Het was bitter koud, 4 °C in de nacht en 12 °C overdag. Nu is het iets beter 8°C en 16°C, maar we hebben ons verblijf in de $80 marina al twee keer verlengd. De noordenwind is hard, het is geen doen daar tegenin te varen. Na zoveel jaren in de tropen klaagden we al bij 22 °C en dit is way beyond. Bericht in de NYT: de leguanen vallen bevroren uit de bomen, zo koud is het in Florida.
Maandag is het Dr Martin Luther King Jr Day. We kijken op een straathoek, uit de wind en in de zon naar een grote parade. Highschool bands met dansmeisjes afgewisseld met groepen met een boodschap, bijvoorbeeld tegen het ontnemen van kiesrecht aan veroordeelden. Alle groepen gooien gekleurde kralensnoeren en snoep naar ons. Als we een boodschap niet snappen, vragen we uitleg aan de mensen om ons heen en krijgen zo een lesje hedendaags Amerika.
En kon ik mooi nog een keer naar de tai chi klas. Ik krijg weer persoonlijke aanwijzingen om mijn tor yu te verbeteren. De tor yu herhaalt zich in de tai chi set steeds, dus het is extreem nuttig die te verbeteren. Leuke afdeling trouwens, goede instructeurs, mooie zaal en aardige mensen. Verderop langs onze route zijn nog verscheidene afdelingen van de Taoistische Tai Chi vereniging.
De taxi chauffeur heen komt uit Cuba, we spreken Spaans en de taxichauffeur terug is op Kreta geboren en heeft tussen China en Rotterdam gevaren, we spreken Engels.
Rond 11 uur ben ik terug op de boot en gaan we dingen doen. Gaan we naar het Holocaust Museum. We hebben vaak Holocoast musea bezocht en dit was geen erg goed museum. Alle informatie is duidelijk gepresenteerd, maar met veel tekst op panelen en weinig voorwerpen. Maar ja, dan is er één voorwerp weer heel bijzonder: een complete treinwagon van de transporten naar de kampen. Een dikke professor geeft een aangrijpende lezing over mensen, die Joden hebben gered en we hebben een lang gesprek met de mevrouw van de museumwinkel over het Anne Frank huis. Het verhaal over de boom is nieuw voor haar. Dat Rommy’s tante 2 Joodse meisjes op zolder verborg en Rommy’s moeder koerierster was vindt ze heel bijzonder. En we praten met een andere medewerker over Man United en van Persie. Achter de treinwagon is een wand met familiefoto’s van Joodse families. Valt op: een vakantiefoto van een echtpaar in Volendammer kostuum gestoken.
De volgende dag naar het Dali Museum. Ze hebben 300 schilderijen, afkomstig uit één particuliere verzameling. Het gebouw is een betonnen kubus met glazen uitstulpingen. We zijn onder de indruk, vooral door wat we leren van de rondleidingen. Amerikanen kunnen presenteren. Maar de schilderijen vertellen het meest, je raakt niet uitgekeken. Nou ik wel, met de tai chi klas in de benen wil ik na 2 uur museumdrentelen zitten in het restaurant met een IPA en een bite (una plata Espagnol).
En ik heb nog niet gehad over Roberta, die ons naar het vliegveld bracht en nadat officer Smowolsky ons perfect had ingeklaard (hoe lang wil je blijven: standaard is 6 maanden, maar zal ik er 8 van maken?) weer terug bracht.
Are you Dutch? vraagt een mevrouw. Ja, hoe weet u dat? Because of our accent. Haar dochter woont in de Amsterdamse Pijp en ze komt er geregeld. Het Nederlandse accent is heel anders dan het Duitse, het Skandinavische of het Franse. Allo, allo.
In een park liggen daklozen in de kou op het gras te slapen. In een ander park laten de bewoners van de woontorens kun sjieke rashonden uit. Er verder niemand in de parken en op de brede trottoirs, slechts daklozen, hondenuitlaters, joggers en twee Nederlandse toeristen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten