Van Panama City langs een kust met hoge flats. Een soort Belgische kust, maar dan groter en meer. Alles is hier groter en meer. We vangen eindelijk weer eens een vis, een bonito. Gestopt in Destin. Ziet er toeristisch uit, we zijn niet aan land gegaan. Na Pensacola de Intra Coastal Waterway (ICW) op, veel vakantiehuizen met eigen witte strandjes en een steiger.
De baai van Mobile is 30 nMijl diep, een soort Ijsselmeer, maar dan kleiner. We leggen de derde dag aan in de Dog River Marina bij Mobile (spreek uit: mobil). Drie oude kerels runnen deze vervallen marina, die vooral een reparatie werf is. Er is een oude Toyota om boodschappen mee te doen, een goede WestMarine winkel en de Yachtclub aan de baai is 3 dagen per week open.
`
De twee dockmasters zijn geen grote praters, maar als je volhoudt komt er wel wat uit. Bijvoorbeeld vertelt Wes, dat hij op 8-jarige leeftijd met zijn moeder uit New York kwam. Hij trok op met zijn identieke tweeling-broer. Die broer is 2 weken gelden is overleden. Had ik het wel even moeilijk mee, zegt ie. Hij is nog steeds een Yankee fan.
Na vier keer lukt het me via internet tickets voor de Greyhound naar New Orleans te bestellen. Af te halen (will-call), want we gebruiken onze reisprinter zo weinig mogelijk. Onze bus gaat om 2.20 pm, we gaan in de ochtend Mobile verkennen. Leuk stadje, al een beetje New Orleans sfeer. Een prachtige zaak met jasjes, schoenen en hoeden in 30 jaren stijl. Er is een groot maritiem museum, modern en educatief. Lijkt op het museum in Rotterdam, maar dan groter en meer.
Ik haal de tickets bij het loket in het Greyhound. I hope you have a ticket for your wife, you ordered only one. Zegt de mevrouw. We need two tickets, can I buy an extra? No, the bus is full. Next bus is 3.30 am. Sometimes there is a vacant seat, but that lady over there is also waiting for a seat. Wat te doen? Twaalf uur wachten op de nachtbus? Het is duidelijk, dat ik bij de vierde keer bestellen vergeten ben het aantal op 2 te zetten. Andere passagiers doen een goed woordje bij de mevrouw van het loket: deze mensen komen helemaal uit Nederland, die moeten mee.... Twintig minuten na de vertrektijd komen er geen pasasagiers meer bij Gate 4. Ik ga er heen om te vragen of er lege stoelen zijn, maar de contoleur aan de gate loopt net weg. Als ik me omdraai komt de mevrouw van het loket met Rommy aan de arm aanlopen. Ze neemt mij bij de andere arm en schuift ons in de bus: take an empty seat.
Zo zit Rommy gratis in de Greyhound naar New Orleans, Louisiana. De Highway 10 voert langs eindeloze swamps, afgewisseld met bossen. Om de 100 meter een billboard met reclame voor schade-advocaten (Better call Saul) en optredens in het casino (20 maart: Neil Sedaka). De Greyhound bussen zijn trouwens oud en rammelig. De passagiers zijn arm en bijna allemaal Afro-American.
We hebben een Airb&b in een rustige woonwijk dichtbij het centrum. De bewoonster Lulu is kok, actrice en vurig aanhanger van Bernie. Het huis staat aan een groot grasveld met een groot gebouw, dat een tehuis voor moeilijk opvoedbare jongens is geweest. Louis Amstrong heeft er gezeten, nu is het een gebouw met gemeente-ambtenaren.
Bij de bushalte naar de stad vertelt een mevrouw over de orkaan Katrina. Ze wijst waar de huizen zijn weggespoeld. Het water stond 2,5 meter hoog. Haar man had een boot in de tuin en bracht het gezin in veiligheid op de 1e verdieping (2nd floor) van het jongens-tehuis. Daarna heeft hij nog 65 mensen, die op hun zolder zaten naar het tehuis gebracht. Zo’n zolder (attic) heeft geen ramen, ze sloegen van binnen uit een gat in het dak.
In het centrum is een Katrina tentoonstelling. In de hal de vernielde piano van Fats Domino. Het is heel volledig en inzichtelijk. Een beetje hetzelfde verhaal als Zeeland 1953. Veel gewone mensen, die zich als held gedroegen en een falende overheid. Ook ongeveer 2000 doden. Bijzonder zijn de foto’s van politie agenten, die met geweren op ongewapende burgers schieten. Zes doden, pas 10 jaar later is er onderzoek naar gedaan. Ook bijzonder is het laatste paneel over de Dutch Dialogs: open gesprekken met Nederlandse experts. Er zijn tekeningen van samenhangende plannen voor dijken, pompen en het City Park als overloop gebied. De samenhang ontbreekt nog steeds. En men steekt hier liever geen geld in publieke dingen, de straten zijn net zo slecht als in Guatemala.
En agenten schieten nog steeds op ongewapende zwarten.
We lopen tot onze benen niet meer kunnen door de French Quarters. Het is heel schilderachtig met veel jazz-muziek, maar de beroemde Bourbonstreet is kapot gemaakt door het massa-toerisme Het is er commercieel en druk. Een soort Damrak, maar groter en meer. De mooiste straat is nu Frenchman Street, jazzclubs, kunstmarkt en restaurants. ’s Avonds klinkt uit elke kroeg muziek, als het je bevalt loop je naar binnen.
De tweede dag nemen we eerst de fiets. We fietsen langs de Mississippi en dan naar City Park. Een park in de stijl van Central Park in NY, maar groter. Op de terugweg bezoeken we het parkje naast het Louis Amstrong Park, waar de slaven op zondag mochten bijeenkomen en waar de jazz en gospel is ontstaan. Na het fietsen lopen we naar het WW2 Museum. Een gigantisch groot museum, dat de Amerikaanse oorlog in Europa en de Pacific nauwkeurig en confronterend in beeld brengt. Ook een grote afdeling over het thuisfront. De wapenindustrie (een vliegtuig per uur), maar ook het interneren van de Amerikanen van Japanse afkomst wordt zonder omhaal vertoond. De bewegende installaties, de films, de opstellingen, het geluid is allemaal zeer goed gedaan. We zijn diep onder de indruk.
Aan de kassa vraagt de vrouw of ik militair ben geweest. Yes, but not in this country. Does not matter, any country is fine. Zo krijg ik extra korting bovenop mijn bejaardenkorting dankzij mijn 3 maanden dienst die eindigde in een S5.
In het City Park staat het Museum of Modern Art, het MOMA. Een soort Boymans, maar groter en meer en met een beeldentuin waar alle bekende beeldhouwers zijn neergezet. We gaan er heen met een historisch trammetje.
Een mevrouw leidt ons rond langs verschillende portretten. Bij een “tronie”van Willem van Mieris, een portret van een negermeisje, noemt ze het een African American. We merken op dat Afro Americans in de 17e eeuw nog niet bestonden. Ze zegt: ja, dat is er zo ingehamerd. In het restaurant is een verbouwing aan de gang, er hangt een bordje met een tekst, die we ook al eerder zagen: Pardon our Progress, wat betekent: sorry voor de overlast. Steeds hoor je van dergelijk positief taalgebruik. Between jobs. Vertically challenged, alsof je langer kan worden als je maar je best doet..
De Greyhound terug zou om 9.25 pm gaan, maar ze zeggen aan het loket (twéé kaartjes) dat hij pas om 11.15 gaat. En dan gaat hij toch om 9.25 uur en zijn we om 12 uur weer in de Dog River Marina. Nic de eigenaar is ook de nachtwaker. In tegenstelling tot de dockmasters is hij een gemakkelijke prater. We staan nog een half uur in de nachtelijke kou met hem over boten te praten.
Een dag voor inkopen in de Walmart en knippen bij de Barber Shop en dan gaan we de terugreis beginnen. Eerst naar Pensacola, voor de de naam aleen al en voor een klusje aan de rubberboot. Dan maar eens kijken welke wind er waait.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten