zondag 24 juli 2016

Eerste blog, tweede reis


18 juli 2016


We zijn al vier dagen onderweg. Er is sprake geweest van een writersblock. Mensen zeiden: ga je weer zo’n leuk blog maken? Moet je wel doen hoor! We gaan je elke dag volgen. Bij zoveel verwachtingen sla je dicht. En het was te druk.

Hier op her Veerse Meer op een lullig eilandje tussen lullige motorbootjes begin het een beetje rustig te worden. Wij worden rustiger. Rommy was gestresst van al het papierwerk. Ik van al het technische werk, dat nog gedaan moest worden. En dat het niet wilde opschieten. Dat er steeds nieuwe problemen kwamen. Zowel met het papierwerk als met het technische werk.

En er kwamen veertig mensen afscheid nemen. Eerst een week lang elke dag een stel en dan op 14 juli dertig tegelijk. Menigeen was aangedaan, het leek wel of we op zelfmoordmissie gingen. Misschien zagen sommige mensen dat ook wel zo. Ach. We varen wat, we ziten in de zon rum-punch te drinken, we bekijken het zoveelste slavernij-museum, we zitten tot in de nacht met andere zeilers te kletsen en dan zijn we weer in Bermuda en drie maanden later weer in Nederland. Ik wou schrijven: weer thuis, maar we hebben geen huis meer, de boot is ons huis. We hebben het naambordje van de Kbelhof boven de kajuitingang geschroefd.
 Maarwat een indrukwekkende afvaart. Bedankt voor jullie komst.


En doe je dan ook weer een serie NO BLOG TODAY? Nee dus. We gaan iets anders doen, we gaan de lat hoger leggen.

Voor mij waren het drie mooie jaren. Vanaf de vorige reis tot deze. Voor Rommy waren ze leerzaam. De Spinoza-colleges van Henri Krop en het werken met John in Islemunda waren voor mij hoogtepunten. Van beiden ben ik een stuk wijzer geworden. Voor zover, dat nog kon, zou Wim nu zeggen... Dat mis ik nu al.

Morgen varen we naar Middelburg, alwaar we nog wat klussen en inkopen doen.

Dit moet er nog worden gedaan: bekabeling SSB-installatie, nieuwe olie en filters in de diesel, nieuwe accus plaatsen, sataliet-telefoon aansluiten, stuurwiel autmaat aansluiten, spoiler voor de bijboot maken, bekabeling instrumentenpaneel opknappen, AIS-alarm aanleggen, AIS op navigator zetten, keukenblok aftimmeren, achterdeksel voor meterpaneel maken, niewe waterlock plaatsen, teak kuip opknappen, bollend stuurbankje maken, raam achtercabine aftimmeren, gat naast de SeaTiger dichtmaken....


Dit is er al gedaan: nieuwe koelbox, nieuwe verstaging, romp en dek geschilderd, nieuwe keuken lades, nieuw tafelblad, nieuwe wandkastjes, aardplaat gemonteerd, nieuwe lenspomp, nieuwe computer, nieuw gasfornuis, nieuwe AM/FM radio, nieuw doorgelat grootzeil, draden bij de accu opgeknapt, nieuwe gashendel, nieuw raam achtercabine, de SeaTiger plaatsen. Veel is gedaan met de hulp van John. Eeuwige dank.

Maar wat is een SeaTiger?? De SeaTiger 555 is de Rolls Royce onder de manuele ankerlieren. Worden niet meer gemaakt, maar ik vond er één in Belgie bij een HUMO-journalist. Was net gereviseerd, zei die man. Maar in hoeverre kan je zo'n Belg vertrouwen? Met veel moeite kreeg ik de onderkant van de lier geopend en ik schoof drie assen naar buiten. Waarna tandwielen en kettingen uit het ding kwamen rollen. Met geen mogelijkheid kreeg ik ze er weer in. Bas was weer de redder in de nood. Hij nam de doos met losse delen mee naar zijn werk en kwam een week later terug met een volledig gereviseerde lier. Nieuwe sterkere kettingen, nieuwe palletjes, afdichtingen, gezandstraald, nieuwe bouten en bodemplaat. Wij zijn nu de trotse bezitters van een SeaTiger 555, verbeterde versie.

Het ging er dus om, dat we geen elektrische lier meer wilden. Dat we geen storingen en zwaar stroomgebruik meer wilden. De handlieren van tegenwoordig zijn niks, veel te zwaar bij het ophalen. Als je ooit een SeaTiger tegen komt: meteen kopen!
Kortom: we varen wel, maar we zijn nog aan het klussen. Straks zijn we echt op reis. Na Midelburg.
















Geen opmerkingen:

Een reactie posten