Laatste dagen Belize

St George Cay was van 1650 tot 1784 de hoofdstad van het British Honduras (Belize) en hier versloegen ze de Spanjaarden 1798. Dat wordt elke 10 september nog gevierd. Dit wordt een leerzaam blog. Nu is er nog één klein kanon dat herinnert aan die tijd, verschillende orkanen hebben het eiland sindsdien compleet verwoest. Wel is er nog de barak uit 1981 van het Engelse leger, de troepen konden zich hier ontspannen met diverse watersporten. De soldaten waren er, omdat Guatemala het land dreigde te bezetten. Dat land dreigt nog steeds, maar het recreatiekamp ligt er vervallen bij. Net als een stuk of tien huizen van steenrijke Belizers. Elk huis heeft een steiger. Ook de steigers zijn verlaten. Gelukkig werkt het resort nog en serveert ons bier en buffelo-wings. Ik doe mijn  tai chi bij het zwembad en de resort gasten zijn dol op ons: You are living your dream. We glimlachen dan bescheiden en Rommy legt uit dat zij het ook kunnen doen. 

Met één Amerikaans stel praten we lang, ze zijn in Nederland, Duitsland en Noorwegen geweest. Ze waren in Auschwitz en Pearl Harbour. Ze houden van geschiedenis. Ons soort mensen.

Naar Belize City nemen we een geul langs de mangroven. Af en toe gaat de dieptemeter naar 1.9 m, dan gaan we een stukje naar stuurboord en als dat niet helpt een stukje naar bakboord. Als niks helpt varen we heel langzaam verder en dan wordt het weer dieper. 

We leggen aan in Cucumber Beach Marina. Een Amerikaan is hier in 1956 groente gaan telen en de groenten werden in deze haven in schepen geladen. Het is niks geworden met de groenten. Maar het heet nog steeds Cucumber Beach. Het blijft een leerzaam blog. Er liggen een tiental catamaran ferryboten, die gasten van de cruiseschepen aan land zetten. Soms liggen er 3 tot 4 cruiseschepen ver voor de kust voor anker. Hier verder 20 jachten, 7 charter catamarans en een drukke fuel steiger. Aan de andere kant is een soort pretpark Old Belize, een museum met minitrein, een restaurant en een zwembad met grote drijfdingen. De cruise gasten worden met bussen aangevoerd. Zonder cruise schepen is het er heel rustig.

Het havenkantoor zit boven, onder zit een vader, een lilliput moeder en een struise dochter, die tamales en BBQ-chicken verkopen. De tamales zijn al 20 jaar de beste van Belize, men komt van heinde en ver. Een maaltijd kost 6 Belize$, dat is 3 US$ dat is €2,75.

Naast ons aan de steiger ligt de ketch van Patrick en Devone, een jong stel dat schippert en kookt op de charter catemarans, zij is schipper, hij is kok. Ze doen dit al jaren en kunnen ons de mooiste ankerplekken vertellen.

Kenny bedient de fuel pomp en hij brengt ons in een oude pickup naar de City en naar het vliegveld om Lynn  af te halen. Hij weet het beste fruit, het goedkoopste Belikin Beer en we brengen een kort bezoek aan zijn 89 jarige moeder, die gisteren uit het ziekenhuis kwam, hartproblemen. Een hele lieve vrouw, die 15 kinderen op de wereld zette. Kenny was de vierde. We kunnen uren in de te krappe pickup met slechte airco rondrijden en zijn verhalen over het leven in Belize horen. Over zijn broer bijvoorbeeld, die in Amerika iemand vermoorde en naar Belize vluchtte. Hij werd in Belize doodgeschoten.

De City is trouwens best aardig. Een drukke winkelstraat, een gebied voor de cruisegasten, mooie koloniale huizen en verder veel nieuwe kantoren en snelwegen. De mensen zijn relaxed en houden van een geintje, mijn soort mensen. 

Lynn moet vanwege een heftig onweer boven het vliegveld van Panama City uitwijken naar Colombia. Daarna overnacht ze in Panama en om 13.10 landt ze in Belize. Na 10 minuten is ze door de douane en immigratie. Dan met zijn vieren in de krappe en warme pick-up van Kenny.

Twee dagen later komen we aan bij Tobacco Cay. De Engelsen wilden hier tabak verbouwen. Weer leerzaam. We zien een alumiunium zeilboot juist wegvaren. Dan roept Worlddancer ons op, het zijn Heike en Harwich uit Hamburg. Twee jaar geleden zagen we ze op Spanish Wells. Ze keren om en gaan weer voor anker. Later praten we bij in de openlucht bar van Kirk, the barefoot bartender. Ze gaan ook naar de Rio Dulce, dus we zullen ze vaker zien. Dat is mooi. Zij kennen ook Ralph en Monica, onze Duitse vrienden uit de rally. Kirk laat mij zijn boek zien, ik zeg Painkiller is toch met coconut? This one is not, zegt hij. This is a real killer.

Zo tegen het einde van het seizoen is iedereen hier op weg naar de Rio. We zagen al twee keer een zeilers bar met de naam REHAB. (No, no, no..)

Met Worlddancer gaan we naar het Hide Away restaurant, met de moorings. We hebben een handvol buitenlandse munten voor de schatkist van An, het kleine meisje dat er woont. Ze is geinteresseerd in piraten en ze heeft een 17^e eeuwse vierkante rumfles, die haar vader heeft opgedoken. De piraten zaten vlakbij op South Water Cay, een eiland direct naast een doorgang in het barrièrerif. Bij Hide Away is het prachtig snorkelen.

Next stop is Pacencia. We gaan naar onze plekjes: Ricks Cafe voor pizza, The Shack voor smoothies en Joli’s voor vrouwenvoetbal met rumpunch en gesprekken met Heike en Harwich. 

Als ik in Big Cay aan land ga wordt ik begroet door een paar blote inheemse schonen. Ze hebben rieten rokjes aan en verder niks. Van dichtbij ruiken ze lekker. Ik weet me geen raad, mompel iets over mi esposa, maar laat me meenemen naar een grote hut met rieten dak. In het donker, achter een door een schemerlamp verlichte tafel zit een dikke madam met een politiepet, best sexy. Als mijn ogen wat gewend raken aan het duister, zie ik dat het de immigratieofficier uit Big Creek is. You said you would leave 2 days ago, you are still in Belize, you have to pay 6000 dollars. Door het geschommel van de boot slap ik erg onrustig en droom veel. We waren voor de lage wal gaan liggen om de wifi van het resort aan de kant op te pikken en toen ging het waaien en kwam de swell.

We hebben ons in Big Creek bij Immigration en Customs afgemeld en de dag daarna zijn Lynn en  Rommy gaan duiken, terwijl we gezegd hadden dat we direct gingen vertrekken. En dan krijg je nare dromen. Het duiken was overigens perfect, ze hebben haaien geaaid en spinkrabben over hun arm laten lopen. Ze zagen een krab van een meter en aaiden ook de kop van een grote kwal. De duikinstructeur maakte fotos, misschien kan ik die in dit blog zetten.

Op Moho Cay South is een resort met houten hutten en rieten daken, op palen, zeer romantisch. Twee jongens zijn aan het opruimen en repareren. We liggen een nacht met regenbuien beschut achter het eilandje en de riffen die aan weerskanten uitlopen. Dit is de laatste stop in Belize, geen nare dromen meer.