maandag 6 april 2020

103 eilanden en 13 ambachten.

Uit verveling ben ik de eilanden, waar we met de boot geweest zijn gaan tellen. Ik kom op 103 eilanden, de Waddeneilanden en de eilanden in Scandinavië meegerekend. De eilanden behoren bij 43 verschillende landen, waarbij ik de Franse, Engelse, Nederlandse en Amerikaanse koloniën als landen tel. Als je ziet hoe zelfstandig de staten van Amerika zich gedragen, zou je ze bijna ook apart tellen. We zijn langs 11 staten van Amerika gevaren.

Ik heb ook nog geteld hoeveel banen en baantjes ik heb gehad (13) en in hoeveel plaatsen ik heb gewoond (11). Verder gaat het goed met me.



Al twee weken liggen we hier samen met een witte motorboot, een man alleen. Ik ga er met de dinghy heen om contact te maken. Hij komt hier uit het stadje en raadt ons aan hier te blijven liggen. The best place to stay. Ik zie hem elke dag naar de wal gaan. Hij gaat dan vissen met een vriend en in diens garage bier drinken, vertelt hij. Hij waardeert mijn bezoekje en belooft gevangen vis langs te brengen.


Verder ligt er vlak om de hoek van de kreek een mooie woonboot. Een exentrieke miljonair, die steeds langs vaart met een grote papagaai op zijn schouder. Met hem moeten we ook contact maken.




En er is steeds een kleine camper met een Canadees echtpaar. Vandaag staan ze bij het parkje achter het citydock en hebben parasol en stoelen neergezet.  Zij is in Duitsland opgegroeid en vindt het leuk om met ons Duits te praten. Soms staan ze in het Staatsbos. Alle stranden en trails zijn dicht, maar daar mag je nog kamperen, mits je zover van anderen staat dat je ze niet meer kan zien. Zo’n bos dus.



Zowel de buurman in de witte boot als de Canadezen hadden al over ons gehoord. We gaan fors over de tong in het Apalachicola.




Bij de ramp van de jachthaven staan pick-ups met trailers uit naburige counties. Die willen ze gaan weren, alleen inwoners of gasten die hier al langer dan 14 dagen zijn mogen de ramp gebruiken.


De gouveneur heeft gezegd, dat mensen van boven de 60 de deur niet meer uit mogen. Hier zijn veel mensen boven de zestig en die zullen toch naar de Piggly Wiggly moeten. Familie en buren kunnen het doen, zegt de gouveneur. Zondag, op weg naar de Piggly zien we een Baptistenkerk uitgaan, de mensen geven elkaar een hug voor ze in de auto stappen. Op weg terug vragen we een wandelend echtpaar hoe het zit met die bejaarden regel. Ach, het is hier laidback zeggen ze. 


De man, die onze zonnepanelen heeft geinstalleerd in Guatemala vraagt om een lening van $150. Dat doen we graag, het is honger en armoede daar.




Voor mijn parasiet in de voet slikte ik Ivermectin. In Australië heeft men nu ontdekt, dat dat het corona-virus binnen 48 uur doodt. Nu krijg je een run op dat middel, net als toen de geniale president Choroquine als wondermidddel aanprees. Daardoor kwamen de lupus en malaria patienten zonder te zitten. Nu vrees ik als ParasietPatient hetzelfde voor Ivermectin. Er moet snel een belangenvereiging worden opgericht. ( Nederlandse ParasietPatienten in het Buitenland) Het zit trouwens ook in de anti-worm pillen voor honden en katten. Slikken ze die maar. De president heeft gisteren Chloroquine opnieuw aangeprezen. Een krant heeft achterhaald, dat hij aandelen heeft in een Franse fabrikant van dat middel.....


Aanbevolen boek: Reis door mijn kamer van Biesheuvel. Het hele boek speelt zich in zijn kamer af, toepasselijk.


Ik heb vanuit de boot naar 4 kanten foto’s gemaakt.

Bakboord

De boot ligt altijd met de boeg naar het Noorden in de stroom. Je ziet links de kade met een plantsoen en een fontein. Aan de straat een aantal historisch gebouwen (rond 1880) waarin een winkel, een reisbureau en en galerie zijn gevestigd. Rechts van de kade de grijze loods van Tommy met de viswinkel Mile 13. Als we drinkwater willen leg ik de dinghy aan bij de loods. De 10 pelicanen die daar zitten te wachten op visafval maken met tegenzin plaats en de garnalenpeller reikt me de waterslang aan. Verderop nog een aantal garnalen en oester bedrijven, een klein hotel en tenslotte de visserijhaven. Links van de kade zijn ook visbedrijven, restaurants en een hotel, maar die zijn allemaal bankroet sinds de hurricane. Opening Soon staat al 2 jaar op het hotel. Naar achteren een grid van brede stille asfaltwegen met historische woonhuizen (sommigen waren te bezichtigen), het museum voor de uitvinder van de koelkast, een arsenaal en een kerkhof (de enige toeristische atractie die nog open is). Helemaal achteraan kleine goedkope huizen, het politiebureau, het hospitaal, de highschool en de Piggly. 















Voor

De rivier met in de bocht een groot baggerschip. Elke dag brengt de duwboot GB Ford materiaal en een soort loodsbootje brengt en haalt personeel. Het stroomt maximaal 2 knopen. Bij vloed komt het zoute water tot 100 meter achter onze boot.




Aan stuurboord

Het eindeloze moeras met riet. En daarna 20 mijl bos. In de kreek vlak bij ons ligt de woonboot van de miljonair met de papagaai en schuin achter ons de witte motorboot. In het weekend ankert er wel eens een andere boot, maar dat zal ook wel ophouden.




Achter 

De brug naar Eastpoint en verder langs de kust. Er rijden steeds minder auto’s op de brug. Eastpoint schijnt wel aardig te zijn, misschien fietsen we er een keer heen. Aan de voet van de brug het gerechtsgebouw en de jachthaven met de boatramps van de city. Aan het einde van de pier langs de jachthaven is een paviljoen met uitzicht op de monding van de rivier.



Tot zover de reis rond onze boot.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten