4th of july, we liggen in een kreek ten oosten van Savanna. Een stoet van kleine bootjes vaart langs om ergens verderop de dag door te brengen. Volle bootjes, familie, vrienden en buren zijn voor deze dag uitgenodigd. Alle bootjes voeren grote Amerikaanse vlaggen. Hoe kleiner het bootje, hoe groter de vlag. Vaak ook een blauwe vlag: Trump: make America great again! Eén keer een Barby roze vlag: Women support Trump. Onbegrijpelijk, dat is zoiets als: Joden voor Hitler.
’s Avonds komen ze allemaal weer terug. Ze varen heel langzaam, hier in het riet is een No Wake zone en daar houdt iedereen zich aan. Er vaart een sherif met kogelwerend vest, die zonder mondkapje de mensen op de bon slingert..
Naar het zuid oosten hebbn we vrij uitzicht. Een aantal woongebieden, gemeentes, resorts hebben vuurwerk. We kijken naar 4 vuurwerken tegelijk.
De volgende dag om 7 uur loop ik een stukje op het land, testen hoe de conditie is. Het valt mee, ik kan een uurtje rustig lopen met af en toe een onderbreking om een foto te maken. Het hoesten is misschien toch mijn pollen allergie, vannacht stikte ik bijna in een hoestbui. Allergiemidelen zijn bij de Walgreen hele afdelingen. ik heb inmiddels 6 soorten gekocht. Claritine (loratadine) werkt nog het best. Ademhalingsoefeningen helpen ook. Geen wind helpt, motregen ook.
Elke dag 12000 gevallen erbij, maar we zien weinig mondkapjes en afstand houden. Dat laatste is vervelend, voor je het weet staat iemand vlak bij je. Als je een kapje op hebt ben je waarschijnlijk een linkse Democraat (83%), die dit land kapot wil maken. Het beste land van de wereld.
Toch een dag naar Savanna geweest. Het is inderdaad het mooiste stadje van de USA. Dit keer weinig toeristen en allemaal met mondkapjes. We bezochten 3 musea: moderne kunst (leuke Duitse impressionisten), klassieke kunst (prachtige grote oorlogstaferelen ën een Jan Toorop: De Gauwdief) en als derde een oud huis met slavenverblijven (met audio uitleg over het dagelijks leven van de slaven). De lunch in het moderne museum is heel goed, eten in kunstmusea is altijd heel goed. Ook nog het bankje van life is a box of chocolats.
De vreselijke plekken op mijn linkervoet zijn weer terug. Onze lieve vriendin Door laat de fotos zien aan een dermatoloog. Diagnose: schimmel, te bestrijden net Terbinafine zalf en tabletten. Tabletten werken het best.
Maar de tabletten zijn hier op recept. Geen probleem, de pharmacy heeft een videokamertje, waar je voor $59 een arts kunt raadplegen. In het kamertje is een groot scherm met een camera lens erboven en aan de zijkanten 8 kastjes met meters (temp, zuurstof, hartslag, etc). Een mevrouw van de pharmacy helpt me met inloggen (postcode is altijd een probleem). Dokter Isaac verschijnt na 5 minuten in beeld en ik vertel dat ik een recept voor die pillen wil. Of hij de voet ook even mag zien. Ik krijg de voet niet voor de camara, te hoog, te stijf. Er staat een kruk, daar ga ik op staan, grijp met een hand de bovenkant van het videomeubel en duw met de andere hand mijn voet omhoog. Ja hij heeft het gezien, het is een staph infectie en kom nu maar snel naar beneden. Ik heb het idee, dat de razendsnelle diagnose verband houdt met zijn zorg dat ik van het krukje donder en mijn been breek. Zal ik het nog een keer laten zien? Nee, nee, het is duidelijk, infectie en antibiotica. Geen fungus? Geen Terbinafine pillen? Nee, nog vragen? Ja, maar wat kan het opleveren. De pillen kosten $12. Een nummer, geen merknaam, bevat sulfamethoxzole en trimethoprim. Dat is toch niet niks. De diagnose fungus houden we nog even aan.
En we varen weer verder. Langs Charleston. Het virus tiert hier welig, maar is harmless zegt de Geniale Leider. In de tweede nacht liggen we in een brede kreek en een woest onweer komt over. De regen doet pijn in je gezicht, het anker krabt. We geraken tot 1 meter van de kant. Op de motor houden we de boot een half uur in het midden van de kreek. Dan is het voorbij, wordt het windstil en komen de onweersvliegjes.
Dan komt een stuk met lange rechte kanalen. Huizen met steigers langs de kant. Het is moeilijk wakker te blijven als de zon hoog staat en het 40 graden wordt. Dat is ook zo’n punt: heb je koorts? ben je moe? Benauwd? Wat wil je: het is 40 graden en windstil.
Een mooie stop in het kleine haventje van Southport. In Southport zijn meer dan 10 speelfilms en series opgenomen, kun je na gaan hoe fraai het is.
Over een week hopen we in Beaufort, NC te zijn. Hopenlijk zijn onze oude bekenden, Hamish, Dorothy en Terri nog in goede gezondheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten