De atols van Belize

Het is een gek gezicht als een groepje keurige bejaarden Joly’s bar verlaat om op de steiger een joint te roken. Op het strand spreken we een zwarte jongen, die ons marihuana en coke wil verkopen. Ik zet hem op de foto en hij versterkt nadere informatie. De coke komt van aangespoelde pakketten, die de smokkelaars overboord gegooid hebben (hier in Belize noemen ze het the lottery) De marihuana verbouwt hij zelf. Niet onder groeilampen zoals in Nederland, maar in de tropische zon. Je bent zonniger stoned. Tenminste, dat zou ik zijn als ik het zou roken. En het is pittig spul, dat heb ik van horen zeggen.

Zeilers durven de drijvende pakketten meestal niet uit het water te halen, bang dat de smokkelaars het te weten komen. Ze kwamen bij een andere zeilboot aan boord, eisten de  coke die er niet was, tenslotte hebben ze de boot leeggeroofd.

Ik lees Isabel Allende: De winter voorbij, over latino illegalen in de US, over de armoede en dictatuur in Guatemala en Chili. In de zeventiger jaren was het erg hier, vooral in Argentinie, toen wij daar voetbalden. En was Venezuela een veilig en welvarend land waar men heen vluchtte. Daarna lees ik Arriaga, Mexicaan, in Nederland bekend van DWDD. Schrijft snel en direct, soms heel orgineel, soms te vlot, nooit saai. Allende kan nog wel eens saai worden. Straks aan de wal meer Latijns Amerikaans op de reader zetten: Borges, Fuentes, Rulfo en natuurlijk ook Marquez, daar kom je toch niet onderuit, maar die ellenlange zinnen met surrealistische beelden, niet mijn ding, we zagen zijn huis in Cartegena, we zagen ook overal standbeelden, hij is een leerling van Kafka, daar hou ik wel van, maar die lange zinnen, je zoekt terug naar het werkwoord en het onderwerp van de zin, kan je niet in het Spaans, ik niet, nog niet, dan liever Arriaga, bondig en vlot, zoals van Nieuwkerk.

We hebben In Guatemala een taalschool gevonden aan het Atitlan Meer in de bergen, 5 uur per dag les en wonen bij een familie in het dorp. We gaan 3 weken. Rommy gaat in dat meer het High Altitude Padi doen. Hoogteduiken: een aardig woord. Ik ga dan Arriaga lezen in het Spaans. Hoogtelezen. Of als ik er een joint bij zou roken: high reading. Maar dat doe ik natuurlijk niet.

En daar aan de boot werken of laten werken, de vaklui zijn er goed en goedkoop. Tussendoor excursies, in Guatemala en Belize is zoveel te zien. Duizend Maya ruines. Misschien ook naar Nederland en met een repositioning cruise terug. Dat is voor de halve prijs in 14 dagen van Europa naar Amerika met een cruiseschip. We nemen dan de route Southhampton, Belfast, Dublin, Reykjavik, Hallifax, New York.

Terwijl ik lees, zit Rommy 2 dagen aan de SailRite een nieuwe zonnetent te naaien. In de oude tent vallen steeds gaten als gevolg van de zon. Heeft het toch mooi voor ons opgevangen. Terug uit het stadje (supermarkt, John the Bakerman, smoothy bij The Shak, groente bij de winkel naast het basketball veld) maakt Rommy een foto van de boot met het nieuwe zonnescherm. We wilden in Guatemala een bimini laten maken, maar dit werkt ook goed. We laten daar in ieder geval een nieuw keukenblok bouwen. 

Na 9 dagen Placencia lichten we het anker, we gaan wat Cays bezoeken. Placencia was o.k. We kennen al een aantal mensen en weten waar je wat het beste kan kopen, eten ofdrinken. Voor sommige zeilers begint het dan pas, wij trekken dan liever verder.

We nemen een mooring in de Pelican Cays, een stuk of tien eilandjes met riffen er tussen. Op sommige staan huizen. De mooring kost 20 Belize Dollar, tenzij je gaat eten bij het Hide Away Cay restaurant. Red Snapper, chicken of lobster. We nemen de snapper en die is beter dan we meestal krijgen. Niet uit de frituur, maar gebakken in kokosolie. We zitten aan tafel met 4 Amerikanen, ouders en twee kinderen die volgend jaar gaan studeren. We hebben het over politiek, over de Cariben, over de corruptie en het is een prettig gesprek. 

Justin, de eigenaar van Hide Away Cay komt er bij zitten. Hij was visser in Key West en kocht 20 jaar geleden het eilandje. Het is een eiland zonder zand, alleen koraal en mangroven, dus geen zandvlooien of muggen (geen zand en geen stilstaand zoet water). Hij bouwde het restaurant, het woonhuis en een gasthuis van hout dat hij steeds van het vasteland haalde. De vis die we eten speervist hij zelf en hij heeft 20 kreeftenkooien. Normaal is het derde gerecht conch, maar het conch seizoen is voorbij, daarom kip van het eilandje. Ook het kreeftseizoen is gesloten, maar aan 1 of 2 kreeften tilt men niet zo zwaar.

Next stop is Blue Ground Range, zes eilandjes in een cirkel. We gaan liggen in een hoekje bij een huis met vissers. Het is laag op lager wal en als het ’s nachts hard gaat waaien ga ik wacht houden. We blijven keurig op onze plek en ’s morgens ga ik naar de vissers om een praatje te maken. 15 juni begnt het lobsterseizoen en dat zijn ze aan het voorbereiden. Het zijn allemnaal broers en neven. Goede kerels, je schaamt je dat je even bang was dat ze ons zouden beroven en je bent blij dat je er langs bent gegaan. Blijdschap is zoveel beter dan schaamte.

South Water Cay lijkt een betere ankerplaats. Het is een natuurpark met een eiland met 2 resorts en IZE, een marine onderzoeks instituut. Aan de zuidpunt is het goed snorkelen. Het eiland lijkt uitgestorven, maar in het Blue Marlin Resort treffen we 20 meisjes en 4 jongens, biologiestudenten die hier het rif leren onderzoeken. De bardame geeft ons met zichtbare tegenzin  iets te drinken en als we onze telefoon aanzetten komt de manager zeggen dat wifi 6 US$ per persoon per dag kost. We zetten de telefoons weer uit. Are you Dutch?  vraagt ze als ze wegloopt. Yes how can you tell? I was raised in the Hague. I know that accent. Nou dat is mooi en we begrijpen nu waarom ze hier zo bot doen…..

Af en toe kunnen we op de boot het wifi signaal van het resort oppikken (een student gaf ons het password). Zo weten we de wind van de komende dagen (geen wind) en weten we dat 11 % van jullie op Baudet heeft gestemd. Kunnen we jullie nou nooit alleen laten. Maar goed, PvdA en VVD deden het goed.

We ankeren achter het kleine Tobacco Cay, een eilandje op het barrièrerif. Er wonen 4 families, er zijn lodges en restaurants. We ankeren op 2 meter, op het witte zand met grote zwarte stenen, het water is erg helder. De stenen bewegen, het zijn stingrays. We lopen het eiland over. Verschillende bewoners maken een praatje. Aan het eind is het Reef Edge restaurant van Per een Zweed met Kim zijn New Yorkse vriendin. Ze hebben in Zweden net een oude Nauticat motorsailer gekocht en doen volgende week de tent dicht om daar heen te gaan. Jammer dat ze dicht zijn als Lynn over 3 weken met ons meevaart.

De koraaleilandjes liggen hier op het Bariere Rif of erachter met 5 of 6 eilandjes in een cirkel. En er zijn ook nog losse eilandjes. In totaal zijn het er tweehonderd. Het is zaak om de eilandjes te tellen in het voorbijvaren, anders ga je ankeren bij een ander eiland dan je denkt. De kaarten geven geen details. We hebben het boek van Freya Rauscher met getekende kaarten op foto’s, daar vaart iedereen op. Alleen houdt ze het boek niet bij, dus sommige herkenningspunten zijn er niet meer en onbewoonde eilanden hebben een groot resort.

We gaan eerst naar Dangriga aan de kust. Dangriga is een stadje waar de Garifuna indianen in 1823 zijn geland. De Garifunas zijn de oorspronkelijke zwarte Caribeans, die de Engelsen in 1797 uit  St Vincent naar Honduras deporteerden . St Vincent was het enige eiland waar ze niet zijn uitgeroeid door de Spanjaarden. Langs de kust van Honduras en Belize wonen ze tegenwoordig. We hoorden op Guanaja een Garifuna zanger die liedjes over het leven van zijn volk zong.

We ankeren 100 m voor de wal en Rommy gaat met de dinghy aan land om vlees, groente en chips te kopen. Een jongen loopt met haar mee met de fiets in de hand. Het stadje is armoedig en de winkel heeft niet veel. Natuurlijk wil de jongen geld, net als de jongen die de boodschappen inpakt. Het visseizoen is gesloten, niemand verdient wat. Dan steken we over naar Fly Range, 6 eilanden in een cirkel. Er is niks, verlaten vissershutten en in de verte een resort.

In de nacht zijn er onweersbuien en in de morgen komt de zon schitterend op in de wolken.