dinsdag 8 januari 2019

Islas de Rosario


La brisa loca noemen ze het hier, de krankzinnige wind. De harde wind in december en januari, vannacht ging het tot 44 kts (windkracht 9). En dan liggen we nog achter de cocaine-witte torenflats.

We gaan met een gids in het oerwoud wandelen. Zwemmen bij een waterval, lunchen in een bamboehuis, rivieren oversteken, koffieplantage, cacaoplantage. We proeven 3 minuten oude chocolade, een klontje chocolade en een klontje palmsuiker. Heerlijk.



Met Kathy en Michael gaan we naar het sterfhuis van Simon Bolivar. Een groot park met de hacienda, een monument en een kunstgalerij. Er hangen knappe tekeningen: los aan een draad in de zaal, het papier schijnt door, aan de ene kant is een deel van de figuur scherp getekend en het andere deel is aan de andere kant scherp. We lunchen mexicaans, eten een ijsje (lugo en tamarindo) terwijl een groep jongens een heel vette breakdance laten zien. De boekhandel is al dicht, maandag gaan we een gemakkelijk spaans boek kopen. We eindigen de dag op het terras van de marina met het zingen van liedjes: Drifters, James Taylor, Denver, Dylan, Beatles en franse liedjes uit het songboek van Bruno en Christine. Sara speelt zonder moeite elke melodie op haar fluit. Ze speelde 20 jaar in een kamerorkest. Meezingen is dan gemakkelijk.



Er zijn een aantal gitaristen in de groep, het is verbazend hoeveel liedjes de Amerikanen kennen. The American Songbook. De Noren, Nederlanders, Yankees, Britten, Duitsers, Fransen en Oostenrijkers zingen samen: Countryroad, bring me back to West Virginia ...

Dan is het zondag, de Colombianen komen naar hun motorboot. Hele families arriveren, ondertussen schettert de muziek. Als ze vertrekken hanteren ze de scheepshoorn fanatiek. Wat heb je aan een boot, als die geen lawaai maakt. Ik ben buiten in de hete zon de stuurwielautomaat aan het repareren, de herrie maakt me gek. Ik roep af en toe: kan het wat zachter! Maar ik weet dat dat niet kan. Het is jouw probleem, zeggen ze steeds. Als het wiel is gemaakt, kan ik er weer beter tegen.


Maandagmiddag, in Nederland is het al oudejaarsavond, lopen we de stad in voor een ukelele en een trommel. Rommy koopt een ukelele, ik zoek verder in Cartegena naar een trommel. De boekhandel verkoopt ons 200 jaar eenzaamheid als een gemakkelijk boek. Valt tegen, toch maar met een kinderboek beginnen. Niet vergeten om 6 uur naar de meiden te bellen om gelukkig nieuwjaar te wensen. Weer een jaar met verre ouders en verre kinderen.
Er zijn 2 groepen in deze rally, de eerste grote groep ligt 3 weken op ons voor. De eerste groep is van diners en partijen in overhemden en jurken. Wij zijn van de potluck en T-shirts. Het grote geld zit in de eerste groep, hoewel wij ook 3 grote catamarans in de groep hebben (Tim: Trump made me rich). Op oudejaarsavond dus BBQ met potluck side dishes. 


Techniek: Twee dagen voor het vertrek uit Santa Marta is de nieuwe impellar voor de waterpomp binnen. Het gat in de pully is gelast, een krakend lager is vervangen. In Ridderkerk kocht ik 2 nieuwe waterseals. Ik kan de pomp weer in elkaar monteren.... de seals passen niet, ze zijn 1 mm te groot. De laatste dag laat ik me met een taxi naar de hoek van Carrera 11 en Calle 11 brengen. Daar zijn honderd zaakjes in motoronderdelen. Na 3 keer doorverwijzen beland ik bij MotorPower, een grote zaak. Op straat voor de winkel repareren ze motoren. Ze hebben de seals, merk Honda. Ik wil er 2, quanto e? 4000 pesos. Me da tres. Ongelooflijk goedkoop is hier alles. Mijn spaans kan beter.


Met een goed lopende motor vertrekken we naar een eiland bij Cartegena, met ankeren halverwege voor een korte nacht slaap. Het eerste deel is spannend, we meten tot 44 knopen (9 bft), 2 riffen en een half voorzeil, 5 meter hoge golven, flink sturen als je de golf afdendert. Het tweede is deel is heet en saai, we motoren, slappe wind recht van achteren. De waterpomp doet het goed.


We ankeren bij Isla Rosario. Een tiental boten van de eerste groep ligt er nog, dus het is een volle baai. Midden tussen de zeilboten ligt een marineschip die ‘s nachts met zijn schijnwerpers alles in de gaten houdt. Een kleine boot met blauw zwaailicht vaart ook nog rond in de nacht. Reden is, dat drugssmokkelaars pakjes onder de zeilboten aanbrengen en die er  dan in Panama weer afhalen. Wordt je gepakt, dan ben je je boot kwijt en kunnen jullie ons in een Panamese gevangenis bezoeken. Wel leuk om elkaar weer eens te zien, maar beter toch van niet.

We moeten even wennen aan de nieuwe groep. Ze zijn nogal groeps. Diners, watergymnastiek, met 20 dinghys aan elkaar het eiland rond, peddel wedstrijdjes. Bij het ankeren kwamen ze aanwijzingen geven. Ben ik allergisch voor.  Ze bedoelen het goed, ze zijn alleen anders.


We hebben een meeting met de organisatoren, Suzie en David. Veel nuttige informatie over de rest van deze reis. We schrikken van de prijzen van de marina’s en de uitstapjes. $ 150 om je boot te wassen, $ 110 voor een hotelovernachting, $ 450 voor een trip, $ 190 voor een visum. Alsof we ooit onze boot laten wassen. Zij dus wel.


Er rijst langzaam maar zeker het plan om het volgende hurricane seizoen in Guatemala door te brengen. In de Rio Dolce zijn goedkope marina’s, we kunnen reisjes maken en aan ons Spaans werken. En zolang de hurricanes uit de buurt blijven kunnen we naar de eilanden voor de kust. We denken er nog over na en praten met de mensen die het al gedaan hebben.


We lopen over het eilandje, kleine zandpaadjes, langs de zee hotels en beaches met stampmuziek. Het dorpje bestaat uit hutjes van sloophout. Men verkoopt handwerk en vruchten aan de toeristen. Die mensen zijn erg arm.

Dan komt de dag dat we terugvaren naar Cartegena. 3 uur op de motor met 13 boten, de Armada National vaart met ons mee. Port Control vraagt me mijn naam te spellen: golf-echo-romeo-alpha-romeo-delta   hotel-oscar-echo-november-delta-echo-romeo-victor-alpha-november-golf- echo-romeo. De man gelooft het wel en wij krijgen nummer 0020. In een lange rij varen we de 5 mijl door de baai, langs een skyline met hoogbouw richting oude stad. Daar ankeren we onder toeziend oog van een andere Armada boot bij de Club de Pesca, de oudste jachtclub van Colombia. 








Geen opmerkingen:

Een reactie posten