaten beneden langs het meer. Maar het was een leuke middag. Zeg ik nu de pijn en de dorst zijn verdwenen.

In de pickup zit je op een plank tegen over elkaar, maar als je goedkoop wil kan je op de treeplank aan de achterkant staan. Vergt wat van je armspieren in de bochten. Wij zaten.

Het is trouwens prachtig aardewerk en de geweven stoffen zijn heel kleurrijk en karakteristiek. Alles met de hand. We hebben het nodige gekocht voor onze vrienden in Nederland. En voor mijzelf een gekleurd overhemd, dat ik ga dragen bij alle ontmoetingen met vrienden in Nederland (eind aug begin sept).

Voor het slapen toch nog het huiswerk (la tarea) doen: de vervoegingen van werkwoorden waar de e verandert in ie, de e in i, de o in ue en nog meer van deze dingen. Je hebt zelf op vakantie wel eens gezegd quiero pagar (ik wil betalen), dat komt dus van querer. Of je zei: lo siento (sorry) en dat komt van sentir. En natuurlijk: cuanto cuesta?, van costar. We zijn hier werkelijk hard aan het werk en met resultaat. Morgen om 6 uur opstaan en alles nog eens doorlopen. Ik zou niet willen dat er een fout in mijn huiswerk zit.

Vrijdag is de laatste schooldag en gaan we meteen met een busje naar Antigua een historisch en zeer toeristisch stadje twee uur van Panajachel. We blijven daar een paar dagen en gaan dan terug naar de Rio Dulce, naar de boot.

De man waar we onze meeste dingen kopen loopt mank. Achter in de winkel hangt een foto van een paardenrace. Dat was hij, dertig geleden viel hij en moest stoppen. Nu verkoopt hij spullen uit zijn dorp Santos los Perez.