Tweede oversteek

In de niet aflatende strijd tussen de mens en de zee heeft de mens weer een overwinning geboekt. De Annalena is met ons veilig aan de overkant aangekomen. Even, toen er rook uit de motorruimte kwam, zag het er voor ons wat slechter uit, maar een bak met reserve onderdelen en menselijk vernuft en doorzettingsvermogen keerden alles ten goede. We zijn onder de indruk van het vaargedrag van de Trismus 37. Met alleen het achterzwaard uit en de zeilen naar beide kanten vaart ze als een scheermes, gestuurd door Sara de windpilot. Binnen denk je dat er geen wind meer is, buiten zie je dat we met 7 knopen door het water gaan.

De apparatuur van Raymarine, Furuno, Icom, Cincoze en Alphatronics heeft perfect gewerkt. Alleen een verbrande startmotor van de Yanmar. Kan gebeuren, daarom hadden we ook een reserve meegenomen.

Men kan denken, dat we ons erg alleen voelden zo midden op de oceaan, maar we voelden ons juist erg verbonden. Met de ontelbaar vele mensen, die het mogelijk maakten. De ingenieurs van de bovengenoemde firma’s, de monteurs Mark en Benno in San Miguel, de zeilmaker Kickert in Oostvoorne. Telkens hadden we over wat Henk, Bjernt, Marijke en Cosmo ons hebben uitgelegd op de Enkhuizer Zeilvaartschool. En dan was daar natuurlijk Bas met het weer en de uitslagen van Feyenoord. Het is het gevoel deel uit maken van een netwerk. Heel belangrijk was ook John, die zoveel geholpen heeft met klussen. En de aardige mensen van Oud Delfshaven. En de dentista. En Spinoza, die weet wat wijsheid is...

Zoveel kundigheid en hulpvaardigheid is onvoorstelbaar. Daar vaar je dan. Mede mogelijk gemaakt door.

De man die de Annalena bouwde in Vilvoorde aan het kanaal naar Brussel. En dan Patrick van God, de man van de eerste Trismus 37. Laten we die niet vergeten. En de wittte zeevogel met de puntstaart, die een paar keer per dag kwam kijken. En als laatste Sint Nicolas, de beschermer van de zeevarenden. Of had hij de gedaante van een witte zeevogel met puntstaart. Het is mogelijk.

Dit is een bericht zonder foto's. We liggen in de baai van Bridgetown en pikken internet op van de Pirates Cove Beach Club. De verbinding is matig, morgen in de stad de laptop mee.

Met het bootje naar de stad gevaren. tijd bezig geweest met het vastzetten van de spoiler en outboard motor. Toen ging het  lekker. Over de stad later meer. Nu was het voor ons te druk en te lawaaierig. En lopen op vaste grond was ook wennen.

Terug bij de boot zagen we, dat we 10 meter naar achteren waren gezakt. Snel anker op en naar een nieuwe plek. Helemaal het bijbootje vergeten, tot Rommy zag dat die omgekeerd achter de boot hing. Het lukte ons niet om hem recht te krijgen, de outboard was te zwaar. Met behulp ven een passerende Belg lukt het de bij boot aan dek te trekken. We waren zo druk bezig, dat we te laat zagen, dat we op een Engelse boot af dreven. Botsing, zijn navigatielamp er af. Ga morgen met Nigel naar de watersportwinkel een nieuwe lamp kopen. Aardige vent, hebben later een pilsje gedronken. Zij waren ook in 2012 2013 al rond geweest. Mijn wandelschoenen, twee peddels, een benzine tank waren verdwenen en de motor was geruime tijd kopje onder geweest. We vonden de schoenen en twee halve peddels terug en het motortje liep nog goed. We waren gewoon te moe, hadden nog een dag moeten uitrusten.

Nou wil Rommy een rubberboot. En ik wil een nieuwe reel (molen) aan mijn vishengel. We zien de lichten van een stadion, voetbal zegt Rommy, cricket zeg ik. Wie gelijk heeft krijgt een rubberboot of een reel. De watersportwinkel had mooie Senator reels van Penn. Ik verhgeug me er al op.