Setbacks en gelukkige momenten

 

Je moet nu vanmiddag echt de dokter bellen, zegt Rommy. Ik schrik even... op deze plek. Maar ze bedoelt de PC Doctor, die onze computer in behandeling heeft. Moederboard stuk, nieuwe besteld. Major Setback. Qua dollars vooral.

We werken nu al twee weken elke dag aan de boot. We hebben al veel gedaan, maar de lijst met klussen is nog lang. En we doen veel dingen, die niet op de lijst staan. Maar daar heeft Rommy wat op gevonden. Als we een klus gedaan hebben, die niet op de lijst stond, dan schrijven we het er bij en strepen het dan meteen door. Want dat doorstrepen is een klein gelukkig moment.

Zo heb ik vandaag een teakhouten kastje gemaakt voor de stuurautomaat en de remote VHF. Dat was nodig omdat het oude plastic kastje kapot ging, toen ik die moest weghalen bij de aanleg van de Iridium antennekabel. Stond dus niet op de lijst. Op de lijst gezet en doorgestreept. Daarnee is het een nuttige dag.

De Sailrite, de zware boordnaaimachine hebben we voorzien van een prachtig vliegwiel. Nu kunnen we een zeil repareren zonder stroom. Kijk dat zijn mooie dingen.

Hampton is eigenlijk wel saai. Het NASA museum is erg uitgebreid en dan is er Fort Monroe uit de Civil War. Van het vliegveld Langley en de marinehaven in Norfolk ging men naar de Vietnam oorlog. Duizenden kwamen terug in een kist. 

Er zijn wijken met mooie koloniale huizen, maar die meeste huizen zijn niet echt oud. Als er een koperen plaat naast de voordeur is aangebracht met nadere bijzonderheden en dan 1886, dan hebben we het ergens over. Soms komt de trotse eigenaar naar buiten en hebben we een leuk gesprek. En als ze te lang doorzeuren over de Amerikaanse geschiedenis begin ik over de middeleeuwen. Dan zijn ze gauw stil.

Ik heb de boot van twee kanten gefotografeerd. Vanaf de brewery met het universiteitsterrein op de achtergrond. Het glazen ellipsgebouw is de mensa. Ik liep er heen en vroeg aan een dienstdoende: Is this the mensa? Nee, het was de dining hall. Van de andere kant zie je het havengebouw met torentje en de twee boogdaken van het NASA museum. DAAR verkopen ze een rompertje met achter onderop de woorden Houston we have a problem. Die is voor Elise.

Om dit blog nog boeiende te maken, wil ik het even over het weer hebben. De verschillen zijn extreem. Bij zuidenwind loop je in de T-shirt, bij noordenwind  kan het vriezen. Twee weken geleden sloeg het om 12 uur om, van warm naar koud. We stopten met werken en reden naar de thrift store om warme truien te kopen. Op de parkeerplaats van de store sneeuwde het even. We kochten elk een Helly Hansen trui voor $6,00. De eerste nacht hebben we de truien aangehouden en daarna dragen we ze steeds. Je kunt inmiddels wel spreken van Smelly Hansen.

Roger belt: de computer is gearriveerd. Roger is de geneesheerdirecteur van de PC Doctors. We nemen een über naar zijn houten schuur vol pc onderdelen. Daarna nemen we een über naar West Marine voor de nodige bootspullen. De chauffeur speelt mooie jazz en we praten over Miles en Coltrane. Hij vraagt: Are you from the Netherlands? Dank u wel en tot ziens voegt hij er aan toe. How come? Hij was 5 jaar gestationeerd op Susterberg. Hij begint enthousiast North Sea Jazz, eerst in Skeveningen en later in Rotterdam. Hij ging er altijd naar toe. 

Ik krijg de computer aan de praat en ook Open CPN en ook de AIS. We zien weer alles op het scherm. Op Marine Traffic zijn we ook onmiddelijk te zien. Vanavond gaat het loeihard waaien uit het zuiden, maar zoals je op de schermfoto ziet liggen we heel beschut.

De rode route is van toen ik hier strandde en Rommy de boot daarna naar Norfolk voer.

Morgen nog wat klussen afmaken en zaterdag oversteken naar Norfolk. Kunnen we naar het Chrysler Museum en met de tram naar West Marine. Zien we Eric, Sandee, Greta, Gerry, John en Jeanne weer. Allemaal mensen die Rommy indertijd hebben geholpen. Carl en Reanne wonen inmiddels in Morehead City, maar kwamen al hier naar toe om met ons te lunchen. Vier uur rijden, alsof het niks is. Carl vertelde toen, dat hij bij ons in de buurt gaat werken. Casablanca dus, die Amerikanen hebben een ander idee van afstanden.

Voor Elise.