ML King, Volendam en Dali.

Het was bitter koud, 4 °C in de nacht en 12 °C overdag. Nu is het iets beter 8°C en 16°C, maar we hebben ons verblijf in de $80 marina al twee keer verlengd. De noordenwind is hard, het is geen doen daar tegenin te varen. Na zoveel jaren in de tropen klaagden we al bij 22 °C en dit is way beyond. Bericht in de NYT: de leguanen vallen bevroren uit de bomen, zo koud is het in Florida.

Maandag is het Dr Martin Luther King Jr Day. We kijken op een straathoek, uit de wind en in de zon naar een grote parade. Highschool bands met dansmeisjes afgewisseld met groepen met een boodschap, bijvoorbeeld tegen het ontnemen van kiesrecht aan veroordeelden.  Alle groepen gooien gekleurde kralensnoeren en snoep naar ons. Als we een boodschap niet snappen, vragen we uitleg aan de mensen om ons heen en krijgen zo een lesje hedendaags Amerika.

En kon ik mooi nog een keer naar de tai chi klas. Ik krijg weer persoonlijke aanwijzingen om mijn tor yu te verbeteren. De tor yu herhaalt zich in de tai chi set steeds, dus het is extreem nuttig die te verbeteren. Leuke afdeling trouwens, goede instructeurs, mooie zaal en aardige mensen. Verderop langs onze route zijn nog verscheidene afdelingen van de Taoistische Tai Chi vereniging.


De taxi chauffeur heen komt uit Cuba, we spreken Spaans en de taxichauffeur terug is op Kreta geboren en heeft tussen China en Rotterdam gevaren, we spreken Engels.


Rond 11 uur ben ik terug op de boot en gaan we dingen doen. Gaan we naar het Holocaust Museum. We hebben vaak Holocoast musea bezocht en dit was geen erg goed museum. Alle informatie is duidelijk gepresenteerd, maar met veel tekst op panelen en weinig voorwerpen. Maar ja, dan is er één voorwerp weer heel bijzonder: een complete treinwagon van de transporten naar de kampen. Een dikke professor geeft een aangrijpende lezing over mensen, die Joden hebben gered en we hebben een lang gesprek met de mevrouw van de museumwinkel over het Anne Frank huis. Het verhaal over de boom is nieuw voor haar. Dat Rommy’s tante 2 Joodse meisjes op zolder verborg en Rommy’s moeder koerierster was vindt ze heel bijzonder. En we praten met een andere medewerker over Man United en van Persie. Achter de treinwagon is een wand met familiefoto’s van Joodse families. Valt op: een vakantiefoto van een echtpaar in Volendammer kostuum gestoken.

De volgende dag naar het Dali Museum. Ze hebben 300 schilderijen, afkomstig uit één particuliere verzameling. Het gebouw is een betonnen kubus met glazen uitstulpingen. We zijn onder de indruk, vooral door wat we leren van de rondleidingen. Amerikanen kunnen presenteren. Maar de schilderijen vertellen het meest, je raakt niet uitgekeken. Nou ik wel, met de tai chi klas in de benen wil ik na 2 uur museumdrentelen zitten in het restaurant met een IPA en een bite (una plata Espagnol). 

En ik heb nog niet gehad over Roberta, die ons naar het vliegveld bracht en nadat officer Smowolsky ons perfect had ingeklaard (hoe lang wil je blijven: standaard is 6 maanden, maar zal ik er 8 van maken?) weer terug bracht. 

Are you Dutch? vraagt een mevrouw. Ja, hoe weet u dat? Because of our accent. Haar dochter woont in de Amsterdamse Pijp en ze komt er geregeld. Het Nederlandse accent is heel anders dan het Duitse, het Skandinavische of het Franse. Allo, allo.

In een park liggen daklozen in de kou op het gras te slapen. In een ander park laten de bewoners van de woontorens kun sjieke rashonden uit. Er verder niemand in de parken en op de brede trottoirs, slechts daklozen, hondenuitlaters, joggers en twee Nederlandse toeristen.

Dina

Na het ontbijt doet Rommy de was en ik schrijf het vorige blog. Rommy ontmoet Vanessa in de laundry en die komt langs om ons goede ankerplaatsen in de buurt aan te wijzen op de kaart. Ankeren is goedkoper dan deze marina, zelfs als we dagelijks een ubertaxi naar St Pete of Tampa nemen.

 We sluiten de boel af en gaan naar het Museum of Fine Arts. Op loopafstand. Een mooie en gevarieerde collectie, met als hoogtepunt een Monet: London in de mist, maar ook mooie Hollandse en Vlaamse stillevens en wintertaferelen, Amerikaanse kunst en 3 prachtige van Dongens. We zuigen al het moois op als een spons. Midden Amerika is mooi, maar er is geen cultuur en schoonheid. Alleen maar armoede, Maya sites en tacco’s.

Met de gratis trolleybus maken we een rondje door de stad en stappen uit bij de Publix supermarket. Weer een cultuur shock. De overvloed is onvoorstelbaar. Als een vakkenvuller vraagt ons hoe het gaat en begin ik over de armoede in Guatemala, de kinderen die op vuilnisbelten leven, de moorden, de armoede. Het is weer zo’n openhartig gesprek, die je hier met iedereen kunt hebben.

Na de Publix nemen we de rest van de trolley route. Op verzoek stopt hij nabij onze steiger. We drinken de aangeschafte IPA’s en Rommy vindt een bericht op Messenger: mijn zuster Dina is overleden. Ze zorgde voor mijn moeder en mij toen ik klein was. Mijn moeder was 50 toen ik geboren werd, oud en arm. Het ontging me destijds, maar ze was een tweede moeder. 

Dit is één van de kloten dingen van het zeilen hier: mensen gaan dood als je zelf 72 bent. Je wilt afscheid nemen, maar je bent te ver weg. Het is te laat en te duur om naar Nederland te vliegen. Dina is de laatste van mijn half broers en zusters. Ik ben de enige nu van die generatie. It sucks, maar het stond te gebeuren. Al dacht ik er nooit aan.

We hebben een lijstje voor wie we terugvliegen voor de begrafenis. Benieuwd of je er op staat? Je zult er niks van merken.

Op het moment van de begrafenis daar in Coevorden zullen we een klein ritueel uitvoeren en zal ik wat zeggen. Dat deden we eerder bij het overlijden van Christine. Bij Henk, onze leraar zeevaartkunde hebben we de scheepshoorn geblazen, samen met alle schippers  overzee. Ze hebben er niets van gemarkt, maar het hielp ons.

Morgenvroeg ga ik naar een tai chi klas en daarna komt een vriendin van Sabrina en Tom ons halen om ons naar het vliegveld te brengen voor de afhandeling van Custom and Immigration zaken. Live goes on (Sabrina en Tom zijn cruisingvrienden uit Kansas).

Dina schreef stukjes in de krant over Coevorden en had een radiorubriek in het Drents: Het kuierpattie (het kuierpaadje). Ironische, nostalgische stukjes. Ze had veel gevoel voor humor. Ze deed ook iets met Klazien, maar ik weet niet meer wat. 

Back in the USA

We zijn de Golf van Mexico overgestoken. Dat duurde 5 dagen en het was soms lastig. Maar nu zijn we terug in de United States en wel in St Petersburg, Florida.


Het ging als volgt: Maandag om 12 uur halen we anker op in de Laguna van Isla Mujeres. Een dikke hoop zand met schelpen komt met het anker mee. De Worlddancer (Dld) toetert en de Numa (No)zwaait en we zijn buiten, draaien Noordwaarts, hijsen het zeil.

Het kaartje van de plotter geeft onze route zoals stroom en wind die ons oplegden. In het begin een heftige branding van de ondiepe kust aan stuurboord en een branding van het rif aan bakboord. We varen er 12 mijl tussendoor met de motor bij. Dan zijn we op de open zee en zijn de hoge hotels op de Isla al niet meer te zien. De stroom pikt ons op en gaan met 6 knopen een dag en een nacht pal Noord. 


De stroom in de Golf is gecompliceerd. De stroom beschrijft een R. Het stroomt binnen uit het Zuiden tussen Cuba en Mexico door, gaat recht omhoog op New Orleans af, buigt naar rechts 100 mijl voor New Orleans, maakt een bocht naar het Zuiden en draait dan naar links langs Key West tussen Cuba en Amerika door. Versnelt in de Straat van Florida omdat het daar breder wordt en gaat verder langs Bermuda richtig Ierland en het Engelse Kanaal, langs het strand van Zanvoort.

De derde dag belanden we in het rondje van de R: een tegenstroom van 2 knopen. Door het water gaan we aan de wind 4,5 tot 6 knopen, over de grond gaan we  2,5 tot 4 knopen. En de golven worden groter, je ziet ze aan stuurboord aan komen rollen, af en toe bergen van 5 meter hoog. Als het verkeerd uitkomt remt zo’n golf de boot en liggen we bijna stil. Door het slingeren kost het moeite om de kajuit binnen te gaan en het koken kost veel kracht voor het schrapzetten. Slapen doen we in de kuip, binnen wordt je teveel heen en weer gegooid. Om de beurt 2 uur.


Volgens de planning moeten we vrijdag aan de kust van Florida aankomen, vrijdag om 18 uur zal het harder gaan waaien, tot 27 knopen (7 Beaufourt) uit het Oosten, pal tegen. Maar we gaan te langzaam, we gaan de storm tegemoet.

De aan-de-windse koers brengt ons naar Tampa. Als de wind een beetje naar het Zuiden draait, wordt Fort Meyers de bestemming, later moeten we zelfs Naples aansturen. De Coast Guard roept elk half uur op kanaal 16, dat het vrijdagnacht tot 30 knopen gaat waaien en het binnenvaren van de inlets gevaarlijk gaat worden. We besluiten met de motor bij (angstig: er was eerder een rood lampje gaan branden) naar kust van Florida te varen en onder de kust met halve wind omhoog te gaan. Als de storm is geluwd zouden we dan bij Tampa zijn. 

En zo is het gegaan. In het begin waait het af en toe 27 knopen, later is het steeds rond de 24 knopen. Gelukkig geen tegenstroom en geen golven boven de 2 meter. Bij het opgaan van de zon varen we de ruime inlet van Tampa binnen. Onder een hoge brug door en bakboord uit naar de gemeentelijk marina van St Petersburg, hier St Pete genoemd.

Ik heb maar één keer geroepen, dat ik naar een flatje op Zuid wil. Prompt dreigde Rommy me in een bejaardenhuis te stoppen en met een andere man te gaan zeilen.


I tell mr Trump, that you arrived zegt de man op de steiger bij het havenkantoor. Hoeft niet, zeg ik, I am not his friend. Nobody is, zegt de man. Maar ze hebben wel op hem gestemd, denk ik. Hij is geboren in Trinidad, heeft een Texaans accent en loopt mank.

We krijgen een plek op de langssteiger voor $ 75 per nacht. We trachten in te klaren op de app van Border Control, maar die herkent de Nederlandse paspoorten niet. Dan eerst maar de stad in om Simkaarten te kopen. De stad is groot met brede straten en geen winkels. 


We spreken op straat een vrouw aan: bent u van hier en weet u de AT&T winkel? Nee, maar waarom zoek je het niet op je telefoon? Die hebben we nog niet, daarom willen we naar de winkel. Logisch. Ze zoekt de winkel op haar telefoon op. Heb je vervoer? Het is te ver om te lopen. Dan moet je een Ubertaxi bellen. We hebben geen telefoon. Ze belt een uber, die staat binnen 5 seconden aan de overkant van de weg. Maar nu krijgt u de rekening van de taxi, hoeveel is het? Krijgt u van mij als welkom. Het komt in de economie en dat is goed. Dit is Amerika. Het Amerika gevoel is terug bij ons. 


De taxichauffeur komt uit Israel, zijn vader ontvluchtte Wenen in 1938, ging naar Israel, ging in het Britse leger en vocht tegen Hitler. De man van AT&T is een uur bezig onze telefoons goed te laten werken. We eten tenslotte in een restaurant met uitzicht op de marina. We genieten van de energie om ons heen.

We gaan St Pete verkennen en het naastgelegen Tampa bezoeken. Er zijn musea en historische gebouwen. Het Dali Museum schijnt goed te zijn. Het was even een tochtje, maar nu zijn we happy. Even niet denken aan het liggeld en de taxikosten.


Straks het echte Zuiden: Alabama, Louisiana, Missisippi en Texas. Nooit geweest, alleen bekend van de film. Mardi Graas eind februari in New Orleans, wie weet vieren we het met Heike en Herwig. 

Onderweg hebben we veel plezier gehad van een nieuw speeltje: de Garmin Inreach. Binnen een paar minuten een weerbericht en mailen. Met een noodknop, een alarmcentrale waarschuwt de kustwacht en instanties.

Feliz 2020

Gelukkig Nieuwjaar. Het raadhuisplein staat vol met tafeltjes, maar de mensen schuilen in de cafés in de aanliggende straten. Het regent, motregen en dan weer harder. Om 11 uur wordt het droog. Bij elk tafeltje is een feestpakket met hoedjes, toeters, chips en een T-shirt. Zwart met gouden letters: Feliz 2020 Isla Mujeres Een bakje met 12 druiven, één voor elke maand eten we bij de klokslagen van middernacht. Die zijn er niet, dus eten we de druiven om 12 uur zomaar op. De band heet Mega Boom, hard, erg hard. Goede ritmesectie, blazers, dansers en een kleine oude dikke kalende man, die zingt met een hoog stemmetje. Hadden ze beter een zangeres kunnen inschakelen. Het podium hangt vol met dure beweegbare spots, die blijven ronddraaien en knipperen, maar de band wordt niet belicht. Dat hadden we met Nicole 10 keer beter gedaan.

De tweede band is ook een oude dikke man met blazers en twee danseressen in hun blote kont. Hij heet El Pulpo, waarschijnlijk omdat hij op twee pianos tegelijk kan spelen. Hij zit op een stellage met toetsenborden om hem heen en wordt af en toe rondgedraaid door een serieus kijkende roady. Muziek was even hard en slecht. Belichting is iets beter. Thijs van Leer kon op meer piano’s spelen. We zijn weggegaan.

Hoewel de muziek niet goed was, was het een leuke ervaring. Vrolijke, vriendelijke mensen (de vrouw van het tafeltje naast ons, maakte voor ons allemaal een bakje met 12 druiven). Niet meer dan 5 politieagenten, een ambulance en een brandweerauto. Het aanvallen van hulpverleners is hier ondenkbaar. Daarentegen worden er wel elke dag bijna 100 mensen vermoord. In heel Mexico dus.


De eigenaar van de watersportzaak in Cancun had een buitenboordmotor in een rek voor de winkel staan. Een mannetje liep telkens langs en draaide de bevestigingsbouten een stukje verder los. Toen tilde hj de motor van het rek en ging er op zijn scooter met de motor tussen zijn benen vandoor. De winkelier wist de naam van de dief te achterhalen en ging naar de politie. Voor 13000 pesos wilden ze de dief wel oppakken en de motor terugbezorgen. Nee, laat dan maar. 


Voetbalberichten: Monterrey met de Nederlandse spits Vincent Janssen (AZ, Spurs) werd dit weekend kampioen. Een wedstrijd in een gevangenis tussen 2 bendes loopt uit de hand. Vijftien doden.

Nog geen wind voor Amerika. Het is veranderlijk, telkens een paar dagen uit een andere richting. We hebben een gesettelde SE nodig voor Key West of een gesettelde E voor New Orleans. Maar de notherlies blijven steeds terugkomen. Harde noordenwind met 3 knopen stroom op de kont, dat is geen doen. We beiden onze tijd en als het niet komt gaan we naar de zuidkust van Cuba. Schijnt heel mooi te zijn.