Panama kanaal

In onze airconditioned hotelkamer, liggend op het bed, pilsje bij de hand, hebben we genoten van Ajax-Real Madrid. Wat een flair, de Panamese commentatoren waren onder de indruk. Wij waren trots, Amsterdam Rotterdam, wat maakt het uit vanuit Panama.

Voor we met de Rhapsody het kanaal door gaan, willen we de uitreispapieren regelen. Eerst naar de Port Officer voor de zarpe (uitreisdocument), dan naar Immigration voor een stempel in de paspoorten. De Port Officer is een dikke man met dreadlocks. Hij slaat vaak een dag over of gaat een uur naar de wc, vandaag zal hij er om 8 uur zijn. Om 12 uur komt hij, er staan 6 mensen te wachten. De kopiën  die we inleveren vindt hij niet goed. We lopen heen en weer naar de balie van het hotel om te kopiëren. Er zijn inmiddels 10 wachtenden. De eerste zarpe is om 13 uur gereed, maar Immigration stopt om 13 uur. Voor $20 wil Immigration nog wel een stempel zetten (overtime). Morgen is het weekend en maandag heeft hij een vrije dag. We laten het bij de zarpe, als we terug zijn proberen we dat stempel te krijgen. 

Nu we goed internet hebben bestoken we de marinas in Guatemala voor een ligplaats in de zomer. Vooralsnog levert dat niets op, maar we gaan er van uit dat we daar in juni een plekje vinden. We zien er naar uit, we horen alleen maar positieve verhalen. 

Je moet het een keer hebben meegemaakt, de tocht door het Panama-kanaal. De adviseur (vroeger heette hij pilot) komt om 17 uur aan boord en samen met een Oostenrijkse Lagoon zetten we koers naar de eerste sluizen. We hebben $ 1700 betaald en voor $100 4 dikke blauwe touwen en 4 grote ronde stootwillen gehuurd. Voor de sluizen maken we ons vast aan de Oostenrijker, de linehandlers op die boot zijn bekenden. Aardige mensen, maar de schipper is een Oostenrijker van de ergste soort, arrogant en authoritair.

Binnen in de sluis krijgen we een feeder line toegeworpen, die ik met een mastworp aan de dikke lijn bevestig. Lijkt me geen goed idee, maar onze schipper Bob heeft dat opgedragen. De mannen op de wal trekken de blauwe lijn voorlopig nog niet in, veel te zwaar om te tillen als ze met het schip meelopen. Als we op onze plek zijn, achter in de sluis, halen ze de lijn op en leggen hem over een bolder. De deuren gaan dicht en het water stijgt heel snel. De linehandlers moet de blauwe lijnen strak houden en dat is zwaar werk. De sluis bestaat uit 3 sluizen op een rij en 3 keer herhaalt de procedure zich. De man op de wal roept naar beneden, dat we de knoop van de feederline moeten veranderen, de mastworp kan hij niet losmaken als de de dikke lijn om de bolder ligt. In het donker zoeken we een mooring. Alles is hier voor grote zeeschepen, ook de mooring. We liggen er midscheeps tegenaan met de Oostenrijker aan de andere kant.

De volgende dag komt er een andere advisor aan boord. Het gaat nu anders. De Oostenrijker moet aanleggen tegen een rondvaartboot en dan moet wij tegen de Oostenrijker aanleggen. Dat lijkt eenvoudig, maar dat is het niet. Er staat een harde wind achterop, van zoet naar zout gaat so wie so vaak fout, dat weet elke Nederlander en het grote schip dat ons achteropkomt stuwt alle water naar ons toe. Als Bob hard achteruitslaat om niet tegen de sluisdeuren te varen gaat de boot dwars liggen en raakt bijna de andere muur. De advisors beginnen tegenstrijdige dingen te schreeuwen en de Oostenrijkse schipper brult daar nog een keer overheen. Ik sta klaar met een licht touw voor de middenbolders Maar ze schreeuwen, dat ik het zware touw over 8 meter moet overgooien, lijkt me kansloos. Beter naar voren gelopen, maar in zo’n geval doe ik maar wat ze willen. Het touw valt een meter voor de andere boot in het water. Resultaat is chaos en veel kijkplezier voor de passagiers van de rondvaartboot. Uiteindelijk krijgen we de Rhapsody met het dikke touw over de lier  tegen de catamaran. De andere advisor begint nog een keer uit te leggen wat we fout deden. Ze hebben geen idee hoe een lichte zeilboot reageert op wind en stroom, van schroefeffect hebben ze evenmin gehoord. De eerste advisor is inspecteur bij de bouw van de nieuwe brug bij Colon, de tweede adviseur werkt op een baggerschip. Port Officer, Advisor, je moet hier mensen kennen, die je aan zo’n baantje helpen. Onkunde is geen bezwaar.

Maar we komen zonder schade het kanaal door. We blijven nog een nacht en gaan de volgende dag met Sara en Bob wandelen in de oude stad. In één van de grote shoppingmalls kopen we een vogelverrekijker voor Rommy’s verjaardag. In de shopping mall kunnen we de prijsjes lezen in een andere winkel 50 m weg. Het is een goede 8 x 42 kijker, merk Luger. 

Het waren plezierige dagen met Sara en Bob in hun grote Janneau. Ze zitten vol verhalen. Bob neemt elke actie gedetailleerd met je door en zo brengen we de dinghy met de 25 pk motor zonder problemen in  het water. Kunnen Rommy en ik wat van leren. Alleen begint Rommy me meteen tegen te spreken als ik vertel hoe we het gaan doen en als we het dan eindelijk eens zijn, wijk ik bij de 2^e stap al van het plan af. 

De bus terug stopt achter de supermarkt in Colon. Je moet door een gat in het hek en over de spoorbaan, de beroemde spoorbaan, via de achterdeur de winkel binnen. We kopen voorraad voor de tocht naar San Andres (2 nachten)  en nemen een taxi naar Fort Sherman. Op de veerpont valt de taxichauffeur in slaap. Hij snurkt, het lijkt me een apneu geval. Daaarna rijdt hij zo hard mogelijk, dat houdt hem wakker. Ons ook.

We krijgen een stempel in de paspoorten, halen de nieuwe buitenboordmotor en vinden nog een reserve v-snaar voor de waterpomp. All set to go. Morgen aan het eind van de ochtend gaan we op weg naar San Andres, Colombiase eilanden voor de kust van Honduras. Panama was bijzonder.